.....οίδαμεν γαρ πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» ( Ρωμ.8,19-22).

Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΙΚΕΣΙΑ

Ο Απ. Παύλος γράφει για την σιωπηλή ικεσία που αναπέμπει η άλογη δημιουργία στον Θεό: « τη ματαιότητι η κτίσις υπετάγη….οίδαμεν γαρ πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν» ( Ρωμ.8,19-22).

Στη θεολογική σκέψη του Παύλου η φύση μεταμορφώνεται σε ζωντανή ύπαρξη. Η πτώση του ανθρώπου είχε φοβερές συνέπειες και γι’ αυτή. Το φυσικό κακό σαν αρρώστια μπήκε στον οργανισμό της και έκτοτε η κτίση υποφέρει. Στενάζει κι’ αυτή μαζί με τον πεπτωκότα άνθρωπο και συμπάσχει μαζί του. Τα άλογα πλάσματα αποκτούν λόγο και φωνή και η θεολογική ακοή του Παύλου ακούει τις σπαρακτικές κραυγές των.

Το σπίτι που ερειπώνεται και καταρρέει, το δάσος που καίγεται, το ποτάμι που πλημμυρίζει τα σπαρτά, ο τυφώνας που εξαφανίζει τις πόλεις, η τρικυμία που βυθίζει τα πλοία συκιά που ξεραίνεται η το έλατο που συντρίβεται από το αστροπελέκι, το ελάφι που σπαρταράει στο στόμα του λιονταριού, το πουλί που πέφτει κτυπημένο από τον κυνηγό, όλα τα έμψυχα και τα άψυχα πλάσματα ενώνουν το θρήνο τους σ’ ένα παγκόσμιο δράμα.

Κι’ φωνές των δημιουργημάτων δεν είναι «λαλιαί ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών» ( Ψαλμ.18,4). Το σιωπηλό αυτό ελεγείο των δημιουργημάτων ανεβαίνει στα ύψη του ουρανού και φθάνει στα «ώτα Κυρίου Σαβαώθ».

Αυτή είναι η μυστική και σιωπηλή ικεσία, που απευθύνει η άλογη κτίση στο δημιουργό της για την απελευθέρωση της από την καταδίκη της φθοράς.

Αυτή η παγκόσμια σιωπηλή ικεσία των δημιουργημάτων αποκτά νόημα και περιεχόμενο στο χώρο και τον χρόνο της θείας λατρείας μας . Γιατί μαζί με την λογική ικεσία των πιστών και τη σιωπηλή ικεσία των δημιουργημάτων, φέρνει και το προάγγελμα της απελευθέρωσης της δημιουργίας, όπως το διετύπωσε ο Παύλος: « και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από την δουλεία της φθοράς εις την ελευθερία της δόξης του Θεού» ( Ρωμ.8,21).