Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν) από βιβλία "ΣΥΝΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ"

 

Η ιδέα ότι ο άνθρωπος θα ζήσει για πάντα στη γη, ότι ο θάνατος θα τον αφήσει μόνο του από όλους τους ανθρώπους απαρατήρητο, είναι παράλογη, ωστόσο κάποια μυστική επιθυμία την ακολουθεί. Ο λόγος για αυτό το παράδοξο είναι ίσως μια ηχώ της αίσθησης της αθανασίας, που έχει εμφυτευτεί γενετικά στον άνθρωπο ως εικόνα του Θεού.

Η αμαρτία, έχοντας μολύνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, διαστρέβλωσε αυτό το ένστικτο για αθανασία και το μετέτρεψε στην ψευδαίσθηση της διαιώνισης της γήινης ύπαρξης. Ένα υποσυνείδητο μυαλό τρέφει την πεποίθηση: «Δεν θα πεθάνω», παρόλο που εμείς οι ίδιοι το αρνούμαστε.

Φοβούμενος τον θάνατο, ο άνθρωπος προσπαθεί να μην τον σκέφτεται, εξορίζοντάς τον από τη συνείδηση, φεύγοντας έτσι από την πραγματικότητα σε μια χώρα φαντασμάτων και μετατρέποντας τη ζωή μας σε ένα παιχνίδι σκιών. Όταν ο θάνατος τελικά μας κατακτά, βρισκόμαστε στο ρόλο του ψεύτη, έχοντας εξαπατήσει τον εαυτό μας.

🔷Για να δούμε τι είδους άνθρωπος είναι κάποιος, πρέπει να ξεκινήσουμε μια συζήτηση μαζί του για τον θάνατο. Για κάποιον με ένα ζωντανό θρησκευτικό συναίσθημα, ο θάνατος είναι θέμα βαθιάς περισυλλογής. Αλλά κάποιος που δεν θέλει να ακούσει για θάνατο δεν λέγεται στην καρδιά της πίστης του, ακόμα κι αν θεωρεί τον εαυτό του Χριστιανό.

🔷Χωρής λάτρεις για την αντικατάσταση ή την αντικατάστασή τους από το όνομα και την αποφυγή του διαγωνισμού, ενός ατόμου και του Και οι δύο είναι Θεομάχοι στην ψυχή τους. Επομένως, η υπενθύμιση του θανάτου σηκώνει το παραπέτασμα της ανθρώπινης καρδιάς και αποκαλύπτει ό,τι έχει συσσωρευτεί μέσα του.

🔷Ο θάνατος πρέπει να διδάσκει σε έναν άνθρωπο ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι μια αυτάρκης αξία, ότι ορμάει κατά μήκος του ρεύματος του χρόνου, ότι διχάζεται από αντιφάσεις και παραφωνίες. Ο θάνατος θα έπρεπε να ενσταλάξει σε έναν άνθρωπο ένα διαφορετικό είδος αθανασίας, ότι όλα στη γη τελειώνουν, αλλά αυτό δεν είναι το τέλος του.

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν)

από βιβλία "ΣΥΝΤΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ"