Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Αληθινές ιστορίες Ζόμπερν Βλαντιμίρ Μιχαήλοβιτς 14

 

Το όνειρο ενός πλούσιου ανθρώπου

Στις όχθες ενός ποταμού με ψάρια  βρίσκεται, με ένα παράξενο  όνομα για έναν λάτρη των ψαριών, το Khvost,  το φτωχό χωριό Dubki. - στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο στο χωριό ή στη γύρω περιοχή. Η Ρωσία ήταν πάντα πλούσια σε όλα λίγο άβολα και διασκεδαστικά. Αν και αυτή η διασκέδαση μερικές φορές έχει νόημα. Όμως, πολύ καιρό πριν, τόσο πολύ που ούτε ο εκατόχρονος παππούς Καλλίστρατος δεν θυμάται, υπήρχε εδώ ένα αδιαπέραστο δάσος.

 

Οι άνθρωποι του χωριού είναι θεοσεβούμενοι, εργατικοί, αλλά φτωχοί. Επιβιώνουν, όπως λένε, από ψωμί μέχρι κβας.

 

Σε αυτό το χωριό ήταν ένας ιερέας, ένας διάκονος, ένας αρχηγός, ένας υπάλληλος και ένας πλούσιος ονόματι Παράμον Αρεφίεβιτς: γενικά, όλα ήταν εκεί.

 

Ο Παράμον Αρεφιέβιτς, όπως αρμόζει σε έναν πλούσιο, αγαπούσε μόνο τα χρήματα. Θα μαζέψει ζωντανούς και νεκρούς και θα βάλει τα νομίσματα στο σεντούκι. Είναι πιο πιθανό μια πέτρα να κλάψει παρά ο Ανούφριεφ να ρίξει ένα δάκρυ.

 

Ο Anufriev ήρθε στο Dubki όταν ήταν ακόμη νέος και, όπως ήταν φυσικό, άνοιξε μια ταβέρνα. Κανείς δεν ήξερε από πού καταγόταν, πού έμενε πριν και τι έκανε, σύμφωνα με τα έγγραφα, ήταν καταγεγραμμένος ως έμπορος μιας γειτονικής επαρχιακής πόλης.

 

Δεν είχε πολλά χρήματα, αλλά τα πράγματα πήγαν καλά. Πήρε από όλους τόσο επιμελώς που άρχισε να γίνεται πλούσιος αλματωδώς.

 

Δεν θα μπορούσε να έχει γίνει τόσο πλούσιος μόνο από το εμπόριο κρασιού, γιατί οι Dubkovsky δεν ήταν πλούσιοι. Κέρδισε χρήματα δανείζοντας χρήματα με τόκους και παίρνοντας υπέρογκα επιτόκια για αυτό.

 

Τα πρώτα χρόνια έκανε δουλειές μόνος του και κράτησε μόνο έναν γέρο και την κόρη του ως βοηθούς και μετά, χωρίς να προλάβει, ανέλαβε έναν υπάλληλο - τον δικό του ανιψιό, για τον οποίο έχτισε είτε μια καλύβα είτε μια πιρόγα από παλιά σάπια κούτσουρα δίπλα στο σπίτι του.

 

Ο ανιψιός - ο Σεργκέι Μπελιάεφ - ο γιος της δικής του αδερφής, ήταν ένας ευγενικός, έντιμος και εργατικός άνθρωπος, αλλά δεν ήταν καθόλου τυχερός σε τίποτα, οπότε πριν μπει στην υπηρεσία του θείου του, ο ίδιος και η οικογένειά του σχεδόν πέθαναν από την πείνα. Και είχε μια αρκετά μεγάλη οικογένεια: τη γυναίκα του, την αδερφή της γυναίκας του - ένα άρρωστο κορίτσι περίπου δεκαεπτά ετών - και τρία παιδιά. Ο μεγαλύτερος ήταν μόλις πέντε ετών.

 

Ο «ευγενικός» θείος έμαθε για τα δεινά των συγγενών του και, με δικό του όφελος, τον κάλεσε να γίνει υπάλληλος του. Υποσχέθηκε να του δώσει χώρο και πέντε ρούβλια το μήνα.

