Καρίνα . Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.

 

Καρίνα

Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.

«Κοιτάξτε, έρχεται η Καρίνα», είπε ένας από τους ιερείς, και όλοι έτρεξαν μακριά για να αποφύγουν να βρουν το δρόμο της.

Όλοι γνώριζαν την Καρίνα: ήταν μια γυναίκα περίπου 50 ετών που, όπως έλεγαν οι κάτοικοι μιας πόλης της Γεωργίας, «τρελάθηκε» μετά από μια οικογενειακή τραγωδία. Φώναζε σε όποιον δεν της άρεσε, ερχόταν στην εκκλησία και μπορούσε να διακόψει τη λειτουργία: απαγγέλλει ποίηση ή λέγει ιστορίες δυνατά. Ξεσπούσε σε χορό και μετά ξεσπούσε σε κλάματα, αδιάφορη για όλους γύρω της. Κανείς δεν θυμόταν να ήταν ποτέ ήρεμη. Ο μόνος της φίλος ήταν ένας μοναχός, που άλλοτε περπατούσε μαζί της, άλλοτε τραγουδούσε μαζί της, άλλοτε καθόταν για ώρες σε ένα παγκάκι δίπλα της και συνομιλούσε μαζί της.

– Έφαγες τίποτα σήμερα, Καρινότσκα;!

- Όχι! Ξέρεις ότι δεν έχω μαγειρέψει εδώ και πολύ καιρό! Ποιος θα μαγειρέψει για μένα;! Κανείς δεν με αγαπάει!

«Ω, πικραμένε άνθρωπε! Πόσο θέλω να σου ξεριζώσω τα μαλλιά, αλλά ήδη μοιάζεις με καμένο κοτόπουλο. Δεν σε αγαπάει ο Θεός;! Ο Χριστός μου είπε προσωπικά ότι σε αγαπάει, και μάλιστα με έβαλε να σου μαγειρέψω σούπα αρκετές φορές — μόλις χθες, για παράδειγμα!»

- Δεν λες ψέματα; Ορκίσου μου τώρα!

- Έδωσα όρκο, Καρίνα, όταν έκοψα τα μαλλιά μου.

Πολλές φορές μπορούσε κανείς να ακούσει παρόμοιες συζητήσεις μεταξύ της τρελής Καρίνας και αυτού του απλοϊκού μοναχού. Πόσες φορές την τάισε: της μαγείρεψε σούπα, μετά έβρασε κρεμμύδια και ντομάτες. Και συχνά μάλωναν δυνατά, και μετά ξεσπούσαν σε δυνατά γέλια. Όλοι αναρωτιόντουσαν: γιατί δεν τον «μάλωνε» η Καρίνα, γιατί δεν του φώναζε, γιατί δεν τον πρόσβαλε;

«Ποιος ξέρει τι βλέπει όταν χορεύει με δάκρυα στα μάτια της;» είπε κάποτε ο μοναχός, με τα δικά του μάτια να βουρκώνουν... «Ποιος μπορεί να καταλάβει τον πόνο που νιώθει; Είναι γραμμένο: "Η ανοησία του Θεού είναι σοφότερη από τους ανθρώπους, και η αδυναμία του Θεού είναι ισχυρότερη από τους ανθρώπους". Συχνά της ζητώ να προσευχηθεί για μένα, τον αμαρτωλό! Τέτοιοι άνθρωποι είναι ευλογημένοι με μια ιδιαίτερη χάρη». Ο ίδιος ο μοναχός ήταν επίσης ευλογημένος, και το όνομά του ήταν Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε): συχνά τον έβλεπαν να κάθεται στο παγκάκι δίπλα στην Καρίνα, τραγουδώντας γεωργιανά τραγούδια μαζί της. Τέτοια ήταν η καρδιά του ιερέα... Ευαίσθητος, στοργικός, τρυφερός, γεμάτος συμπόνια. Ποιος ξέρει τι είδε όταν τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και αγάπη όταν συνάντησε την Καρίνα.

Τα μάτια του γέροντα έβλεπαν μέσα από το πρίσμα της αγάπης και γι' αυτό ζέσταναν την «τρελή» Καρίνα, η οποία τόσο απεγνωσμένα χρειαζόταν ανθρώπινη φροντίδα. Μπορούσε να κάθεται μαζί της για ώρες, ενθαρρύνοντάς την! Και εκείνη χάρηκε με τον μοναχό, νιώθοντας τόσο θεόκτιστο άτομο όσο και όλοι οι άλλοι γύρω της, που τόσο συχνά την απαρνούνταν, απέφευγαν την επαφή μαζί της επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε στην ψυχή της άτυχης γυναίκας.

Μόνο ο Θεός το ξέρει αυτό, αλλά η βεβαιότητα ότι τώρα ο άγιος ανόητος Γαβριήλ και η «τρελή» Καρίνα προσεύχονται μαζί για όλους μας στη Βασιλεία των Ουρανών δεν με αφήνει...

Πρόσφατα, στο βιβλίο αναμνήσεων του Γέροντα Γαβριήλ βρέθηκε ένα σημείωμα με το όνομα Καρίνα.

