Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ.

  

Ό Κύριος πήγε κάποτε στο σπίτι ενός τελώνη, του Ματθαίου, εκείνου πού στη συνέχεια μεταστράφηκε κι έγινε απόστολος. Εκεί ό σαρκωμένος Θεός κάθισε στο τραπέζι μαζί με αμαρτωλούς. Τον είδαν οι Φαρισαίοι και σκανδαλίστηκαν. «Γιατί ό διδάσκαλος σας τρώει με τούς τελώνες και τούς αμαρτωλούς;», ρώτησαν τούς μαθητές Του.

Πρώτα-πρώτα, πέστε μας, Φαρισαίοι, γιατί ονομάζετε τούς ανθρώπους αυτούς αμαρτωλούς; Δεν θα βρισκόσασταν πιο κοντά στην πραγματικότητα, αν τούς ονομάζατε καλότυχους, μακάριους, αγγέλους και μάλιστα Χερουβείμ, αφού ευδόκησε να καθίσει ανάμεσα τους ό Θεός; Θα ήταν καλύτερα να λέγατε: "Κι εμείς είμαστε αμαρτωλοί! Κι εμάς δέξου κοντά Σου, πολυεύσπλαχνε Ιησού! Καρδιογνώστη και δίκαιε Κριτή, προτίμησες από μάς αυτούς τούς αμαρτωλούς και κάθισες μαζί τους, επειδή, όπως φαίνεται, τα δικά μας αμαρτήματα είναι για Σένα πιο βαριά από τα δικά τους. Τρώγε, λοιπόν, μαζί τους. Εμάς άφησε μας τουλάχιστο να προσπέσουμε στα πόδια Σου!".

Άλλα στους σκοτεινούς αυτούς δικαίους, τούς πλούσιους σε δικαιοσύνη της πεσμένης ανθρωπινής φύσεως, σε δικαιοσύνη επίπλαστη, σε δικαιοσύνη δαιμονική, δεν υπάρχει ή αγία ευωδία της ταπεινώσεως. Γι' αυτό με τόσο θράσος κατακρίνουν τον Κύριο, όπως κατακρίνουν και τούς αμαρτωλούς πού δέχεται Εκείνος- έτσι, όμως, οι αμαρτωλοί αναδεικνύονται αληθινά δίκαιοι. Λέγοντας στους μαθητές, «ό διδάσκαλος σας», τούς δίνουν να καταλάβουν ότι Τον απορρίπτουν, ότι αυτοί δεν Τον αναγνωρίζουν ως δικό τους διδάσκαλο.

Ή απάντηση του Κυρίου είναι μια απάντηση για όλα τα επιμέρους συμπτώματα της κρυφής αρρώστιας των Φαρισαίων, για όλη την ψυχική τους κατάσταση, και περικλείει μια φοβερή θεϊκή καταδίκη, απορρίπτοντας κάθε εικονική ανθρώπινη δικαιοσύνη, κάθε δικαιοσύνη, δηλαδή, πού συνοδεύεται από την κατάκριση του πλησίον. «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς αλλά οι άρρωστοι», είπε ό Κύριος. «Και πηγαίνετε να μάθετε τί σημαίνει, "ευσπλαχνία θέλω και όχι θυσία". Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τούς δικαίους αλλά τούς αμαρτωλούς».

Μιαν άλλη φορά πάλι, ήμερα Σάββατο, ό Κύριος περνούσε μαζί με τούς αγίους μαθητές και αποστόλους Του μες' από σπαρμένα χωράφια. Οι μαθητές Του πείνασαν και άρχισαν να κόβουν στάχυα, να τα τρίβουν με τα χέρια τους και να τρώνε τούς σπόρους. Τούς είδαν οι Φαρισαίοι και είπαν στον Κύριο: «Κοίτα οι μαθητές Σου κάνουν κάτι πού δεν επιτρέπεται από τον νόμο να γίνεται το Σάββατο». Τότε ό Κύριος, αφού τούς θύμισε τον Δαβίδ και τούς ιερείς, από τούς οποίους ό πρώτος σε κάποια περίσταση καταπάτησε μια διάταξη του νόμου, ενώ οι δεύτεροι συνεχώς καταπατούσαν τη διάταξη της αργίας του Σαββάτου για να τηρήσουν άλλη διάταξη, επανέλαβε πάλι στους Φαρισαίους την αυστηρή Του παρατήρηση: «Αν είχατε καταλάβει τί σημαίνει, "ευσπλαχνία θέλω και όχι θυσία", δεν θα καταδικάζατε τούς αθώους ανθρώπους».

