Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 5

 

Η πιο δύσκολη νίκη

Είμαι πίσω στην Optina! Καλή μου Optina! Πόσους ανθρώπους μαζεύεις κάτω από τα φτερά σου: τους πάσχοντες, τους ανάπηρους, τους άρρωστους! Και τους γιατρεύετε, τους βγάζετε από την άβυσσο της αμαρτίας, σας αφήνετε να αναπνεύσετε τον καθαρό αέρα της χάρης του Θεού, προσκυνήστε τα ιερά λείψανα των μεγάλων πρεσβυτέρων της Όπτινα, που είναι τα ίδια χθες και σήμερα! Και περιμένουν επίσης με αγάπη και γιατρεύουν πληγωμένες καρδιές.

Απλά κοιτάξτε τους κατοίκους του προσκυνηματικού κελιού: τι διαφορετικοί άνθρωποι! Και ο Κύριος τους έφερε σε ένα μέρος. Κάλεσαν οι πρεσβύτεροι της Όπτινα.

Εδώ είναι τρεις προσκυνητές: η πυγμάχος Lyuba, η υποψήφια ψυχολογικών επιστημών Τατιάνα Νικολάεβνα και η μοναχή Μητέρα Σεραφίμα.

Η Λιούμπα είναι ένα νεαρό, λεπτό κορίτσι. Και δεν μπορείς να πεις ότι είναι μποξέρ. Μόνο το βράδυ, όταν έμεινε με μια ελαφριά μπλούζα, φάνηκαν φαρδιοί, δυνατοί ώμοι και σχεδόν αρρενωπός δικέφαλος. Πίνοντας ένα φλιτζάνι τσάι, μοιράστηκε τις εμπειρίες της: πίστεψε στον Θεό, άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία, αλλά εξακολουθεί να ζει όπως πριν. Και αμαρτάνει.

Η Λιούμπα έχει αληθινούς φίλους.  Ο χαρακτήρας της είναι πολύ δυνατός. Η αθλήτρια, πόσες νίκες κέρδισε επί των αντιπάλων της! Το χτύπημα είναι στέρεο! Αλλά είναι δίκαιο! Αυτό αγαπούν οι φίλοι. Πόσες φορές έχει βοηθήσει; Ακόμα και παιδιά. Κάποτε, δύο μεθυσμένοι τραμπούκοι συνδέθηκαν με την παρέα τους - η Λιούμπα και η φίλη της και δύο νεαροί. Τα αγόρια συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα ​​με αυτούς τους μεγάλους, αλλά δεν έπρεπε να εγκαταλείψουν τα κορίτσια τους. Στη συνέχεια, ο Lyuba τους τράβηξε στην άκρη και έκανε μερικές τεχνικές. Υπήρχαν τραμπούκοι - και δεν υπάρχουν τραμπούκοι! Υπάρχουν δύο δειλοί ξαπλωμένοι νοκ άουτ.

Και πρόσφατα μόλις διάβασε ένα κεφάλαιο στο Ευαγγέλιο, όπου απαντώντας στην ερώτηση: «Πόσες φορές πρέπει να συγχωρήσω τον αδελφό μου που αμαρτάνει εναντίον μου; Μέχρι επτά φορές;» Ο Κύριος απάντησε: «Δεν σας λέω μέχρι επτά, αλλά μέχρι εβδομήντα φορές επτά». Και ο Lyuba, έχοντας διαβάσει αυτό, απροσδόκητα άρχισε να κλαίει. Από όσο θυμάται, ζούσε πάντα «οφθαλμό αντί οφθαλμού, δόντι αντί δόντι». Αλλά είναι τόσο υπέροχο να συγχωρείς!

Έκλαψε επίσης όταν διάβασε: «Πρόσφερε το άλλο σε αυτόν που σε χτυπάει στο μάγουλο και μην εμποδίσεις αυτόν που σου βγάζει τα εξωτερικά ρούχα να σου πάρει το πουκάμισο. Δώσε σε όποιον σου ζητήσει και μην του ζητήσεις πίσω από αυτόν που πήρε αυτό που σου ανήκει». Και η Λιούμπα αποφάσισε ότι θα ζούσε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Και όταν άρχισε να εξηγεί στους φίλους της πώς θα ζούσε τώρα, σώπασαν. Κανείς δεν γέλασε με τη Λιούμπα, γιατί τη σέβονταν: η Λιούμπα θα κάνει αυτό που είπε.

- Lyuba, πήρες μια πολύ καλή απόφαση - να ζεις σύμφωνα με τις εντολές! Και μπράβο που ήρθες στην Optina! - σχολιάζει η Μητέρα Σεραφείμ.

Η Λιούμπα είναι σιωπηλή σιωπηλή και ξαφνικά λυγίζει:

-Μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα! Πίστευα ότι ήμουν δυνατή! Και τώρα βλέπω πόσο αδύναμη είναι! θα σου πω. Πρόσφατα πήγα με έναν φίλο σε ένα εστιατόριο για να γιορτάσουμε ένα αθλητικό επίτευγμα. Γι' αυτό σπάνια πηγαίνω σε εστιατόρια: καθεστώς, δίαιτα. Και μετά αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε λίγο.

