«Γρηγορώμεν και νήφωμεν»

ΠΑΤΗΡ  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

Προσπαθώντας να καταστήση διαυγή τον νου του και κρυστάλλινη την καρδία του, ό ανύσταχτος αυτός εργάτης της νίψεως είχε αποκτήσει πείρα του πνευματικού αγώνος και ήταν σε θέση να καθοδηγεί με σοφία και διάκριση τους νέους κληρικούς, παρέχοντας Χάρι ακόμη και με την απλή παρουσία του.

«Ή ζωή του ιερωμένου είναι μία διαρκής νήψις», έλεγε. «Ή πνευματική επαγρύπνησης επί του νου και της καρδίας, είναι απαραίτητη προϋπόθεσης για τον αγιασμό του ιερέως. Και ή νηπτική ζωή ασφαλίζεται με την συχνή συμμετοχή μας στα μυστήρια, και ιδίως στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Είναι αδιανόητο να μη λούεται ό ιερωμένος στο ευώδες λουτρό των δακρύων της συντριβής. Και είναι επισφαλές να λειτουργή, αν δεν καθαρίζεται συχνά με το μυστήριο της μετανοίας. Ό λειτουργός πρέπει να είναι λαμπρότερος των ηλιακών άκτίνων. Έδώ που τα λέμε, πώς μπορεί ό Πνευματικός να όμιλή περί μετανοίας και εξομολογήσεως, εάν ό ίδιος δεν εξομολογείται;

»Διά να προσεγγίζομαι το άγιο Θυσιαστήριο με εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, πρέπει να ζούμε διαρκώς μέσα σε εκείνη την απαστράπτουσα καθαρότητα, πού μας χάρισε ή μετάνοια, όταν πρωτοσυναντήσαμε τον Θεό στην «Γαλιλαία» μας. Μη ξενοιάζωμε, λοιπόν. Χρειάζεται προσοχή, διότι μετά την πρώτη γνωριμία -δηλαδή την πρώτη επίσκεψι της θείας Χάριτος- ό Θεός αφήνει τον άνθρωπο να αγωνιστή μόνος του, για να απόδειξη την σταθερότητα της αγάπης του».

Κάποτε ό π. Ί. τον ερώτησε:

-Γέροντα, τί να κάνω, όταν ό νους μου φεύγει από την λατρεία και μετεωρίζεται και με περικυκλώνουν σαν σφήκες οι λογισμοί;

Και ό Γέροντας, που δίδασκε από την βίβλο των προσωπικών του εμπειριών, απήντησε:

-Τον πρώτο καιρό χρειάζεται αγώνας, για να παρακολουθείς κάθε κίνηση της καρδίας και του νου, με το όπλο στο χέρι. Να σου πω πώς αγωνίζομαι εγώ; Θέτω ένα νοητό Σταυρό μέσα στην σκέψη μου, στον νου μου... Γιατί, ξέρεις; Για να κρατήσωμε την σκέψη μας προσηλωμένη σταθερά στον Θεό, πρέπει να μονιμοποιήσουμε τον Σταυρό στην νόησί μας, επειδή ό νους δεν μένει ποτέ αργός. Όλος ό κόσμος περνάει από την σκέψη μας. Αν, όμως, μονιμοποίησης στην νόησί σου τον Σταυρό, ελευθερώνεσαι.

»Ό πόλεμος είναι νοητός έτσι δεν είναι; Έ! Λοιπόν, να φράξουμε την πύλη στον εχθρό... Να κόλληση σαν σφραγίδα ό Σταυρός στην σκέψη μας. Και να ξέρης. Όσο μας πολεμάει ό πονηρός στην προσευχή -και μάλιστα στην Θεία Λειτουργία- δεν μας πολεμάει πουθενά άλλου. Και εμείς «επάνω του» με τον Σταυρό του Χριστού! Έχει Θεϊκή δύναμη ό Σταυρός και ανασταίνει και νεκρούς. Γι' αυτό να σταυρώνομε τον εαυτό μας, να σφραγίζομαι με Αυτόν τον νου, την καρδιά μας. Τότε δεν πλησιάζει ό εχθρός...

