ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

 ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ 

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα νησί στη Γη όπου ζούσαν όλες οι ανθρώπινες αξίες. Όμως μια μέρα παρατήρησαν πώς το νησί άρχισε να βυθίζεται κάτω από το νερό. Όλα τα πολύτιμα αντικείμενα επιβιβάστηκαν στα πλοία τους και απέπλευσαν. Μόνο η Αγάπη έμεινε στο νησί. Περίμενε μέχρι το τελευταίο, αλλά όταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο να περιμένει, θέλησε επίσης να αποπλεύσει από το νησί. 

Τότε φώναξε τον Πλούτο και του ζήτησε μια θέση στο πλοίο, αλλά ο Πλούτος απάντησε: 
«Υπάρχουν πολλά κοσμήματα και χρυσάφι στο πλοίο μου, δεν υπάρχει θέση για σένα εδώ. 

Όταν το πλοίο της Θλίψης πέρασε, τη ρώτησε, αλλά εκείνη της απάντησε: 
- Συγγνώμη, Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που πρέπει να είμαι πάντα μόνη. 

Τότε η Αγάπη είδε το πλοίο του  ειρήνης και ζήτησε τη βοήθειά της, αλλά είπε ότι η Αγάπη θα έσπασε την αρμονία στο πλοίο της. 

Η Χαρά επέπλεε εκεί κοντά, αλλά ήταν τόσο απασχολημένη με τη διασκέδαση που δεν άκουσε καν για τις εκκλήσεις της Αγάπης. Τότε η Αγάπη απελπίστηκε εντελώς. Αλλά ξαφνικά άκουσε μια φωνή κάπου πίσω: 
- Πάμε Αγάπη, θα σε πάρω μαζί μου. 

Η Αγάπη γύρισε και είδε τον γέροντα. Την οδήγησε στη στεριά και όταν ο γέρος απέπλευσε, η Αγάπη έπιασε τον εαυτό της, γιατί ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Μετά στράφηκε στη Γνώση:
- Πες μου, Γνώση, ποιος με έσωσε; Ποιος ήταν αυτός ο γέρος; 

Η γνώση κοίταξε την Αγάπη: 
- Ήταν Ώρα. 
- Χρόνος? - ρώτησε η Αγάπη. - Μα γιατί με έσωσε; 
Η γνώση κοίταξε για άλλη μια φορά την Αγάπη και μετά στην απόσταση, όπου ο γέρος απέπλευσε: 
- Γιατί μόνο ο Χρόνος ξέρει πόσο σημαντική είναι η Αγάπη στη ζωή.