 

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, κανείς δεν θα πήγαινε κοντά του - όχι μόνο ως υπάλληλος, αλλά ακόμη και ως απλός εργάτης, αφού πέντε ρούβλια το μήνα δεν είναι τίποτα, αλλά θα έπρεπε ο Σεργκέι να επιλέξει; Στο σπίτι του δεν υπήρχε κόρα ψωμιού. Θέλοντας και μη, έπρεπε να συμφωνήσω με τους όρους του θείου μου.

 

Ο Σεργκέι μετακόμισε στο Dubki με την οικογένειά του. Εγκαταστάθηκε σε μια καλύβα και άρχισε να δουλεύει με κάθε επιμέλεια. Δεν κοιμόταν τη νύχτα για να ευχαριστήσει τον θείο του, τον ιδιοκτήτη, και δούλευε πραγματικά για δέκα άτομα, αλλά αυτό δεν ενόχλησε καθόλου τον Ανούφριεφ. Για όλα τα δέκα χρόνια που δούλευε ο ανιψιός του, δεν άκουσε ούτε μια ευγενική λέξη από αυτόν, δεν είδε ούτε ένα χαμόγελο, δεν υπήρχε τίποτα να μιλήσει για αύξηση μισθού, προσπάθησε μόνο να αφαιρέσει κάτι άλλο από τον ανιψιός.

 

Αν ο Σεργκέι ήταν πιο επιδέξιος, θα τον είχε αναγκάσει να πληρώσει περισσότερο τον εαυτό του εδώ και πολύ καιρό, και ο Ανούφριεφ θα είχε συμφωνήσει, αφού χωρίς τον ανιψιό του θα είχε μείνει χωρίς χέρια. Αλλά ο Σεργκέι ήταν σιωπηλός για την αύξηση.

 

Έτσι ο θείος και ο ανιψιός έζησαν πολλά χρόνια: ο θείος έγινε πλούσιος, έζησε με ικανοποίηση και ευημερία, αν και μόνος  και ο ανιψιός έζησε σε πικρή φτώχεια, χέρι με στόμα, αλλά περιτριγυρισμένος από μια στοργική οικογένεια.

 

Αλλά ανεξάρτητα από το πόσο πικρή ήταν η ζωή του Σεργκέι, είναι απίθανο κάποιος να θέλει να πάρει τη θέση του Anufriev - είναι κακό να είσαι ζοφερός, μοναχικός άνθρωπος. Αλλά ο Ανούφριεφ δεν το πρόσεξε αυτό και δεν τον επιβάρυνε η μοναξιά του. Φαινόταν ότι όλα τα ανθρώπινα μέσα του είχαν πεθάνει. Είναι σαν να έγινε σεντούκι.

 

Μεγάλο Σάββατο. Έξω είχε ήδη σκοτεινιάσει.

 

Στην ταβέρνα, ο χοντρός, φαλακρός Ανούφριεφ κάθισε στον πάγκο και κοίταξε τους λογαριασμούς. Ο Σεργκέι βρισκόταν στη γωνία του γραφείου και υπολόγιζε τα αποτελέσματα σε ένα χοντρό κορδόνι βιβλίο.

 

Είχε πολλή δουλειά από το πρωί η ταβέρνα ήταν κατάμεστη από χωρικούς: άλλοι ήρθαν να αγοράσουν κρασί για αύριο, άλλοι για να δανειστούν χρήματα. Μόνο όταν είχε σκοτεινιάσει τελείως και η ταβέρνα άδειασε, ο Ανούφριεφ και ο υπάλληλος του άρχισαν να βάζουν σε τάξη τους λογαριασμούς.

 

Σιωπή, ακούγεται μόνο το τρίξιμο μιας παλιάς πένας και ο κρότος των οστών στον άβακα.

 

- Θα είναι σύντομα; - ρώτησε ο Παράμον Αρεφιέβιτς τον ανιψιό του με τον συνήθη αυστηρό του τόνο.

 

«Θα τελειώσω μέχρι το ματς, δεν θα μπορείτε να το κάνετε νωρίτερα», απάντησε με σεβασμό.