»Κάνω το σημείο του Σταύρου στην σκέψη μου. Αφήνω τον Σταυρό να δεσπόζει ελεύθερος μέσα μου. Πιστεύω στον Τίμιο Σταυρό! Και ή πίστης, με την οποία άσπαζόμεθα τα τρίμματα του Τιμίου Ξύλου, ενεργοποιεί την δύναμη Του. Να σφραγίζομαι, λοιπόν, σταυρότυπος την νόηση μας. Όταν ατενίζεις τον Σταυρό, γαληνεύεις... Ξέρεις, πάτερ Ί...; Στο Απόδειπνο σχηματίζω ένα Σταυρό στον ουρανό και ευφραίνεται ή ψυχή μου... Τον φτιάχνεις και φωτεινό, μεγάλο, όπως τον θέλεις. Προσπαθώ συνεχώς να Τον έχω μπροστά μου... μήπως εμφανιστή ό εχθρός. Τότε «τσακ!», Τον παρουσιάζω και ό πονηρός γίνεται μπουχός!..

Σε παρόμοια ερώτηση άλλου κληρικού, κατέθεσε τα έξης από το μυστικό του θησαυροφυλάκιο: «Κατ' αρχάς όλοι παλέψαμε με αυτόν τον πειρασμό. Μας έφευγε ή σκέψης από την λατρεία, γιατί δεν είχαμε συναντήσει τον Θεό. Μόλις, όμως, ταπεινωθούμε, αποκαλύπτεται ό Θεός και Τον γνωρίζεις διά της πίστεως, Τον πλησιάζεις και γίνεται ή Θεία συνάντησης! Έ! Τότε στέκεσαι ενώπιον Του, νιώθεις να σε κυκλώνει το έλεος Του και χωρίς βία ή σκέψης σου παραμένει κοντά Του. Δεν εισχωρεί πλέον στην λατρεία μετεωρισμός. Ζούμε μία άλλη πραγματικότητα... Προσηλώνομαι τον νου μας στα Θεία γεγονότα, της Σταυρώσεως, της Αναστάσεως, της Αγάπης Του! Τότε μυστηριωδώς μεταρσιώνουμε και πλατυνόμεθα ζώντας την ενέργεια των Θείων γεγονότων που έγιναν και αυτών που θα γίνουν στο μέλλον. Διότι τα παρελθόντα και τα μέλλοντα παρίστανται ως παρόντα στην ορθόδοξο λατρεία.

»Άμα ή καρδιά καίγεται σαν καμίνι από την αγάπη του Θεού, ό νους δεν μετεωρίζεται. Στέκει φρουρός στην είσοδο της καρδιάς και ευφραίνεται μαζί της από Θείο έρωτα. Και τότε ό νους ενώνεται με την καρδιά και τρέχουν μαζί... Κατόπιν αναβλύζουν πηγαία τα δάκρυα της Θείας αγάπης. Και αυτά τα δάκρυα τα δέχεται ό Θεός, όπως των μυροφόρων. Τα δάκρυα της Θείας αγάπης έχουν τόση δύναμη, που σπάζουν και τα ντουβάρια- τα πετάνε κάτω! Μετά «παίρνομε φτερό» και πάμε παραπάνω. Αυτό που θα μας πετάξει ψηλά είναι το ηφαίστειο των δακρύων της Θείας αγάπης. Έδώ πού τα λέμε, πρέπει να γίνωμε λαχταριστοί λάτρεις του Θεού!.. Τότε ό νους δεν μετεωρίζεται, αλλά έχει συνεχείς εκτινάξεις!..».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΜΕΓΑΡΑ 2006