Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 12

 

Η Σοφία Πετρόβνα έμεινε χήρα στα νιάτα της. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, έμεινε με έναν μικρό γιο, στον οποίο συγκέντρωσε όλη τη μητρική της αγάπη. Ήταν θρησκευόμενη γυναίκα, γι' αυτό προσπάθησε να μεγαλώσει τον γιο της με τους κανόνες της χριστιανικής πίστης και ηθικής. Όταν ήταν 12 ετών, τον έστειλε σε γυμνάσιο, όπου ολοκλήρωσε το μάθημα με καλά αποτελέσματα.

 

Αν κάτι δηλητηρίασε τη ζωή της Σοφίας Πετρόβνα, ήταν η δυσπιστία του γιου της. Μερικές φορές επέτρεπε στον εαυτό του να βλασφημήσει. Αυτά τα επιχειρήματα προσέβαλαν τα θρησκευτικά συναισθήματα της μητέρας και είπε στον γιο της:

 

«Έλα στα λογικά σου, Άβνερ, μην αμαρτάνεις, να θυμάσαι πάντα ότι ο Θεός δεν μπορεί να κοροϊδευτεί, ότι η οργή Του μένει στους αμαρτωλούς».

 

Ο Avenir Arkadievich έδωσε λίγη προσοχή σε αυτές τις καλές οδηγίες, διαβεβαίωσε τη μητέρα του ότι πίστευε, αλλά ότι ήταν «πάνω από τελετουργίες». Η Σοφία Πετρόβνα έδωσε οδηγίες και επέπληξε. Όταν ο Avenir Arkadievich παρατήρησε ότι η μητέρα του ήταν εκνευρισμένη από τις εκφράσεις του, ζήτησε συγχώρεση και είπε ότι δεν θα επέτρεπε πλέον στον εαυτό του να μιλάει έτσι και υποσχέθηκε να βελτιωθεί. Αυτές οι υποσχέσεις καθησύχασαν τη Σοφία Πετρόβνα.

 

Στο τάγμα, ο Avenir Arkadievich έγινε φίλος με συναδέλφους που επιδίδονταν σε βλάσφημους συλλογισμούς σε φιλικές συνομιλίες και χλεύαζαν κάθε τι ιερό και αγαπητό σε κάθε αληθινό χριστιανό.

 

Ο Avenir Arkadievich, δυστυχώς γι 'αυτόν, έπεσε κάτω από την επιρροή αυτών των απίστων και βλάσφημων συναδέλφων και στη συνέχεια ο ίδιος έγινε άπιστος.

 

Βυθίστηκε στην κοινωνική ζωή και επισκεπτόταν την εκκλησία πολύ σπάνια, και μετά μόνο για δουλειά.

 

Η Σοφία Πετρόβνα έγραψε στον γιο της, ζητώντας του να αφήσει τις αμαρτωλές σκέψεις του, να γνωρίσει τον Θεό και να πιστέψει σε Αυτόν. Αυτές οι μητρικές οδηγίες δεν έκαναν καμία εντύπωση στον Avenir Arkadievich.

 

Ο Avenir Arkadievich, έχοντας λάβει άδεια, άρχισε να ετοιμάζεται να πάει σπίτι. Έχοντας κάνει αγορές για το ταξίδι, προχώρησε αργά στο διαμέρισμά του και ξαφνικά ένιωσε κάποια ακατανόητη θλίψη, την αιτία της οποίας θεώρησε «το λάθος της ζωής του», αφού πραγματικά περνούσε τον περισσότερο χρόνο του σε φιλικά πάρτι, όπου επέτρεψε στον εαυτό του να πιει πάρα πολύ, και επίσης επιδόθηκε σε άλλες κακίες που κατέστρεψαν την υγεία του. Μια φτωχή νεαρή ζητιάνα με ένα μωρό στην αγκαλιά του πλησίασε:

 

- Δάσκαλε! Λυπήσου τη γυναίκα του δύστυχου συζύγου και δώσε της το ψωμί για χάρη του Χριστού: Δεν έφαγα σχεδόν τη δεύτερη μέρα.

 

Φαίνεται ότι για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Avenir Arkadievich βίωσε ένα αίσθημα συμπόνιας για έναν φτωχό άνθρωπο. Βγάζοντας δύο ασημένια νομίσματα από την πλαϊνή τσέπη του παλτού του, τα έδωσε στη φτωχή γυναίκα. Η γυναίκα, παίρνοντας του τα νομίσματα, είπε:

 

- Ευχαριστώ, αφέντη, ευχαριστώ. Ο Θεός να σε έχει καλά. «Και, κοιτώντας τον έντονα στα μάτια, πρόσθεσε: «Να δώσει ο Θεός να αναρρώσεις, ώστε ο Θεός, αφού σε τιμωρήσει, να μη σε θανατώσει».

