Γερόντισσα Δωροθέα. Η επιστολή στο μοναστήρι.

Ευχηθείτε Γερόντισσα γιατί μας πήγαν οι γείτονες στα δικαστήρια για τον τοίχο της αυλής, μας έγραφε πριν μερικά χρόνια η νεαρή φίλη πνευματικού μας παιδιού που μέσω αυτού είχε ζητήσει την άδεια να μας γράψει. Ίσως η απάντησή μας δεν την κάλυψε όταν την συμβουλεύαμε να προσπαθήσει με την οικογένειά της να βρουν μια μέση λύση και να διορθώσουν τις μεταξύ τους σχέσεις με τους γείτονες και οργισμένα μας ξαναέγραψε ότι ο Θεός και το δίκαιο είναι με το μέρος της και πως δεν πρέπει να αφήνουμε τους αδικούντας ημάς ατιμώρητους. Το λένε και οι Ψαλμοί, έγραψε. Άλλωστε η θέα από το μπαλκόνι της είχε περισσότερη σημασία από το αν ο γείτονας της μιλούσε ή όχι. Αυτό μας έγραψε! Εκεί ηρεμούσε και της μιλούσε ο ίδιος ο Θεός! 

Της ανταπαντήσαμε ότι οι μοναχοί ευχόμεθα για την σωτηρία της ψυχής μας και του κόσμου και πως οι δικαστικές διαμάχες και οι αντιδικίες με τον πλησίον μας βρίσκουν αντίθετες. Δεν ήθελε να το καταλάβει, όμως μας σεβόταν και μας τιμούσε και αποφάσισε να μην μας ξαναγράψει ούτε για ευχές για κάποιους μήνες για να μην μας ενοχλεί στην έρημό μας,  έτσι τουλάχιστον πίστευε.

Κάποια στιγμή επανήλθε με αίτημα να προσευχηθούμε να έχει καλή έκβαση η δική της μήνυση αυτήν την φορά κατά των γειτόνων για το θέμα κάποιων δέντρων που ήταν στα σύνορα των περιουσιών τους και λογικά της ανήκαν, αλλά και που οι γείτονες τα διεκδικούσαν επίσης. Χρόνια ολόκληρα αντιδικιών και έντασης. Καθημερινοί διαπληκτισμοί και λόγια σκληρά. Δηλητήριο που νεκρώνει ψυχή και σώμα! Η απάντησή μας ήταν σταθερά η ίδια με την προσθήκη ότι εάν μας έστελνε τα ονόματα των γειτόνων θα ευχόμασταν και γι’ αυτούς με την σιγουριά ο Άγιος Θεός θα έδινε την πιο συμφέρουσα λύση για τις ψυχές τους! Αυτό ήταν, μας ανταπάντησε με οργή και από τότε έμεινε μόνο το όνομά της στις προσευχές μας γιατί η ίδια ποτέ πια δεν μας ξαναέγραψε.

Χθες έλαβα εντελώς απρόσμενα μήνυμά της το οποίο με την άδειά της σας μεταφέρω αυτούσιο:

Γερόντισσα ευλογείτε, την ευχή σας! Ο Άγιος Θεός έδωσε την λύση σε αυτό που εμείς δεν βλέπαμε κι ούτε θέλαμε να δούμε. Οι προηγούμενες μέρες και νύχτες μας βρήκαν στο πλευρό των γειτόνων-εχθρών μας να προσπαθούμε να σώσουμε τα σπίτια μας από την λαίλαπα της φωτιάς που κατέκαψε το χωριό μας. Το σπίτι μας όπως και αυτό των γειτόνων μας κάηκε. Οι περιουσίες μας χάθηκαν. Τα δέντρα που διεκδικούσαμε κάηκαν. Ο τοίχος για τον οποίον μας πήγαν στο δικαστήριο έμεινε να χωρίζει την καμένη γη που πάνω της δεν έχει πια τίποτε. Η θέα από το μπαλκόνι μας είναι μόνο στάχτη και απομεινάρια καμένων κορμών δέντρων. Εδώ και τρεις μέρες βλέπουμε μόνο τα καπνισμένα πρόσωπα των γειτόνων μας και εκείνοι τα δικά μας. Μιλάμε σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτε μεταξύ μας. Μοιραζόμαστε το νερό και το φαγητό που μας έφεραν. Κλαίμε μαζί. Αγγίζουμε ο ένας τον άλλο και αισθανόμαστε σιγουριά. Ευχηθείτε σας παρακαλώ να με συγχωρήσει ο Θεός για την αγνωμοσύνη και την αλαζονεία μου. Όλα θα ξαναγίνουν. Η άπειρη Σοφία και το Έλεός Του μου άνοιξαν τα μάτια. Σας ευχαριστώ και σας παρακαλώ μαζί με τα δικά μας ονόματα που σας στέλνω να εύχεστε και για τους γείτονές μου των οποίων τα ονόματα επίσης σας στέλνω. Την ευχή σας!