Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 2

 

Μια κλήση στο κινητό ή για άλλη μια φορά για καλές σκέψεις

Αυτή η ιστορία μου συνέβη τις προάλλες όταν ταξίδευα από την Optina Pustyn στο Kozelsk για υπακοή. Συμμορφώθηκα με την υπακοή μου. Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο μοναστήρι. Και η μέρα τελειώνει ήδη, τα μικρά λεωφορεία σταματούν να κινούνται. Έτσι ο τελευταίος πήγε στην Optina σύμφωνα με το πρόγραμμα. Τρέχω πίσω του, αλλά η τσάντα είναι βαριά. Όχι, σίγουρα δεν θα έχω χρόνο... Και δεν είχα χρόνο. Μπορείς να περπατήσεις φυσικά, αλλά τις αποσκευές μου... Και κουράστηκα στο τέλος της ημέρας.

Υπάρχει ένα κανονικό μίνι λεωφορείο που ταξιδεύει σε όλη την πόλη. Σχεδόν άδειο. Μπαίνω και ρωτάω: «Μα το μίνι λεωφορείο Optina μόλις έφυγε. Δεν θα την προλάβουμε σε μια από τις στάσεις της πόλης;»

Ο οδηγός γυρίζει προς το μέρος μου αργά. Με κοιτάζει με σκληρό βλέμμα. Είμαι τόσο υγιής. Τα χέρια στο τιμόνι είναι τεράστια. «Αυτός είναι ένας μεγάλος τύπος», νομίζω...

Και γυρνάει και μουρμουρίζει σκυθρωπός μέσα από τα δόντια του: «Όχι, δεν θα προλάβουμε». Βγάζει το κινητό του από την τσέπη του και αρχίζει να καλεί κάποιον. «Λοιπόν», σκέφτομαι, «φυσικά, αν ακονίσεις και τις γραμμές σου στο τηλέφωνο ενώ το μίνι λεωφορείο σου κινείται, τότε σίγουρα δεν θα προλάβουμε». Και κουβεντιάζει κάτι τόσο ήρεμα. Κάθομαι και θυμώνω με τον εαυτό μου που άργησα για το μίνι λεωφορείο, λόγω του βροχερού, λασπωμένου καιρού. Σε έναν μεγάλο τύπο που είναι αγενής. Αν και ξέρω ότι δεν έχει νόημα να θυμώνεις. «Ποτέ μην τρέχετε πίσω από ένα λεωφορείο που φεύγει - δεν ήταν το λεωφορείο σας»...

Και δεν μπορείς να καταδικάσεις. Κάθομαι και προσπαθώ να σκεφτώ μια καλή σκέψη για αυτόν τον μεγάλο άντρα. Κάποτε έγραψα ακόμη και μια ιστορία, «Το εργοστάσιο των καλών σκέψεων». Εκεί μιλάμε για τα λόγια του Παΐσιου του Αγίου Όρους. Ο γέροντας έγραψε για την ανάγκη να υπομένει τις αδυναμίες των γύρω του και να τις καλύπτει με αγάπη. Μην ενδίδετε σε σκέψεις καταδίκης και δυσπιστίας.

Και για να το κάνετε αυτό, κάντε καλές σκέψεις για τους άλλους. Προσπαθώντας να τους δικαιολογήσω, να τους λυπηθώ. Καταλάβετε ότι ίσως είχαν καλές προθέσεις, αλλά απλώς δεν κατάφεραν να τις εφαρμόσουν. Λυπηθείτε, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τέτοιες καλές προθέσεις, σκεφτείτε μια καλή σκέψη για τέτοιους ανθρώπους. Ο γέροντας αποκαλεί αυτή τη διανοητική εργασία «εργοστάσιο καλών σκέψεων».

Η διαδρομή επιτέλους μετακινήθηκε. Ο μεγάλος τελικά μίλησε. Οδηγεί και προσπαθώ να σκεφτώ μια καλή σκέψη για αυτόν. Για να μην τον καταδικάσουμε, αλλά για να τον δικαιώσουμε κάπως. «Λοιπόν», σκέφτομαι, «ίσως η μητέρα του είναι στο νοσοκομείο. Ή στο σπίτι.

Αρρωστος. Και της τηλεφωνεί συχνά. Ακόμα και από το δρόμο. Ανησυχεί για τη μητέρα του. Ή όχι... Πρέπει επειγόντως να τηλεφωνήσει στα παιδιά. Ελέγξτε τι κάνουν εκεί μόνοι στο σπίτι... Διαφορετικά, ίσως η γυναίκα μου περίμενε ένα σημαντικό τηλεφώνημα...» Καθώς οδηγεί νιώθω ότι ο εκνευρισμός έχει φύγει. Τώρα ο μεγάλος δεν μου φαίνεται πια τόσο επιβλαβής. Και τι; Μάλλον είναι καλός άνθρωπος... Απλώς τον απασχολούν επείγοντα θέματα...

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο: μια αχτίδα ηλιακού φωτός έχει σπάσει τα σύννεφα. Ζήτω! Η βροχή τελειώνει! Αυτό είναι καλό!

Πλησιάζουμε σε στάση. Τότε ο μεγάλος γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει: «Προφτάσαμε το μίνι λεωφορείο Optina. Αλλάξτε θέσεις». Αυτό είναι υπέροχο! Και πού μου ήρθε η ιδέα ότι το βλέμμα του είναι βαρύ; Ένα τόσο συνηθισμένο βλέμμα... Θα έλεγε κανείς, ακόμη και ευγενικό...

Αλλάζω γρήγορα στο μίνι λεωφορείο Optina. Είναι επίσης μισοάδειο. Δίνω στον οδηγό τα χρήματα. Και ρωτάει: «Λοιπόν, άργησες σχεδόν;»

Χαμογελώ ως απάντηση: «Ναι, είμαι ήδη αποφασισμένος να περπατήσω. Ο καιρός είναι απλώς υγρός και η τσάντα βαριά».

Και ο οδηγός, ένα νεαρό αγόρι, μου χαμογελάει και μου λέει: «Ναι, θα έπρεπε να περπατήσεις, αν δεν ήταν ο φίλος μου, ο οδηγός του μικρού λεωφορείου της πόλης στο οποίο επέβαινες. Με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να μειώσω λίγο ταχύτητα στη στάση του λεωφορείου. Λέει: «Ο μόνος επιβάτης εδώ άργησε για σένα. Με μια τέτοια μεγάλη τσάντα. Απλά περίμενε την, εντάξει; Λυπάμαι για την αδερφή μου». Γι' αυτό επιβράδυνα».

Εδώ είναι ένας μεγάλος μελαγχολικός τύπος για εσάς! Με φώναξε μικρή αδερφή...

«Δημιουργήστε μέσα μου μια καθαρή καρδιά, Θεέ, και ανανέωσε ένα ορθό πνεύμα στην καρδιά σας.!» Ευχαριστώ, πάτερ Παΐσιε, για την οδηγία σχετικά με το εργοστάσιο των καλών σκέψεων!