 

- Λοιπόν, φρόντισε να το τελειώσεις, αλλιώς μάλλον δεν θα αρχίσεις να δουλεύεις αύριο;

 

"Αύριο είναι μια τέτοια μέρα - ένα πουλί δεν χτίζει ούτε φωλιά..." είπε ο Σεργκέι σηκώνοντας.

 

- Το πουλί δεν ουρλιάζει! Κοιτάξτε σε - ένα αγνό δίκαιο άτομο, θα πάτε κατευθείαν στη Βασιλεία των Ουρανών. Αλλά στην πραγματικότητα, ξέρετε μόνο πώς να γιορτάζετε τις διακοπές. Λοιπόν, ω, καλά, ας είναι: αύριο, πηγαίνετε μια βόλτα, και μεθαύριο, πηγαίνετε στη δουλειά! - Τελείωσε ο Ανούφριεφ και, βάζοντας τα χαρτιά που ήταν μπροστά του στην πλαϊνή τσέπη του μακριού παλτό του, σηκώθηκε από τη θέση του. «Όταν τελειώσεις, κλείδωσε σωστά την πόρτα και πάρε το κλειδί», πρόσθεσε από το κατώφλι και μετά, χωρίς καν να κάνει νεύμα στον ανιψιό του, εξαφανίστηκε πίσω από την πόρτα.

 

Ο Παράμον Αρεφιέβιτς διέσχισε την αυλή, ανέβηκε τις σκάλες στο σπίτι του και μπήκε στην κρεβατοκάμαρα, όπου μια μεγάλη άσβεστη λάμπα έκαιγε έντονα μπροστά στις εικόνες. Το φως από αυτό ήταν τόσο δυνατό που δεν χρειαζόταν άλλος φωτισμός. Πρώτα απ 'όλα, κλείδωσε σφιχτά την πόρτα, μετά ένιωσε τα βαριά σιδερένια μπουλόνια των παραθυρόφυλλων, κοίταξε καχύποπτα σε όλο το δωμάτιο, κοίταξε ακόμη και κάτω από το ξύλινο κρεβάτι - και, αφού ηρέμησε, τράβηξε ένα κλειδί από την τσέπη του γιλέκου του, ξεκλείδωσε πέταξε ένα χοντρό τσαντάκι με χρήματα μέσα, το κλείδωσε ξανά και άρχισε να γδύνεται. Έχοντας βγάλει το παλτό του, ξαφνικά σταμάτησε αναποφασισμένος.

 

«Όχι, δεν θα γδυθώ, αλλιώς μάλλον θα κοιμηθώ στο Matins και ο κόσμος θα πει ότι δεν πιστεύω στον Θεό, δεν πηγαίνω στην εκκλησία».

 

Και με αυτές τις σκέψεις, ο Ανούφριεφ, σταυρωμένος τρεις φορές, βυθίστηκε στο πουπουλένιο κρεβάτι.

 

Η συνείδησή του ήταν ήρεμη, γιατί δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά πριν κοιμηθεί καλά. Πριν πάει για ύπνο, δεν σκέφτηκε καν τον ανιψιό του και την οικογένειά του, το γεγονός ότι μάλλον δεν θα είχαν τίποτα να σπάσουν τη νηστεία τους, ξέχασε ακόμη και την ύπαρξή τους.

 

Και ο Σεργκέι έτριξε με το στυλό του και χτυπούσε τον άβακα του μέχρι τις δέκα το βράδυ.

 

Τελειώνοντας, έκλεισε προσεκτικά το βιβλίο, σηκώθηκε, τεντώθηκε με ευχαρίστηση, ισιώνοντας την πλάτη του, αλλά ξαφνικά, θυμούμενος ότι σύντομα θα ανακοίνωναν την πρωινή λειτουργία, άρπαξε βιαστικά το καπάκι του και, ξεχνώντας να κλειδώσει την πόρτα (τέτοια απροσεξία συνέβη σε τον για πρώτη φορά στη ζωή του), έτρεξε στο σπίτι.

 

Αν και ήταν βρώμικο και κρύο, ο Σεργκέι έτρεξε χωρίς να παρατηρήσει αυτά τα προβλήματα, με ένα χαρούμενο πρόσωπο, απολαμβάνοντας εκ των προτέρων τη σκέψη του πώς θα περνούσε τις φωτεινές διακοπές με την οικογένειά του.

