Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου...Ὁδηγὸς πνευματικῆς προσευχῆς

Ὅσο δὲ πιὸ μονολεκτικὰ 

λέμε τὴν εὐχὴ τόσο καλύτερα. 

Καὶ ἂν κανείς, ὅταν λέη τὴν εὐχή,

αἰσθανθῆ πονοκεφάλους, 

ἂς ξέρη ὅτι αὐτὸ συμβαίνει 

διότι σφίγγεται. 

Ἡ εὐχὴ δὲν εἶναι διανοητικὴ ἐργασία. 

Ἡ διανοητικὴ ἐργασία κουράζει, 

διότι στρέφει τὸν νοῦ πρὸς τὰ ἀνθρώπινα· 

ἐνῷ ὁ νοῦς εἶναι πλασμένος 

γιὰ νὰ ἀνεβαίνη στὸν Θεόν, 

ἐμεῖς τὸν γυροφέρνομε ἀλλοῦ. [...]

Ὅταν ὁ νοῦς εἶναι στὸν Θεὸν καὶ 

συνηθίση νὰ πηγαίνη στὸν Θεόν, 

εἶναι σὰν νὰ μπῆκε ὁ ἄνθρωπος 

στὸ περιβόλι του ἢ στὸν κῆπο του 

καὶ ἀναπνέει τὰ εὐώδη ἄνθη· 

γι’ αὐτὸ δὲν κουράζεται, ξεκουράζεται.

Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου

Ὁδηγὸς πνευματικῆς προσευχῆς

Τεῦχος 329, Ὀκτωβριος 2020