Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.19

 

Επ. Βαρνάβα (Μπελιάεφ). «Το ακανθώδες μονοπάτι προς τον Θεό»

Εξομολόγηση στο στρατόπεδο

Μια μέρα ήρθε ο Σεραφείμ Σαζίκοφ. Στάθηκε εκεί, δίστασε, μίλησε για αυτό και για εκείνο και μετά είπε: «Πάτερ Αρσένιε! Θα ήθελα να εξομολογηθώ αν μου επιτρέπετε. Προφανώς, το τέλος θα έρθει σύντομα, δεν θα βγεις από το "ειδικό", αλλά κουβαλάω πολλές αμαρτίες, πολλές."

Είναι δύσκολο στο στρατόπεδο να ξεφύγεις από τους στρατώνες για μια ή δύο ώρες, όλη την ώρα υπό επιτήρηση, γι' αυτό είναι «ειδικοί». Όμως ο Σαζίκοφ κατάφερε να απελευθερωθεί και να έρθει στον πατέρα Αρσένιο για εξομολόγηση. Ήμασταν μόνο οι δυο μας, υπήρχαν δύο ώρες πριν από την επαλήθευση. Αν βρουν και τους δύο μαζί, είναι εγγυημένο κελί τιμωρίας για πέντε ημέρες.

Ο Σεραφείμ γονάτισε ανήσυχος, χαμένος. Ο π. Αρσένιος έβαλε το χέρι του στο κεφάλι του Σεραφείμ και άρχισε να προσεύχεται. Πήγε στην προσευχή. Πέρασαν αρκετά λεπτά. Ο Σεραφείμ μίλησε στην αρχή απότομα, ασταμάτητα, με μεγάλη εσωτερική ένταση.

Ο πατέρας Αρσένιος ήταν σιωπηλός, δεν κατεύθυνε, δεν πρότεινε, αλλά άκουγε και προσευχόταν, πιστεύοντας ότι ένα άτομο πρέπει να βρει τον εαυτό του. Πολλοί άνθρωποι έπρεπε να ομολογήσουν σε συνθήκες κατασκήνωσης, αλλά ήταν σπάνιο για ηλικιωμένους, σκληρούς εγκληματίες. Ως επί το πλείστον, αυτοί ήταν άνθρωποι που είχαν χάσει τα πάντα στον κόσμο και δεν είχαν τίποτα στην ψυχή τους. Η συνείδηση, η αγάπη, η αλήθεια, η ανθρωπιά, η πίστη σε οτιδήποτε είχαν χαθεί προ πολλού, ανταλλάχθηκαν, αναμείχθηκαν με αίμα, σκληρότητα, εξαχρείωση. Το παρελθόν δεν τους έκανε ευτυχισμένους. Δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν από το περιβάλλον τους, και ως εκ τούτου έζησαν σε αυτό μέχρι την τελευταία τους ώρα, σκληροί, θυμωμένοι, χωρίς να ελπίζουν σε τίποτα. Υπήρχε θάνατος ή μια επιτυχημένη απόδραση μπροστά.

Στις εξομολογήσεις τους, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ήταν πάντα οι ίδιοι. Η αρχή του ταξιδιού της ζωής ήταν διαφορετική, αλλά όλα τα άλλα επαναλαμβάνονταν για όλους: ληστείες, δολοφονίες, γλέντι, ξεφτίλα και ο αιώνιος φόβος να πιαστούν. Ανάλογα με την ψυχή του ατόμου, ο βαθμός της πτώσης ήταν διαφορετικός. άλλοι διασκεδάστηκαν με ό,τι είχαν κάνει, έζησαν μέσα στη βία, το αίμα, διψούσαν για αυτό και απολάμβαναν να προκαλέσουν βάσανα και βασανιστήρια στους γύρω τους, θεωρώντας τη ζωή τους σωστή και ηρωική.

Ο Σεραφείμ κατάλαβε την έκταση της πτώσης του, προσπάθησε να σταματήσει, αλλά δεν μπορούσε να βρει διέξοδο από τον εγκληματικό κόσμο. Όταν ήρθαν τα γεράματα, πολλοί από τους εγκληματίες σκέφτηκαν την κατάστασή τους, αλλά δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι να κάνουν. Ο πατέρας Αρσένι το ήξερε αυτό.

Ο Σαζίκοφ μίλησε, αλλά δεν υπήρξε ομολογία. Πηγαίνοντας στην εξομολόγηση, σκεφτόταν για πολλή ώρα τι και πώς να πει... αλλά τώρα τα έχασε όλα, μπερδεύτηκε. Ήθελα ειλικρίνεια, αλλά δεν μίλησα από καρδιάς αυτό που ήθελα να πω. Η ομολογία του έχασε την επαφή με την ψυχή του και το μόνο που έμεινε ήταν η ιστορία. Ο πατέρας Αρσένιος το είδε και το κατάλαβε και ήθελε ο Σεραφείμ να νικήσει το παρελθόν του στον αγώνα με τον εαυτό του και έτσι να ανοίξει το δρόμο προς το παρόν.