 

Μόλις μπήκε στην αυλή, η αδερφή της γυναίκας του, που στεκόταν στην πύλη, τον παρατήρησε και όρμησε στην καλύβα με μια χαρούμενη κραυγή:

 

- Έρχεται ο Σεργκέι Ίλιτς! Έρχεται ο Σεργκέι Ίλιτς!

 

Ένα αγόρι, ο μεγαλύτερος γιος του Σεργκέι, πέταξε με τα παπούτσια  και όρμησε προς το λαιμό του.

 

Ο Σεργκέι τον σήκωσε στην αγκαλιά  και πήδηξε προς την πόρτα, κατέβασε το αγόρι στο έδαφος στην πόρτα και πέρασε το κατώφλι. Η γυναίκα του και όλο το σπίτι τον περίμεναν μόνο για να πάει στο Bright Matins.

 

Πέντε λεπτά αργότερα, η οικογένεια Belyaev ήταν ήδη στο δρόμο για την εκκλησία.

 

Ο Ανούφριεφ κοιμόταν. Το ροχαλητό του ακουγόταν στο διπλανό χωριό. Είναι άγνωστο πόση ώρα κοιμόταν, αλλά ξαφνικά ένιωσε σαν να τον είχαν χτυπήσει τόσο δυνατά που ράγισαν ακόμη και τα πλευρά του. Ο Ανούφριεφ άνοιξε τα μάτια του φοβισμένος και είδε μια παράξενη ημιδιαφανή φιγούρα τυλιγμένη σε μια λευκή κουβέρτα. Ο Ανούφριεφ, με το στόμα ανοιχτό, κοίταξε τον μυστηριώδη επισκέπτη που στεκόταν από πάνω του, μετά, σιγά σιγά, άρχισε να συνέρχεται, άρχισε να τρίβει τα μάτια του, αλλά όσο κι αν τα έτριβε, το φάντασμα δεν εξαφανίστηκε.

 

Ο Ανούφριεφ δεν ήταν συνεσταλμένος άνθρωπος και δεν πίστευε σε τίποτα υπερφυσικό, αλλά εδώ εξακολουθούσε να ξεφεύγει.

 

- Κύριε, τι είναι αυτό! - αναφώνησε και σταυρώθηκε.

 

Αλλά το φάντασμα απλώς χαμογέλασε και είπε:

 

«Μάταια με σταυρώνεται με έστειλε ο Θεός σε εσάς και, επομένως, δεν φοβάμαι τον σταυρό».

 

Ο Ανούφριεφ εξέτασε το πρόσωπο του ομιλητή: δεν ήταν νέος, ούτε μεγάλος, ήταν αδύνατο να κρίνουμε από αυτό αν ανήκε σε άντρα ή γυναίκα, αλλά αυτό το πρόσωπο ήταν εξαιρετικά αυστηρό, εκφραστικό και ταυτόχρονα όμορφο και ευχάριστος.

 

Στο άκουσμα της φωνής του, ο Ανούφριεφ ένιωσε τις τρίχες στο κεφάλι του να κινούνται, και κρύος ιδρώτας εμφανίστηκε στο σώμα του και σταυρώθηκε ξανά.

 

«Με έστειλαν σε εσάς την παραμονή των εορτών για να σας δείξω τι θα σας συμβεί φέτος». Θέλεις να δεις το μέλλον σου;

 

«Θέλω», απάντησε ο Ανούφριεφ με θαμπή φωνή.

 

- Δώσε μου το χέρι σου, πάμε.

 

Ο Ανούφριεφ άπλωσε το χέρι του και βρέθηκε στο δρόμο.

 

Έξω ήταν μέρα, οι καμπάνες βούιζαν, τα πουλιά τραγουδούσαν στον αέρα και η μυρωδιά των λουλουδιών. Ο γιορτινός κόσμος περπατούσε πέρα ​​δώθε, λέγοντας γεια και λέγοντας Χριστό.

 

- Τι είναι αυτό; Έφτασε ήδη η Αγία Ανάσταση; - αναφώνησε ο έκπληκτος Ανούφριεφ, γυρίζοντας προς το φάντασμα.

