Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 10

 

Συνάντηση με τη Μητέρα Αναστασία

Υπάρχουν πολλές εικόνες στο κελί της, λάμπες ανάβουν συνεχώς, και στους τοίχους φωτογραφίες της μέντοράς της, Γερόντισσα Σεφφόρα. Η δεξιά πλευρά της μητέρας  είναι παράλυτη και χρειάζεται βοήθεια και φροντίδα. Την πλησιάζω για ευλογία και κάνει το σημείο του σταυρού πάνω μου. Και πάλι - εκπληκτικά νέα, έξυπνα μάτια! Και το χαμόγελο! Η μητέρα μου χαμογελά και ολόκληρο το κελί της φαίνεται να φωτίζεται με φως και ζεστασιά.

Όταν με συναντά, η μητέρα μου κλαίει.

-Μάνα γιατί κλαις;

- Με χαρά, μωρό μου! Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω!

Μου μιλάει σαν να με ήξερε από πριν. Και σύντομα αρχίζουμε να επικοινωνούμε ως άνθρωποι που γνωρίζονται εδώ και πολύ καιρό.

Θα χρειαστεί να βοηθήσω τη μητέρα  να κινείται στο δωμάτιο (κυρίως ξαπλώνει στο κρεβάτι, αλλά μπορεί να κάθεται σε μια καρέκλα). Θα χρειαστεί να ετοιμάσετε φαγητό και να βοηθήσετε να φάτε. πλύνετε και καθαρίστε το διαμέρισμα. διαβάστε έναν μακρύ κανόνα προσευχής. Όταν έφτασα, η μητέρα  είχε ένα σοβαρό κρυολόγημα την επόμενη μέρα, κάλεσα έναν γιατρό να τη δει.

Σοβαρή βρογχίτιδα με υψηλό πυρετό. Είναι καλό που ξέρω να κάνω ενέσεις. Μια φορά κι έναν καιρό στο πανεπιστήμιο είχαμε ιατρικό τμήμα. Και μετά, όταν τα παιδιά μου μεγάλωσαν και αρρώστησαν, έπρεπε να επεκτείνω τις ιατρικές μου γνώσεις και δεξιότητες. Έτσι το «ελαφρύ» χέρι μου ήταν χρήσιμο για τη μητέρα.

Η μητέρα δεν είναι εύκολη. Την κοιτάζω στην αρχή της συνάντησής της: ένα γλυκό χαμόγελο, ρυτίδες στο πρόσωπό της - και σκέφτομαι: «Μια συνηθισμένη ευγενική ηλικιωμένη κυρία». Και με κοιτάζει εξεταστικά και ξαφνικά με ρωτάει για την ηλικία μου. Για κάποιο λόγο ντρέπομαι και μουρμουρίζω: «Πόσα θα δώσεις;» Η μητέρα δίνει μια φιγούρα δέκα χρόνια νεότερη από την ηλικία μου. Μάλιστα συνήθως μου δίνουν τόσα γιατί δείχνω νεανική.

Κουνώ το κεφάλι μου και χαμογελάω: «Λοιπόν, ναι, έτσι νιώθω».

Αλλά η μητέρα μου ξαφνικά λέει αυστηρά: «Νόμιζα ότι εσύ…» και λέει την ακριβή μου ηλικία. Κοκκινίζω βαθιά. Εδώ είσαι, μια συνηθισμένη καλή ηλικιωμένη κυρία. Κανείς δεν μου είπε ποτέ την ηλικία μου με τόση ακρίβεια. Τι είναι αυτό; Τυχαία εικασία;

Ήταν στο μυαλό μου

Αργότερα θα συναντούσα το γεγονός ότι η Αναστασία μαντεύει τη μητέρα εκπληκτικά συχνά. Τόσο συχνά που δεν μπορείς πλέον να το αποκαλείς εικασία.

Πριν διαβάσει το Ψαλτήρι με ρωτάει:

— Πώς διαβάζετε το Ψαλτήρι;

— Έβαλα σελιδοδείκτη και διάβασα κάθισμα μετά κάθισμα με τη σειρά.

Θα ήθελα να προσθέσω ότι εκτός από αυτό διάβασα και το δέκατο έβδομο κάθισμα με ευλογία, που αποδεικνύεται δύο κάθισμα την ημέρα, αλλά δαγκώνω τη γλώσσα μου. Κι αν πει: «Διαβάστε δυνατά»; Και ο κανόνας της είναι τόσο μακρύς, που η γλώσσα μου κουράζεται. Εδώ είναι θαύματα - ποτέ δεν βαρέθηκα να κουβεντιάζω μάταια, αλλά τώρα βαριέμαι να προσεύχομαι!

- Λοιπόν, άνοιξε τον σελιδοδείκτη και διάβασε.

Διαβάζω. Τελειώνω και σκέφτομαι: «Και μετά θα διαβάσω το δέκατο έβδομο, για τον εαυτό μου. Αν  το διαβάσω, θα ξεκουραστώ. Είμαι κουρασμένη - σαν σκίουρος σε τροχό όλη μέρα». Δεν ήταν όμως έτσι. Η μητέρα Αναστασία ρωτάει αυστηρά:

- Λοιπόν, τι μετά;

-Τι ακολουθεί; Ολοι! Έχεις διαβάσει το Κάθισμα;

- Όχι! Τι άλλο σας έχει ευλογήσει να διαβάσετε ο πνευματικός σας πατέρας; Λοιπόν, τι σκέφτεσαι; Ποιο άλλο κάθισμα έχει ευλογήσει να διαβάζει κάθε μέρα; Δέκατος έβδομος; Διαβάστε το λοιπόν! Έλα, έλα!

- Μάνα! Τίποτα δεν μπορεί να σου κρυφτεί!

Χαμογελάει ήσυχα:

«Ο προηγούμενος υπάλληλος του κελιού μου έλεγε πάντα: «Μαμά Αναστασία, είχες δίκιο στο μυαλό μου!»

- Μάνα, είσαι η γριά μας!

-Τι λες μωρό μου, τι γριά που είμαι! Εδώ είναι η μητέρα Zipporah - ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, ναι... Και είμαι ακριβώς έτσι, μια γριά καλόγρια...

- Μητέρα, πώς έγινε κελί της ηλικιωμένης κυρίας;