Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 21

 

25 Νοεμβρίου 2009

Πατέρες του φωτός, πού κατέληξα! Τώρα καταλαβαίνω τις εκφράσεις συμπάθειας στα πρόσωπα των αδελφών του ξενοδοχείου που ήταν παρούσες στο ραντεβού μου σε μια νέα υπακοή. Η μοναχή Σ. φαίνεται απειλητική, χτυπάει με ένα ραβδί και με όλη της την εμφάνιση δείχνει ποιος είναι αφεντικό στο κελί. Την πηγαίνω με αναπηρικό καροτσάκι στον ναό. Μου ανακοινώνει περήφανα: «Αυτός είναι ο νέος μου αρχάριος». Κάποιος πίσω γελάει: "Λοιπόν, φυσικά, είναι καινούργιο, οι παλιοί δεν άντεξαν - έφυγαν τρέχοντας!"

Η μητέρα μοιάζει ακόμα η ίδια: παλιές μπότες, βρώμικο παλτό. Υπάρχει μια βαριά μυρωδιά στο κελί. Η ίδια γκρινιάζει συνεχώς, βρίζει στο ναό αυτούς που κατά τη γνώμη της συμπεριφέρονται ανάρμοστα. Συχνά χτυπάει με ένα ραβδί και προσποιείται ότι πρόκειται να χτυπήσει κάποιον. Ναι! Εδώ η αδελφή Ο. φροντίζει μια γριά καλόγρια, πολύ καθαρή και αξιοπρεπή. Λέει ότι είναι πολύ σοφή και λέει πολλά εποικοδομητικά πράγματα. Τι θα μάθω από τον μέντορά μου; Πώς να χτυπήσετε με ένα ραβδί; Ε!

Παρηγορούμαι στις αναμνήσεις της ιστορίας από το βιβλίο για τον πρεσβύτερο Βαρσανούφιο της Όπτινα. Μιλάει για το πώς έζησε ένας κύριος. Και τότε ήρθε ένας πεζός να τον καλέσει σε δείπνο με τα αφεντικά του. Ο κύριος φαίνεται, και ο πεζός είναι κάπως άθλιος, και τα ρούχα του είναι βρώμικα, και ο ίδιος είναι κατά κάποιον τρόπο αγενής και κακομαθημένος. Η μύτη είναι κόκκινη, ίσως και από το ποτό. Του λέει λοιπόν ο κύριος:

«Λοιπόν, κύριοι σας, δεν θα μπορούσαν να μου στείλουν κάποιον πιο αξιοπρεπή;»

Και ο πεζός απαντά απλά:

«Όλοι όσοι ήταν πιο αξιοπρεπείς στάλθηκαν σε αξιοπρεπείς κυρίους». Και με έστειλαν προς τιμήν σου.

Έστειλαν λοιπόν αυτή τη μάνα στο έλεός μου.

Οι ευθύνες μου είναι απλές και ξεκάθαρες: να ντύνω τη μητέρα  το πρωί και το βράδυ, να πλένω ρούχα, να τη πηγαίνω και να τη φέρω με αναπηρικό καροτσάκι στον ναό. Λοιπόν, και άλλα μικρά πράγματα: πάνες, βοήθεια στο ντύσιμο, να φορέσεις παπούτσια, να στρώσεις το κρεβάτι, να κάνεις μπάνιο, να ταΐσεις, να πλύνεις τα πιάτα.

Μέχρι το τέλος της ημέρας, αποδεικνύεται ότι έχω και εγώ ευθύνες: να ταΐσω τις χοντρές γάτες Optina, έχοντας προετοιμάσει προηγουμένως φαγητό για αυτούς σε μια τσάντα (η μητέρα δεν θα το φάει η ίδια, αλλά οι γάτες πρέπει να τρέφονται καλά). Το τάισμα διαρκεί πολύ, στέκομαι περιμένοντας το καρότσι και παγώνω. Αρχίζω να γκρινιάζω: «Μάνα, πάμε σπίτι». Αναπόφευκτα: «Σταμάτα και περίμενε, δεν έχουν φάει ακόμη όλες οι γάτες».

Μετά τη βραδινή λειτουργία, άλλη μια έκπληξη: Πρέπει να πάρω το καρότσι στο ξενοδοχείο και να βάλω μια υγιή και χοντρή γκρίζα γάτα να κοιμηθεί πάνω. Η αλαζονική γάτα δεν θέλει να πάει για ύπνο. Ανακοινώνω: «Δεν θα κοιμηθεί. Πάμε σπίτι, το δείπνο κρυώνει!» Η απάντηση είναι μια κραυγή. Με χτυπούν με ένα ραβδί και με μαλώνουν: «Δεν ξέρεις να κοιμίζεις τις γάτες!» Ναι, δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλω τις γάτες στο κρεβάτι. Προς μεγάλη μου έκπληξη, η μητέρα του S. αντιμετωπίζει εύκολα το γκρι - κουλουριάζεται σε μια μπάλα στο καρότσι κάτω από το ζεστό της κασκόλ. Γιούρι Κουκλάτσεφ, έχεις σοβαρό ανταγωνιστή!

Λοιπόν, Olya, κάνε υπομονή. Αυτή η υπακοή είναι πολύ χρήσιμη για εσάς - σε λίγες μέρες θα είστε υπομονετικοί και πράοι, σαν αρνί. Είναι αδύνατο σε λίγες μέρες; Λοιπόν, αν η μητέρα εκπαίδευσε ακόμη και τον γκρίζο αυθάδη, τότε ίσως αυτή η διαδικασία θα πάει πιο γρήγορα μαζί μου. Θα γίνω ταπεινή και αμέσως θα μου δώσουν άλλη υπακοή. Πώς έγραψα στο σημειωματάριό μου πρόσφατα; «Η πρόνοια του Θεού κανονίζει όλες τις περιστάσεις με τον πιο ευνοϊκό τρόπο για τη σωτηρία του ανθρώπου». Αυτό σημαίνει ότι αυτές οι συνθήκες είναι πιο κατάλληλες για μένα. θα αντέξω. Καληνύχτα Olechka!