 

- Όχι, θα σου δείξω αύριο. Κοιτάξτε, ίσως αναγνωρίζετε κάποιον που γνωρίζετε;

 

Ο Ανούφριεφ άρχισε να κοιτάζει από κοντά και αναγνώρισε αμέσως όλους όσους περνούσαν από δίπλα του.

 

Κοιτάζοντας μέσα στο πλήθος, είδε ξαφνικά τον εαυτό του να περπατά σημαντικά στη μέση του δρόμου. Όλοι όσοι συναντούσε έβγαζαν τα καπέλα μπροστά του και υποκλίθηκαν με σεβασμό. Απάντησε με ένα χαλαρό νεύμα του κεφαλιού του και μόνο μπροστά σε κάποιους, πιο πλούσια ντυμένους, σήκωσε ελαφρά το καπέλο του.

 

Στην αρχή του άρεσε πολύ ο εαυτός του, αλλά αργότερα κάτι του τρύπησε οδυνηρά την καρδιά.

 

Τι χτύπησε τόσο οδυνηρά τον Ανούφριεφ; Και αυτό που παρατήρησε ξαφνικά: ότι όταν τον συνάντησαν, τα χαρούμενα πρόσωπα άλλαξαν ξαφνικά, λυπήθηκαν, τρόμαξαν, αλλά μόλις πέρασε, ένα χαμόγελο φάνηκε πάλι στα σκυθρωπά πρόσωπα. Την ημέρα αυτή συναντήθηκαν όλοι σαν οικογένεια, αγαπημένα αδέρφια, και μόνο αυτός δεν χαιρετίστηκε από κανέναν, που δεν του εξέφρασε τις ευχές του και τα παιδιά, επιπλέον, σκορπίστηκαν στα πλάγια όταν πλησίαζε.

 

«Θα σε ακολουθήσουμε και θα δούμε τι θα κάνεις εκείνη τη μέρα», είπε το φάντασμα, αγγίζοντας τον ώμο του Ανούφριεφ.

 

- Όχι όχι! Δεν θέλω!

 

- Γιατί;

 

«Δεν θέλω, ξέρω ήδη τι θα κάνω», απάντησε, χαμηλώνοντας τα μάτια και κοκκινίζοντας για πρώτη φορά στη ζωή του. - Σε ευχαριστώ που μου έδειξες τον εαυτό σου. θα αλλάξω! Δεν θα είμαι ο ίδιος όπως πριν. Θα είμαι ευγενικός. «Μόλις τώρα κατάλαβα πόσο κακός άνθρωπος ήμουν», φλυαρούσε ασυνάρτητα ο Ανούφριεφ, νιώθοντας τον πόνο στην καρδιά του να εντείνεται.

 

-Που θες να πας; - ρώτησε το φάντασμα.

 

- Σπίτι, σπίτι! Δεν θέλω να πάω πουθενά!

 

- Όχι, σας συμβουλεύω να κοιτάξετε τους ανθρώπους, ίσως δείτε πολλά ακόμα ενδιαφέροντα πράγματα.

 

«Λοιπόν, εντάξει, πήγαινε με όπου θέλεις», είπε ο Ανούφριεφ.

 

Ένιωσε τον εαυτό του να υψώνεται πάνω από το έδαφος και να πετάει για ένα ή δύο δευτερόλεπτα, και βυθίστηκαν ξανά στο έδαφος.

 

Ο Ανούφριεφ κοίταξε τριγύρω και είδε ότι στέκονταν στην τελευταία καλύβα του χωριού, όπου έμενε ο φτωχότερος από όλους τους κατοίκους του Ντούμπκοβο, ο Κασιάν.

 

«Πάμε στην καλύβα», είπε το φάντασμα και βρέθηκαν σε ένα σκοτεινό κελί γεμάτο καπνό, με πεσμένο ταβάνι.