Και ήπια ένα ποτήρι κρασί. Πάμε να χορέψουμε με έναν φίλο. Κοιτάζω: η σερβιτόρα μπαίνει στην τσάντα μου και ψαχουλεύει. Λοιπόν, την πλησιάζω λέγοντας, τι συμβαίνει; Νόμιζα ότι θα ζητούσε συγγνώμη και θα τη συγχωρούσα. Σύμφωνα με την εντολή. Είμαι ήδη έτοιμος να συγχωρήσω. Και μου είπε τόσο ευθαρσώς: «Τι, έχεις προβλήματα;» Απαντώ: "Όχι, εσύ είσαι, αγαπητέ, που έχεις προβλήματα!" Λοιπόν, τη χτύπησα ελαφρά. Και μου έπιασε τα μαλλιά. Όχι, φαντάζεσαι;!

Σε αυτό το σημείο δεν άντεξα και τη χτύπησα πλήρως. Και το χτύπημα μου είναι βαρύ — επαγγελματικό. Οι φρουροί παρακολουθούν και κρατούν τις κοιλιές τους. Ή μάλλον, στην αρχή κράτησαν. Μοιάζω με ένα συνηθισμένο κορίτσι. Δεν μπορούν να δουν τι δικέφαλο έχω κάτω από τη μοδάτη μπλούζα μου. Με λίγα λόγια, τους έβγαλα κι εγώ νοκ άουτ.

Η Λιούμπα μυρίζει σαν παιδί:

- Δεν ήθελα! Θα ζούσα με τις εντολές! Πόσους αντιπάλους έχω νικήσει! Και μετά έχασε. Στον εαυτό μου.

Η μητέρα Σεραφείμ χαμογελά:

- Αγαπητέ Lyubushka! Άρα η πιο δύσκολη νίκη είναι πάνω στον εαυτό σου. Το να γνωρίζεις τις εντολές και να ζεις με αυτές είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Δούλεψε σκληρά, μωρό μου, είναι μια μακρά δουλειά.

Η υποψήφια Ψυχολογικών Επιστημών Τατιάνα Νικολάεβνα μπαίνει στη συζήτηση:

«Ξέρω καλά πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Διάβασα πολλά για την ταπεινοφροσύνη. Εδώ στέκομαι στην εκκλησία, είναι τόσο ωραίο να νιώθεις μέρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μου αρέσει πολύ όταν όλοι μαζί τραγουδούν το Creed. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να συμφιλιωθείς όταν κάνουν κάτι λάθος.

Τελικά δεν είμαι γρανάζι, ούτε βίδα σε μηχανή. Είμαι λογικός άνθρωπος! Και ξέρω πώς να το κάνω σωστά! Σήμερα μου έδωσαν υπακοή στην τραπεζαρία, να πλύνω τα πιάτα. Δεν πειράζει που έχω διδακτορικό, μπορώ να πλένω τα πιάτα στην τραπεζαρία. ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΛΕΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ! Και θεώρησα καθήκον μου να το πω!

«Αλλά δεν πηγαίνουν στο μοναστήρι κάποιου άλλου με τους δικούς τους κανόνες».

- Αλλά δεν μπορώ να κάνω λάθος - έχω το δικό μου κεφάλι στους ώμους μου! Και όχι μόνο θα έπρεπε να έχω ταπεινοφροσύνη - ας ταπεινωθω!

Η μητέρα Σεραφείμ απλώς αναστενάζει λυπημένα. Την επόμενη μέρα μαθαίνουμε ότι η Τατιάνα Νικολάεβνα βρήκε πολλά περισσότερα λάθη στο έργο της τραπεζαρίας, καθώς και στην τάξη στο ξενοδοχείο, στις εργασίες των υπηρεσιών του μοναστηριού.

Στην τραπεζαρία, οι νεαρές αδερφές, ως απάντηση στις διαλέξεις της, κρέμασαν μια αφίσα: «Μπορεί να μην είσαι ταπεινός, αλλά πρέπει να ταπεινώσεις τον πλησίον σου!». Η Τατιάνα Νικολάεβνα μεταφέρθηκε σε άλλη υπακοή. Την περίμεναν το πρωί σε ένα νέο μέρος και μας ανακοινώνει: «Χρειάζομαι ψυχολογική απελευθέρωση. Πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να ηρεμήσει». Και αντί να υπακούσει, πηγαίνει στο ναό για να παρηγορηθεί. Προσευχήσου. Και εκεί κλαίει πικρά.

Η μητέρα Σεραφείμ αναστενάζει: «Είναι δύσκολο για την Τάνια μας. Ακόμα πιο δύσκολο από τη Λιούμπα. Λοιπόν, τίποτα. Εάν ένα άτομο θέλει ειλικρινά να αλλάξει, ο Κύριος δέχεται. Ας πούμε ότι ένας άνθρωπος είναι πράος από τη φύση του. Υπάρχει κάποιο κατόρθωμα σε αυτό; Τι θα συμβεί αν ένα άτομο που έχει συνηθίσει να απαντά χτύπημα σε χτύπημα ταπεινωθεί; Και να κλάψετε ειλικρινά όταν δεν τα κατάφερε;

Μερικές φορές οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτα ιδιαίτερο για να είναι περήφανοι. Κι αν υπάρχει επιτυχία; Στην επιστήμη, στο επάγγελμα; Είναι πιο δύσκολο για ένα τέτοιο άτομο να συμβιβαστεί. Αλλά ο Κύριος τα βλέπει όλα. Παρατηρεί κάθε μικρό βήμα ενός τέτοιου ανθρώπου. Εξωτερικά, μπορούμε να κάνουμε πολύ παρόμοια πράγματα. Και σκέψου ότι παρόμοια πράγματα έχουν την ίδια ανταμοιβή. Αλλά ο Κύριος - κοιτάζει την ψυχή μας. Τι εσωτερικά κίνητρα και παρορμήσεις μας συγκινούν. Αυτό είναι το σημαντικό».