Το αίσθημα του σκανδαλισμού πόσο εριστικό και πόσο κακόβουλο είναι! Με απόλυτη αλλά προσχηματική ακρίβεια αγωνίζεται για την εφαρμογή του γράμματος του νόμου. Την ουσία του νόμου, όμως, την αθετεί.

Φαρισαίε σκοτισμένε και τυφλέ! Άκουσες τί σού λέει ό Κύριος; «Ευσπλαχνία θέλω». Βλέπεις το ελάττωμα του πλησίον σου; Σπλαχνίσου τον! Είναι μέλος του σώματος σου! Ή αδυναμία, την οποία σήμερα βλέπεις σ' αυτόν, αύριο μπορεί να γίνει δική σου αδυναμία Σκανδαλίζεσαι μόνο και μόνο επειδή είσαι εγωιστής και τυφλός! Τηρείς τυπολατρικά μερικές εξωτερικές διατάξεις του νόμου, και μετά κυριεύεσαι από αυτοθαυμασμό.

Περιφρονείς και κατακρίνεις τον πλησίον, παρατηρώντας ότι παραβαίνει κάποιες λεπτομέρειες του νόμου, και δεν βλέπεις ότι έχει κρυφές αρετές, και μάλιστα μεγάλες, οι όποιες είναι γνωστές και ευάρεστες στον Θεό αλλά άγνωστες σ' εσένα, εξαιτίας της αλαζονικής και σκληρής καρδιάς σου.

Δεν προσέχεις τον εαυτό σου όσο πρέπει. Δεν τον βλέπεις τον εαυτό σου. Γι` αυτό δεν παραδέχεσαι πώς είσαι αμαρτωλός. Γι` αυτό δεν έχεις συντριβή καρδιάς. Γι`' αυτό δεν έχεις μετάνοια και ταπείνωση. Γι` αυτό δεν καταλαβαίνεις ότι, για να σωθείς, έχεις ανάγκη κι εσύ, όπως όλοι οι άνθρωποι, από την ευσπλαχνία του Θεού.

Είναι φοβερό το να μην παραδέχεσαι πώς είσαι αμαρτωλός! Τέτοιους ανθρώπους τούς απορρίπτει ό Κύριος. «Δεν ήρθα», λέει, «να καλέσω σε μετάνοια τούς δικαίους αλλά τούς αμαρτωλούς». Τί μακαριότητα, να έχεις επίγνωση ότι είσαι αμαρτωλός! Όποιος έχει αυτή την επίγνωση, μπορεί να πλησιάσει τον Ιησού. Τί μακαριότητα, λοιπόν, να βλέπεις τις αμαρτίες σου! Τί μακαριότητα, να βλέπεις την καρδιά σου! Όποιος αρχίσει να βλέπει την καρδιά του, ξεχνά ότι στη γή υπάρχουν κι άλλοι αμαρτωλοί έκτος από τον ίδιο. Κι αν κάποια φορά ρίξει μια ματιά σε άλλους, του φαίνονται άμεμπτοι, υπέροχοι, άγγελοι. Όσο πιο πολύ, μάλιστα, προσέχει τον εαυτό του και βλέπει τις κηλίδες της αμαρτίας στην ψυχή του, τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεται ότι, για να σωθεί, ένα και μοναδικό είναι το μέσο, το έλεος του Θεού τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεται ότι είναι ένας δούλος άχρηστος, όχι μόνο γιατί πολύ συχνά παραβαίνει τις εντολές του Θεού, αλλά και γιατί, όταν προσπαθεί να τις τηρήσει, πιο πολύ τις διαστρέφει παρά τις εκπληρώνει. Έτσι, καταλαβαίνοντας πόσο έχει ό Ίδιος ανάγκη από το έλεος του Θεού, δεν αισθάνεται κι αυτός παρά μόνο έλεος για τον πλησίον του. «Αν είχατε καταλάβει τί σημαίνει, "ευσπλαχνία θέλω και όχι θυσία", δεν θα καταδικάζατε τούς αθώους ανθρώπους». «Δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τούς δικαίους αλλά τούς αμαρτωλούς».

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ  B  ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.