Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.22

 

Ηγουμένη Ιουλιάνα. Παράρτημα στο βιβλίο «Απομνημονεύματα». «Αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, Πρεσβύτερος του Ησυχαστηρίου Σπασο-Ελεάζαρ»

Πόσο συχνά μπορείτε να λαμβάνετε κοινωνία;

Στην ερώτηση: τι είναι καλύτερο - να κοινωνείτε συχνά ή σπάνια; στους «Κανόνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας» δεν υπάρχει άμεση απάντηση, αλλά μόνο μια γενική ένδειξη της ανάγκης για προκαταρκτική κάθαρση. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι οι κανονικοί κανόνες δεν απαγορεύουν καθόλου τη συχνή κοινωνία, αλλά την ενθαρρύνουν μόνο εάν υπάρχει η κατάλληλη διάθεση. Ο μοναχός Σεραφείμ του Σάρωφ και φυσικά ο πατήρ Ιωάννης ο Κρονστάνδης μίλησαν υπέρ της συχνής κοινωνίας. Το επιτρεπτό και το επιθυμητό της συχνής κοινωνίας για τους λαϊκούς είναι κανονικά εδραιωμένο και αντιστοιχεί στην πρακτική της αρχαίας Εκκλησίας. Ούτε μπορεί να δοθεί δογματική βάση εναντίον αυτού. Η ένωση με τον Χριστό στο ιερότατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι πηγή δύναμης και χαράς για τους Χριστιανούς. Η ευχαριστιακή πείνα και δίψα, η επιθυμία να λάβει τα Ιερά Μυστήρια πρέπει να είναι μια φυσική κατάσταση για έναν χριστιανό και, κατά μια έννοια, να είναι μέτρο της πνευματικής του ηλικίας. Φυσικά, πρέπει να πλησιάσει «με φόβο Θεού», με μετανοία για τις αμαρτίες του και αίσθημα της βαθύτατης αξιοπρέπειάς του, αλλά και με πίστη ότι ο Κύριος ήρθε στον κόσμο «για να σώσει τους αμαρτωλούς». Πρέπει κανείς να προετοιμαστεί για την κοινωνία με κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, αλλά δεν χρειάζεται να φοβάται τον εαυτό του, όπως δεν χρειάζεται να τρομάζει τον εαυτό του με την αμαρτωλότητα.

«Δεν είμαι έτοιμος». «Δεν θα είσαι ποτέ έτοιμος», ήταν η απάντηση του σοφού γέρου στη φυσική αμφιβολία του λαϊκού. Αυτό που κάνει την ανθρώπινη συνείδηση πιο πονηρή είναι ότι βυθίζεται βαθύτερα στον ύπνο αν γνωρίζει ότι έχει πολύ καιρό μπροστά της και, αντίθετα, διατηρείται σε μεγαλύτερη ένταση από την ανάγκη να τίθεται πιο συχνά μπροστά στην κρίση του Θεός. Στην εποχή μας, αυτή η σωτήρια δίψα για συχνή κοινωνία έχει ήδη ξυπνήσει, και το καθήκον της σταθερότητας δεν είναι να την καθυστερήσει ή να την σβήσει, αλλά μάλλον να τη στηρίξει και, σε κάθε περίπτωση, να την ικανοποιήσει. Επιπλέον, ο ποιμένας οφείλει να καλεί στα Ιερά Μυστήρια, ενθαρρύνοντας τη συχνότερη κοινωνία στο μέγιστο, αλλά στο μέγιστο δυνατό βαθμό για όλους, και σε κάθε περίπτωση, χωρίς να το δεσμεύει με κανέναν τυπικό περιορισμό...