Ο Γέροντας Γαβριήλ προσευχόταν συχνά γι' αυτήν, και οι διάλογοι που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι απολύτως συμβατοί με τον χαρακτήρα του γέροντα. Μπορούσε να εκφράζεται πολύ ωμά, μπορούσε να χτυπήσει τους γύρω του με άσεμνη γλώσσα, αλλά κάτω από αυτά τα φαινομενικά σκληρά λόγια κρυβόταν μια μεγάλη αγάπη. Με αυτόν τον τρόπο, ο Γέροντας Γαβριήλ προσπαθούσε να δημιουργήσει την εντύπωση ενός απλού τρελού. Μερικές φορές έστηνε τέτοιες παραστάσεις, θυμούνται τα πνευματικά του παιδιά, που όλοι έμεναν έκπληκτοι και... βυθίζονταν αμέσως σε αυτές τις «παραστάσεις», και παρέμεναν στη μνήμη τους για πολύ καιρό. Χρειαζόμασταν όλες τις επιπλήξεις και τις κατάρες με τις οποίες ο γέροντας συχνά μας «χαριζόταν». Αλλιώς, όπως είπε ο ίδιος, «θα μας νόμιζαν ότι ήμασταν φτερωτοί άγγελοι».

***

Μια μέρα, ο κλήρος έφερε στον γέροντα ένα αγόρι που υπέφερε από αλκοολισμό. Περίμεναν από τον Γέροντα Γαβριήλ να του προσφέρει καθοδήγηση, διαβάζοντας στίχους από το Ψαλτήρι και παραβολές από το Ευαγγέλιο, αλλά δεν είχαν τέτοια τύχη! Ο γέροντας δέχτηκε όλους στο κελί του, άκουσε, κοίταξε το αγόρι, χαμογέλασε και, παίρνοντας ένα μεγάλο δοχείο κόκκινο κρασί από κάτω από το κρεβάτι του, τους κάλεσε όλους να μοιραστούν ένα ποτό. Το πρόσφερε με τέτοια πεποίθηση που κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί. Έκανε πρόποση και ευχαρίστησε τον Κύριο και την Υπεραγία Θεοτόκο.

Ήπιαν ήρεμα τρία ποτήρια. Αλλά όταν έβαλε το τέταρτο ποτήρι και πρότεινε μια πρόποση, κούνησε τα χέρια του προς το αγόρι και έσπρωξε το ποτήρι του, προκαλώντας το χύσιμο του κρασιού. Αυτό συνέβη αρκετές φορές. Όλοι ένιωσαν ντροπή, ειδικά ο κλήρος, ο οποίος είπε στο αγόρι ότι τον πήγαιναν σε έναν σπουδαίο, θεοφόρο γέροντα με το χάρισμα της προσευχητικής βοήθειας και της προνοητικότητας.

Αλλά τι άλλο μπορούσαν να κάνουν; Κάθονταν σιωπηλοί, πρόθυμοι να φύγουν από το κελί, αλλά ο ιερέας δεν τους άφηνε να φύγουν. Τέτοια ήταν η ευλογία του γέροντα, στην οποία όλοι αναγκάστηκαν να υπακούσουν εκείνη τη στιγμή. Σύντομα ο γέροντας σηκώθηκε και άρχισε να βρίζει όλους γύρω του με τέτοια γλώσσα που ο κληρικός στο κελί του κοκκίνισε από ντροπή και έχασε τη δύναμη της ομιλίας. Αφού βρίσκοντας τους πάντες με την πιο χυδαία γλώσσα, ξαφνικά πήδηξε σε ένα σκαμπό και άρχισε να χορεύει, δηλώνοντας ότι επρόκειτο να κάνει στριπτίζ. Όλοι δεν άντεχαν άλλο και έτρεξαν έξω από το κελί του, πεπεισμένοι ακράδαντα ότι ο μοναχός Γαβριήλ ήταν απλώς τρελός!

Πέρασαν αρκετοί μήνες. Ο γέροντας πέθανε και το αγόρι ήρθε στο μοναστήρι με όλη του την οικογένεια. Αυτός... θεραπεύτηκε πλήρως από την αμαρτία της μέθης. Όπως αφηγήθηκαν οι γονείς του και ο ίδιος, πίσω στο κελί του, ο Γέροντας Γαβριήλ επανέλαβε τις ακριβείς πράξεις και τα λόγια του αγοριού ενώ ήταν μεθυσμένος. «Ο γιος μου μας καταράστηκε όλους», θυμήθηκε η μητέρα του. «Μερικές φορές, σε μια εντελώς παράλογη κατάσταση μέθης, πηδούσε σε ένα τραπέζι και άρχιζε να γδύνεται - ήταν τόσο εμμονικός και έκπτωτος!»

Όλοι έβαλαν τα κλάματα στο άκουσμα αυτής της ιστορίας. Τότε έγινε σαφές γιατί ο πρεσβύτερος είχε συμπεριφερθεί έτσι εκείνο το βράδυ! Είχε δείξει στο αγόρι, από απόσταση, όλο το βδέλυγμα της αμαρτίας που τον είχε κυριεύσει. Του το είχε δείξει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη δική του φήμη ή τι θα έλεγαν ή θα σκέφτονταν οι άλλοι γι' αυτόν - και τον είχε θεραπεύσει!

Υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις στη ζωή του Γέροντα Γαβριήλ. Πίσω από κάθε πράξη και λόγο του (ακόμα και από τις κατάρες του!) κρυβόταν μια μεγάλη θυσία και μια μεγάλη αγάπη, την οποία εξακολουθεί να προσφέρει σε όλους σε τόσο δύσκολες στιγμές!

Κονσταντίν Τσερτσβάτζε