Το παρελθόν πάλευε με το παρόν και ο πατέρας Αρσένιος ένιωσε ότι ο Σεραφείμ χρειαζόταν βοήθεια τώρα, χρειαζόταν αυτό το «φτερό κρεμμυδιού» του απόκρυφου κρεμμυδιού, το οποίο, αν και λεπτό και εύθραυστο, σώζει τον πνιγμό που το αρπάζει. Και ο πατέρας Αρσένιος άπλωσε αυτό το «φτερό κρεμμυδιού», λέγοντας: «Θυμήσου πώς σε παρακάλεσε η γυναίκα στο δάσος να σε γλιτώσει, δεν γλίτωσες και δεν ντράπηκες για τον εαυτό σου αργότερα». Και σε μια στιγμή ο Σεραφείμ συνειδητοποίησε ότι ο πατέρας Αρσένιος τα είδε και τα ήξερε όλα. Δεν χρειάζεται να επιλέξετε λέξεις για να δείξετε τον εαυτό σας. Πρέπει, χωρίς να φοβάσαι τίποτα, να ανοίξεις την ψυχή σου και ο πατέρας Αρσένιος θα δει, θα καταλάβει και θα ζυγίσει τα πάντα μόνος του και θα πει αν αυτός, ο Σεραφείμ, μπορεί να συγχωρεθεί. Ο Σεραφείμ τελείωσε την ομολογία του, έδωσε την ψυχή του και τον εαυτό του στα χέρια του π Αρσενίου είναι γονατισμένος το πρόσωπό  του είναι δακρυσμένο. Για πρώτη φορά στη ζωή του ανακάλυψε τον εαυτό του, έδειξα τον εαυτό του, όλη του τη ζωή, και τώρα περίμενα μια ετυμηγορία, τιμωρία, καταδίκη. Ο πατέρας Αρσένιος, υποκλίνοντας χαμηλά, προσευχήθηκε και δεν μπορούσε να βρει τις πιο απλές και απαραίτητες λέξεις που θα καθάριζαν, θα αναζωογονούσαν και θα κατευθύνουν έναν άνθρωπο σε ένα νέο μονοπάτι στη ζωή. Η ειλικρίνεια της εξομολόγησης, η βαθύτερη συνείδηση της αμαρτωλότητας των όσων διαπράχθηκαν και ταυτόχρονα τα πιο τρομερά εγκλήματα που έφεραν βάσανα, κακοτυχίες και βασανιστήρια στους ανθρώπους - όλα έμοιαζαν να είναι ανακατεμένα, και ήταν απαραίτητο να μετρηθεί, να ζυγιστεί, χωρίστε το ένα από το άλλο και καθορίστε το μέτρο όλων αυτών. Ο ιερέας Αρσένιος, ο οποίος συγχωρεί και λύνει τις ανθρώπινες αμαρτίες στο όνομα του Θεού, τώρα πάλευε με τον άνθρωπο Αρσένιο, ο οποίος ακόμα δεν μπορούσε να δεχτεί, να συνειδητοποιήσει και να συγχωρήσει ανθρωπίνως αυτό που είχε κάνει ο Σεραφείμ. «Ω Θεέ μου! Δώσε μου τη δύναμη να γνωρίσω το θέλημά Σου, να δείξω στον Σεραφείμ, να τον βοηθήσω να βρει τον εαυτό του. Μητέρα του Θεού, βοήθησέ εμένα και αυτόν, αμαρτωλοί. Βοήθεια, Κύριε! Και ενώ προσευχόμουν, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόταν να πω τίποτα, δεν χρειαζόταν να ζυγίσω και να αποφασίσω, γιατί η ομολογία του Σεραφείμ, ενός ανθρώπου που προηγουμένως είχε χάσει την επαφή με τον Θεό, ήταν τόσο βαθιά και ειλικρινής, που έβγαζε την ψυχή του και δείχνοντας ότι αυτός ο άνθρωπος προσπαθούσε για τον Θεό, Τον βρήκε και τώρα θα συνεχίσει το δρόμο του προς Αυτόν. Ο Σεραφείμ θα δώσει απάντηση στον ίδιο τον Κύριο για τις πράξεις του κατά την Κρίση του Θεού και ενώπιον της συνείδησής του.

Ο πατέρας Αρσένιος σηκώθηκε και, πιέζοντας το κεφάλι του Σεραφείμ στο στήθος του, είπε: «Με τη δύναμη και την εξουσία που μου έδωσε ο Θεός, εγώ, ο ανάξιος ιερέας Αρσένιος, συγχωρώ και λύνω τις αμαρτίες σου. Κάντε το καλό στους ανθρώπους και ο Κύριος θα συγχωρήσει πολλές από τις αμαρτίες σας. Πήγαινε και ζήσε εν ειρήνη και ο Κύριος θα σου δείξει τον δρόμο».