 

Ο Κασιάν καθόταν σε ένα άδειο τραπέζι και, με το κεφάλι στα χέρια του, σκεφτόταν βαριά. Η γυναίκα του, μια αδύνατη, άρρωστη γυναίκα, εξουθενωμένη από τη δουλειά, με δακρυσμένο πρόσωπο, κουνούσε μια κούνια στην οποία ένα πεινασμένο παιδί που θήλαζε έκλαιγε: η γυναίκα του Κασιάν είχε σχεδόν χάσει το γάλα λόγω έλλειψης τροφής.

 

Επικράτησε απόλυτη σιωπή στην καλύβα, που διακόπηκε μόνο από το κλάμα του παιδιού. Τελικά η γυναίκα, με λυγμούς, μίλησε:

 

- Και γιατί τιμωρεί ο Κύριος; Κάποιοι έχουν πολλά από όλα, ενώ άλλοι δεν έχουν τίποτα.

 

«Μην αμαρτάνεις, γυναίκα», τη διέκοψε αυστηρά ο άντρας της. - Το άγιο θέλημά του: δεν δίνει - αυτό σημαίνει ότι είναι απαραίτητο.

 

Η γυναίκα αμέσως σώπασε και μάλιστα σταυρώθηκε.

 

«Θα έπρεπε τουλάχιστον να πας στο Ανούφριεφ και τουλάχιστον να εκλιπαρείς για ψωμί, γιατί αυτή είναι η δεύτερη μέρα που καθόμαστε εκεί πεινασμένοι». Ίσως θα το δώσει για τις διακοπές.

 

- Πήγα χθες, δεν δίνει  - απάντησε σκυθρωπός ο Κασιάν.

 

- Μπαμπά, λίγο ψωμί! - αναφώνησε με παραπονεμένη φωνή το μεγαλύτερο παιδί.

 

«Κάνε υπομονή, γιε μου, κάνε υπομονή, θα το φέρω μέχρι το βράδυ», τον καθησύχασε ο πατέρας του.

 

Ο Ανούφριεφ ένιωσε την καρδιά του να πονάει ακόμα πιο οδυνηρά, και επιπλέον ένιωσε ντροπή για τον εαυτό του και λυπήθηκε τον Κασιάν. Θα είχε δώσει τα πάντα για να μην συμβεί αυτό, ώστε να βγάλει αμέσως το πορτοφόλι με τα χρήματα και να το δώσει στον Κασιάν, αλλά ήταν αδύνατο να γίνει αυτό.

 

Άρχισε να τραβάει τον οδηγό του από το χέρι, αλλά δεν κουνήθηκε και ο Ανούφριεφ αναγκάστηκε άθελά του να σταθεί, να παρακολουθήσει και να μετανοήσει.

 

Μόλις το παιδί σώπασε, καθησυχασμένο από την υπόσχεση του πατέρα του ότι θα υπήρχε ψωμί μέχρι το βράδυ, η αδερφή της γυναίκας του Σεργκέι εμφανίστηκε στο κατώφλι.

 

- Καλές γιορτές! - αναφώνησε εύθυμα. - Χριστός Ανέστη! - Και αυτή, αφού φίλησε τους πάντες, έβαλε ένα μικρό καλάθι στο τραπέζι και σταδιακά έβγαλε μια ντουζίνα κόκκινα αυγά, ένα κομμάτι τηγανητό αρνί, ένα φλιτζάνι τυρί κότατζ και μισό καρβέλι μαύρο ψωμί.

 

«Ο Σεργκέι Ίλιτς σου έστειλε αυτό αντί για ένα κόκκινο αυγό», είπε.

 

Θα έπρεπε να έχετε δει τη χαρά των παιδιών και της φτωχής γυναίκας του Κασιάν στη θέα όλων αυτών των πραγμάτων.

 

Μόνο ο Κασιάν, προφανώς, δεν ήταν ευχαριστημένος.

 

- Γιατί ανησυχεί ο Σεργκέι Ίλιτς - είναι φτωχός και ο ίδιος, αλλά μοιράζεται και με άλλους. Είναι ντροπιαστικό να παίρνεις κάτι, αλλά δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε - δεν έχουμε φάει για δύο ημέρες», είπε.

 

«Έλα, ας φύγουμε από εδώ, δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ», ψιθύρισε ο Ανούφριεφ, νιώθοντας ότι του είχαν κολλήσει μαχαίρια στην καρδιά.