 

Ο Αβενίρ Αρκάντιεβιτς τάχυσε τα βήματά του. Γύρισε άθελά του - η ζητιάνος στεκόταν ακόμα στο ίδιο μέρος και τον πρόσεχε.

 

Ήδη στο διαμέρισμα, έχοντας γδυθεί, ο Avenir Arkadievich άρχισε να περπατά πέρα ​​δώθε γύρω από το δωμάτιο. Ένιωσε κάπως αδιαθεσία, η καρδιά του πονούσε και τα τελευταία λόγια του ζητιάνου ηχούσαν ακόμα στα αυτιά του, που τον έκαναν να τρέμει από κάποιο ακατανόητο βαρύ συναίσθημα.

 

Όταν οι συνάδελφοί του μαζεύτηκαν στο διαμέρισμά του το βράδυ, τους μίλησε για τη συνάντησή του με την ζητιάνα και τα τελευταία της λόγια. Αφού άκουσαν την ιστορία του Avenir Arkadievich, οι σύντροφοί του γέλασαν για πολλή ώρα με το γεγονός ότι τους έδινε οποιαδήποτε σημασία. Σύντομα ο ιδιοκτήτης έγινε ευδιάθετος και παραλίγο να ξεχάσει τη συνάντησή του με την ζητιάνο. Την επόμενη μέρα ο Avenir Arkadievich πήγε στη μητέρα του.

 

Ανάσταση. Η Σοφία Πετρόβνα, επιστρέφοντας από τη λειτουργία, εξεπλάγη που ο Αβενίρ Αρκαντίεβιτς δεν είχε σηκωθεί ακόμα, αν και ήταν ήδη μεσημέρι. Και τότε ένας πεζός μπήκε στο δωμάτιο και γρήγορα, με τρεμάμενη φωνή, ανέφερε:

 

- Κυρία! Κάτι κακό συνέβη στον Αβενίρ Αρκαντίεβιτς.

 

Ακούγοντας αυτά τα λόγια, η Σοφία Πετρόβνα έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο του γιου της. Ο Αβενίρ Αρκαντίεβιτς ξάπλωσε ακίνητος στο κρεβάτι. Τα μάτια του ήταν μισόκλειστα, η αναπνοή του ήταν κουρασμένη. Έστειλαν αμέσως έναν γιατρό, ο οποίος έφτασε σύντομα μαζί με έναν παραϊατρικό. Έχοντας εξετάσει προσεκτικά τον ασθενή, ο γιατρός εξέδωσε μια ετυμηγορία - αποπληξία.

 

Ο προσκεκλημένος γιατρός άρχισε τη θεραπεία, αλλά η ασθένεια δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες του γιατρού: ο ασθενής παρέμεινε αναίσθητος, το αριστερό του χέρι και το πόδι ήταν παράλυτα.

 

Η Σοφία Πετρόβνα κάλεσε έναν πρεσβύτερο ιερέα από το τοπικό μοναστήρι να κάνει μια προσευχή μπροστά στην εικόνα της Μητέρας του Θεού του Σμολένσκ που σεβόταν, η οποία βρισκόταν στο σπίτι της. Αυτή η εικόνα της έμεινε από τους γονείς της. Όταν ο ιερέας άρχισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο, ο Avenir Arkadievich έκανε με δύναμη το σημείο του σταυρού.

 

Από αυτή την κίνηση, η Σοφία Πετρόβνα άρχισε να κλαίει και, πέφτοντας στα γόνατά της, αναφώνησε:

 

- Ω Υπεραγία Θεοτόκε! Κανένας που έρχεται σε Σένα δεν ντρέπεται γρήγορα, ή όποιος Σε καλεί δεν ακούγεται από Σένα!

Η προσευχή της μητέρας του τον έσωσε.

 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια. Τώρα είναι συνταξιούχος και μένει στο σπίτι της μητέρας του. Μπορεί συχνά να τον δει κανείς στην εκκλησία σε λειτουργίες όχι μόνο τις Κυριακές και τις αργίες, αλλά και τις καθημερινές. Οι ντόπιοι ζητιάνοι τον αποκαλούν τον τροφοδότη τους και του αξίζει πλήρως αυτόν τον τίτλο.