Παραβολή ο αετός.

 

Βγάζοντας το κεφάλι του από τη φωλιά, ο αετός είδε πολλά πουλιά να πετούν κάτω ανάμεσα στους βράχους.

«Μαμά, τι είναι αυτά τα πουλιά;» ρώτησε.
«Οι φίλοι μας», απάντησε ο αετός στον γιο της. «Ο αετός ζει μόνος - αυτή είναι η μοίρα του. Αλλά μερικές φορές χρειάζεται και ένα περιβάλλον. Διαφορετικά, τι είδους βασιλιάς των πτηνών είναι; Όλοι όσοι βλέπετε παρακάτω είναι οι πραγματικοί μας φίλοι.

Ικανοποιημένος από την εξήγηση της μητέρας του, ο αετός συνέχισε να παρακολουθεί με ενδιαφέρον το πέταγμα των πουλιών, θεωρώντας τα από εδώ και πέρα ​​αληθινούς του φίλους.

Ξαφνικά φώναξε:
- Άι-άι, μας έκλεψαν το φαγητό!
- Ηρέμησε γιε μου! Δεν μας έκλεψαν τίποτα. Τα τάισα μόνος μου. Θυμήσου μια για πάντα τι θα σου πω τώρα! Ανεξάρτητα από το πόσο πεινασμένος είναι ο αετός, σίγουρα πρέπει να μοιραστεί μέρος του θηράματός του με τα πουλιά που ζουν στη γειτονιά. Σε τέτοιο ύψος, δεν μπορούν να βρουν τροφή για τον εαυτό τους και πρέπει να βοηθηθούν. Όποιος επιθυμεί να έχει αληθινούς φίλους πρέπει να είναι ευγενικός και ανεκτικός, δείχνοντας προσοχή στις ανάγκες των άλλων. Η τιμή και ο σεβασμός δεν κερδίζονται με το ζόρι, αλλά με τη γενναιοδωρία και την προθυμία να μοιραστεί το τελευταίο κομμάτι με τους άπορους.