Η ιστορία της Όλγας

 

Η ιστορία της Όλγας

Η ιστορία της μεταστροφής μου στον Θεό ξεκίνησε πολύ πριν την ασθένειά μου και τη θαυματουργή μου θεραπεία. Κάποτε στο «Ο Θεός βοηθός» κάποιου πέταξα ανέμελα: «Ναι, ποιον βοήθησε!» Μια μέρα αργότερα, ο πατέρας μου έπαθε καρδιακή προσβολή και άρχισαν δύσκολες στιγμές για τη μητέρα μου και εμένα.

Δεν επέτρεπα πλέον στον εαυτό μου τέτοιες δηλώσεις, έμαθα το «Πάτερ ημών» και διάβασα αυτή την προσευχή στον εαυτό μου πριν πάω για ύπνο, γιατί δεν υπήρχε κανένας άλλος να ελπίζω και τίποτα να κάνω. Ωστόσο, δεν έχω πάει ακόμη στο ναό και δεν είχα βαπτιστεί.

Εγώ, ένα παιδί που μεγάλωσα στην ΕΣΣΔ, δεν ήξερα καθόλου ότι ήταν απαραίτητο να με βαφτίσουν, ούτε νά εκκλησιάζομαι. Δεν μου πέρασε καν από το μυαλό, όλοι ζούσαν έτσι, κι εγώ πήγαινα με το ρεύμα. Επιπλέον, το πνεύμα του αθεϊσμού ήταν έντονο στην οικογένειά μας. Η γιαγιά σεβόταν το ΚΚΣΕ με όλη της την καρδιά, θυμόταν τον Στάλιν και τίμησε τα ιδανικά του κομμουνισμού - παρά το γεγονός ότι ο σύζυγός της πυροβολήθηκε ως εχθρός του λαού! Πίστευε όμως ακράδαντα στο αλάθητο του συστήματος και το υπηρέτησε πιστά! Έζησα λοιπόν με τη γιαγιά μου σε μια ατμόσφαιρα παρόμοιας λατρείας.

Μετά το έμφραγμα του πατέρα μου, χρειάστηκε να περάσω πολλά: συνεχή ασθενοφόρα, διανυκτερεύσεις σε νοσοκομεία την Πρωτοχρονιά, διαρκές άγχος από τον φόβο μήπως χάσω τον πατέρα μου ανά πάσα στιγμή. Μετά κατάφερε να κάνει εγχείρηση στεφανιαίας παράκαμψης και τελικά τα προβλήματά μας τελείωσαν. Για 12 χρόνια, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε να ζήσουμε και να εργαστούμε στη Μόσχα. Μετά από 12 χρόνια, η υγεία του πατέρα του δεν ήταν και πάλι πολύ καλή: έπρεπε να υποβληθεί σε εξέταση αιμοφόρων αγγείων και stenting. Ο πατέρας μου πήγε σε ένα από τα καλύτερα περιφερειακά καρδιολογικά κέντρα. Το πρωί της 16ης Φεβρουαρίου 2006, η μητέρα μου μου τηλεφώνησε με τα τρομερά νέα ότι κατά τη διάρκεια της εξέτασης με ενδοαγγειακό καθετήρα, έσπασε θρόμβος αίματος, ο οποίος προκάλεσε μαζική καρδιακή προσβολή και οδήγησε στον θάνατο. Ο πατέρας πέθανε.

Οι επόμενες μέρες ήταν μια ζωντανή κόλαση: μου φάνηκε ότι δεν είχε νόημα να ζω πια, ούρλιαξα, χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο, ήταν αδύνατο να ανακουφίσω αυτόν τον άγριο πόνο. Ποτέ δεν ήξερα πως ο ψυχικός πόνος είναι ισχυρότερος από τον συνηθισμένο σωματικό πόνο. Αυτό συνεχίστηκε για έξι μήνες. Η μόνη σωτηρία ήταν στη δουλειά, μίλησα με ανθρώπους, με παρηγόρησαν όσο καλύτερα μπορούσαν, μοιράστηκαν την εμπειρία τους να ξεπεράσουν τη θλίψη και την απώλεια.

Και μια φορά, ξυπνώντας το πρωί, ένιωσα ένα περίεργο βάρος στο δεξί μου πόδι, δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε αυτό, αλλά τις επόμενες μέρες όλα επιδεινώθηκαν. Το πόδι σταμάτησε να κινείται, απλά το έσυρα και μετά οι λεπτές κινητικές δεξιότητες του χεριού άρχισαν να χάνονται. Απευθύνθηκα σε έναν νευρολόγο που γνώριζα, ο οποίος με ανέθεσε επειγόντως σε ένα καλό νοσοκομείο. Έκαναν μαγνητική τομογραφία, η οποία έδειξε σκλήρυνση κατά πλάκας. Μου συνταγογραφήθηκε θεραπεία και μου δόθηκε παραπομπή στο Ινστιτούτο Πολλαπλής Σκλήρυνσης.

Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε ο γιατρός μου για μένα ήταν να πει: «Αβάπτιστη;Επειγόντως στο ναό! Βαφτιστείτε επειγόντως! ”Έτσι, φεύγοντας από το νοσοκομείο μετά τη θεραπεία με λίγο πολύ αποκατεστημένη λειτουργία του χεριού και ακόμα αδύναμη στη διαδικασία ανάρρωσης, στο πόδι, πήγα κουτσαίνοντας με την πεθερά μου στον ναό. Διάλεξα αυτόν που ήταν πιο κοντά στο σπίτι, έτσι ώστε να είναι σωματικά πιο εύκολο να περπατήσω. Η πεθερά μου με συνόδευε σε όλη τη διάρκεια της ασθένειάς μου, αφού η μητέρα μου ζούσε ακόμα στη Σιβηρία και ο άντρας μου δούλευε στο εξωτερικό εκείνη την περίοδο. Η πεθερά μου έγινε νονά.

Με βάφτισαν σαν να ήμουν άρρωστη επειγόντως, χωρίς προετοιμασία. Πριν από αυτό, είπα στον πάτερ την ιστορία μου. Του είπα για την τρομερή διάγνωση, στην οποία μου απάντησε: «Μα δεν είσαι άρρωστη».
- Ναι, πώς να μην ειμαι άρρωστη, πατέρα, όταν εδώ είναι η  μαγνητική τομογραφία!
- Όχι, δεν είναι ασθένεια, είσαι εσύ που οδήγησες τον εαυτό σου σε μια γωνία. Αλλά θα περάσει, ωστόσο, σιγά σιγά θα φύγει.

Πράγματι, το πόδι ανέκαμψε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, η άρθρωση του γόνατος δεν κρατούσε κανονικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Άρχισα να περπατάω παντού, ώστε οι συρρικνωμένοι μύες να αποκτήσουν δύναμη.

Ένα χρόνο αργότερα, όλα αποκαταστάθηκαν, και δεν ξεχνάω τον ναό. Και η μαγνητική τομογραφία εξακολουθεί να δείχνει μια διαδικασία απομυελίνωσης. Τώρα όμως έχουν περάσει 15 χρόνια και τα συμπτώματα απουσιάζουν. Υπάρχει δηλαδή μια ασθένεια σύμφωνα με την μαγνητική τομογραφία, αλλά δεν εκδηλώνεται στη ζωή με κανέναν τρόπο, ο Κύριος  την συγκρατεί. Ο γιατρός μου είπε ακόμη και μια φορά ότι με μια τέτοια τομογραφία δεν πρέπει να περπατάω για μεγάλο χρονικό διάστημα ... Αλλά στο Ινστιτούτο Σκλήρυνσης κατά Πλάκας μου λένε: σίγουρα δεν είσαι ο ασθενής μας - αυτό είναι εκατό τοις εκατό.

Έτσι εκδηλώνω με τη ζωή μου το θαύμα του Θεού! Και ευχαριστώ τον Κύριο κάθε μέρα που μου δίνει την ευκαιρία.

Ηχογραφήθηκε από την Evgenia Kalachikhina

PRAVOSLAVIE.RU