Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΠΑΤΜΟΥ. Η ΜΟΝΑΧΗ ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΚΑΙ ΕΥΩΔΙΑΖΟΝ ΔΕΞΙΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ.

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΠΑΤΜΟΥ. Η ΜΟΝΑΧΗ ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΚΑΙ ΕΥΩΔΙΑΖΟΝ ΔΕΞΙΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ.

Η αγιασμένη αυτή Γερόντισσα καταγόταν από το χωριό Άργος της Καλύμνου. Στο χωριό αυτό βρισκόταν το Κάθισμα των Αγίων Αποστόλων. Ιερό μετόχι της Ιεράς Μονής Αγίου Ίωάννου του Θεολόγου στην Χώρα Πάτμου. Σε νεαρή ηλικία αξιώθηκε να δει σε όραμα την Κυρία των Αγγέλων, που παρουσιάσθηκε ως μαυροφορεμένη γυναίκα στο πηγάδι όπου πήγαινε για να πάρει νερό. Ή Παναγία μας την πήρε από το χέρι και μαζί πήγαν σε Εκκλησία που λειτουργούσε στις 01.00 μετά τα μεσάνυχτα. Έχει ή κοπέλα πήρε αντίδωρο από τον Αρχιερέα πού λειτουργούσε και ή Θεοτόκος μπήκε με χαμόγελο στην Εικόνα της στο τέμπλο λέγοντας τα εξής: «εσύ είσαι προορισμένη για Νύμφη του Υιού μου». Όταν συνήλθε από την θεϊκή οπτασία, είχε πια ξημερώσει. Έτρεξε στο πηγάδι, όπου αντίκρισε το χρανί  και το σταμνάκι της κατεστραμμένα και έτσι κατάλαβε και την αλήθεια του οράματος.

Τα λόγια της Παναγίας ήταν παρακαταθήκη πολύτιμη για την νέα. Με την γνώμη και ευλογία τού πνευματικού της αποφάσισε να αποκοπεί από τά εγκόσμια και μετά από λίγο χρόνο πήγε στην Πάτμο, όπου και εγκαταστάθηκε στην ιστορική γυναικεία Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, την όποια έκτισε μέ θεϊκό ζήλο ό Αρχιμανδρίτης και Άγιος της Εκκλησίας μας Παρθένιος Παγκώστας τον 17ον μ.Χ. αιώνα. Ή Πάτμος φημιζόταν πάντοτε για την καλή πνευματική της τάξη, ως και τους ενάρετους Ιερομονάχους, μοναχές και ασκητές της. Στην Ιερά νήσο εκείνη την περίοδο μόναζε και ό κατά σάρκα αδελφός της Θεόκτιστος μοναχός, που ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «Μπουρδελής».

Στην παλαίφατη αυτή Μονή, που το πολίτευμά της ήταν ό ιδιόρρυθμος βίος των μοναστριών, κατοίκησε με εντολή της τότε Ηγούμενης Ευφροσύνης Κολώνη σε ένα λιτότατο κελί, όπου επιδόθηκε σε μεγάλους ασκητικούς αγώνες και προ πάντων στην διακονία των έμπερίστατων συνανθρώπων της που κατέφευγαν στο Μοναστήρι. Μολονότι ήταν τελείως αγράμματη, διέθετε νου φωτισμένο και αγαπούσε την προσευχή, την μόνωση και την σιωπή. Επί 60 χρόνια έμπαινε πρώτη στον Ναό για να διαβάσει το μεσονυκτικό. Τακτοποιούσε το Ηγουμενείο, εξυπηρετούσε πρόθυμα στις κοινές διακονίες και προσέφερε υπηρεσία για το Έκκλησιαρχείο της Μονής τού Θεολόγου. Πάντοτε τα έκανε όλα χωρίς να παραλείπει τον ατομικό της κανόνα, όσο και αν κουραζόταν.

Εργαζόταν ακούραστα στον αργαλειό, όπου ύφαινε σεντόνια μέ πρόβειο μαλλί, χράμια, κλινοσκεπάσματα, φανέλες κ.ά. Από τα χρήματα που κέρδιζε, κρατούσε λίγα για τις ατομικές της ανάγκες και τα υπόλοιπα τα μοίραζε σε φτωχές οικογένειες. Επίσης έπλεκε μάλλινες κάλτσες και φανέλες για τούς ασκητές τού νησιού. 

Ήταν άριστη χειροπράκτης και θεράπευε με την προσευχή και, την τέχνη της κατάγματα και διαστρέμματα και έκανε φυσικοθεραπείες εντελώς δωρεάν. Στο κελλάκι της κατέφευγαν οι μαθητές της Πατμιάδος Σχολής, για να κεραστούν και να πάρουν την ευχή της. Τις περισσότερες φορές έπρεπε να περιποιηθεί τα πόδια τους που πάθαιναν διαστρέμματα, καθώς έτρεχαν απρόσεκτα στις κατηφοριές και πήγαιναν στα σπίτια τους στο λιμάνι της Σκάλας.

«Διάβαζε» επίσης τις μεταβολές των αέρων και την αλλαγή του καιρού. Έτσι αρκετές φορές γλύτωνε κυριολεκτικά τις περιουσίες των φτωχών αγροτών από τις θεομηνίες. Περισσότερο όμως διακρίθηκε για την ασκητική της αγάπης την όποια εφάρμοζε. Περπατούσε καθημερινά απόσταση πέντε και πλέον χιλιομέτρων σε κατσικόδρομο, για να φτάσει στο χωριό Διακόφτι, όπου περιποιόταν τον λεπρό Νικόλαο Πουπά, τον όποιο περιφρονούσαν όλοι ως επικίνδυνο για την δημόσια υγεία. Τα πόδια της εξαιτίας τών γηρατειών, τών κρυοπαγημάτων και τών κακουχιών βρίσκονταν σε οικτρή κατάσταση. Και όμως ή μακαρία εκείνη ψυχή αψηφούσε την εντολή τού γιατρού. Μολονότι όλοι την μάλωναν μέ επιθετικούς λόγους να μην τον πλησιάζει, εκείνη μέ εμπιστοσύνη στην Θεία Πρόνοια, ταπεινά και μέ γυμνά χέρια προσέφερε την θεάρεστη διακονία της, καθαρίζοντας τις πληγές και τα έλκη τού πολύαθλου Νικόλα. Περιποιόταν ακόμη και τον Ιερομόναχο παπά Ιερόθεο Παπαδέλια, τού όποιου οι γιατροί είχαν κόψει το πόδι εξαιτίας γάγγραινας πού έπαθε από διαβήτη.

Στο κελί της φιλοξενούσε επίσης για περισσότερο από τριάντα χρόνια μία κοπέλα, την Ειρήνη, της όποιας το λογικό είχε σαλευθεί από κάποια έρωτική απογοήτευση. Ή νέα αυτή ήταν πολύ όμορφη και είχε αρραβωνιασθεί κάποιον πού την εγκατέλειψε για μία φίλη της. Επειδή δεν είχε πνευματικά στηρίγματα, έπεσε σε μελαγχολία και έχασε τα λογικά της. Όπως ήταν επόμενο, ό νευρικός κλονισμός την έκανε επιθετική και απότομη. Έτσι οι δικοί της μέ την ελπίδα στην Ζωοδόχο Πηγή, την μεγάλη Μητέρα και γιατρό, την έφεραν στην Μονή για να θεραπευτεί. Εκεί την ανέλαβε ή φιλάνθρωπη και ύπομονετική Γερόντισσα Ευγενία μέ ανοιχτή αγκαλιά και της προσέφερε αμέριστα την Αγάπη της.

Έκτος από την παρουσία της, ή τρισόλβια εκείνη μοναχή έπρεπε να αντιμετωπίσει και τα νεύρα της Ειρήνης. Διότι πολλές φορές ή νέα την κτυπούσε ή έκανε φασαρία. Έσχιζε τα ρούχα της και τα κουρέλιαζε. Χτυπούσε την Γερόντισσα και της έριχνε στο πρόσωπο τον καφέ της. Όλη νύκτα φώναζε και πολλές φορές δεν άφηνε ώσάν μωρό παιδίο. Ολημερίς προσευχόταν δακρύουσα, ευλογούσα και δοξάζουσα τον Θεό και συγχωρούσα απαντας. Έσυνήθιζε δε να λέγει με χαράν ότι, “όταν φύγω θά πάω κοντά στην Μητέρα μου, την Παναγία”».

Κοιμήθηκε έν Κυρίω σε ηλικία 92 έτών στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Υπερκόσμια ευωδία, πού κατέκλυσε το κοιμητήριο κατά την διάρκεια της ταφής της, γνωστοποίησε σε όλους ότι ή μοναχή πού κοιμήθηκε ευαρέστησε τον Κύριο. Κατά την εκταφή της, πού έγινε από τον Ιερομόναχο Πρόχορο, παρ’ ότι το σώμα της είχε κατά τούς νόμους της φύσεως αλλοιωθεί, εν τούτοις τά ελεήμονα χέρια της ήταν άφθαρτα και ευωδίαζαν σύμφωνα με την ευχή πού της έδιδαν όσοι ευεργετήθηκαν από αυτήν! Τότε ήταν πού, όταν μερικές αδελφές οι όποιες από κακή προαίρεση φιλονικούσαν μέ την αγαθή Γερόντισσα, είπαν ταπεινά: «Ήμάρτομεν και ζητούμε να λάβωμε την συγχώρησή της».

Ή τίμια κάρα της, ή όποια στην ραφή της κορυφής φέρει το σημείο τού Σταυρού, φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού στην Ιερά Μονή της μετάνοιας της. Το ένα χέρι της φυλάσσεται στο Ιερό Κάθισμα 

των Αγίων Αποστόλων στα Λουκάκια και το άλλο στην Σερβία. Ό 

Προηγούμενος της Ιεράς Μονής του Θεολόγου. Αρχιμανδρίτης Άντίπας Νικηταράς, μάς άνέφερε το εξής θαυμαστό περιστατικό: Όταν έδωσε για ευλογία στον Ηγούμενο άλλης Μονής ένα έλάχιστο κομμάτι από το λείψανο του χεριού της Γερόντισσας Ευγενίας. έκπληκτος διαπίστωσε ότι έτρεξε αίμα την στιγμή που κόπηκε το λείψανο!

Μαρτυρία μάς έδωσε ή Πάτμια μοναχή Θεόκλητη Γιάνναρου, αδελφή της Μονής του Ευαγγελισμού, της οποίας οι θείες, Παϊσία μοναχή και Κυπριανή μοναχή, ήταν αδελφές της Μονής της Ζωοδόχου Πηγής. Ή μοναχή Θεόκλητη, όταν ήταν παιδί, μετέφερε από τις μάνδρες το γάλα στην Μονή και συνήθιζε να ακούει με ευλάβεια τις νουθεσίες των μοναχών και να αποτυπώνει στην καρδιά της την ασκητική πρακτική και τα πνευματικά παλαίσματα τους. Για την αγιότητα της Γερόντισσας Ευγενίας έδωσαν μαρτυρία και οι Πατέρες της Μονής του Θεολόγου, ό Ηγούμενος Γρηγόριος και ή αδελφότητα της Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, όπως και ό ανιψιός της μακαριστής Δημήτριος Γρυλλάκης. Επίσης και ή Προηγουμένη της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής, Καλλίνικη μοναχή, ή όποια ευλαβούνταν την Γερόντισσα και μαθήτευσε κοντά της.

Αναφέρουμε ακόμη ότι ή σεβαστή Προηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας 'Υψενής Ρόδου, κατά την κουρά της σε μεγαλόσχημη, πήρε το όνομα Ευγενία μοναχή, για να τιμηθεί ή όσιακής μνήμης Γερόντισσα Ευγενία.