Άκουσα από έναν πνευματικό και συνετό ηγούμενο

 Άκουσα από έναν πνευματικό και συνετό ηγούμενο ότι στο μοναστήρι του βρισκόταν ένας αδελφός που, ερχόμενος συχνά στον σιδερά της μονής, επίσης αρχάριος αυτού του μοναστηριού, τον παρότρυνε αμείλικτα να σφυρηλατήσει κρυφά τις αλυσίδες του, ώστε με αυτό το κατόρθωμα να μπορούσε να καταπιέσει το σώμα του για τη σωτηρία της ψυχής του. Μη μπορώντας πια να αρνηθεί, ο σιδεράς, κρυφά από τον αδελφό του, είπε στον ηγούμενο σχετικά. Ο ηγούμενος τον διέταξε: όταν έρθει ένας αδελφός να σου ζητήσει αλυσίδες,  χτύπα τον στο μάγουλο: αν αντέξει με ταπείνωση, σφυρηλάτησέ του αλυσίδες. Και αν είναι θυμωμένος ή προσβεβλημένος, επιπλήξτε τον λέγοντάς τον: «Πρώτα μάθε να υπομένεις τις προσβολές και μετά να φοράς αλυσίδες». Το ίδιο έκανε και ο σιδεράς. Σε αυτό, ο αδελφός όχι μόνο θύμωσε, αλλά και εκδικήθηκε τον σιδηρουργό με τον ίδιο τρόπο, και, αποδοκιμασμένος και ντροπιασμένος από τον σιδερά, τον άφησε και δεν ανέφερε πλέον τις αλυσίδες.

Και πράγματι, το κατόρθωμα της υπομονής των θλίψεων, των προσβολών και της κατάκρισης είναι πέρα ​​από κάθε αλυσίδα και τσουβάλι. Γιατί ο Ιησούς Χριστός δεν μας έδωσε την εντολή για τις αλυσίδες και τους τσουβάλια, αλλά μας πρόσταξε να υπομένουμε τις προσβολές και να αγαπάμε αυτούς που μας προσβάλλουν και να προσευχόμαστε για αυτούς. Και αλήθεια, θα πρέπει να τους θεωρούμε και ευεργέτες μας, γιατί επιφέρουν τη σωτηρία μας εις βάρος της ψυχής τους.

Αιδ. Zosima (Verkhovsky) (1767–1833)