Πότε ήταν η τελευταία φορά που ρώτησες έναν ιερέα: «Πώς νιώθεις, πατέρα;»

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ρώτησες έναν ιερέα:

 «Πώς νιώθεις, πατέρα;»

 Πότε έκατσες δίπλα σε έναν ιερέα γι' αυτόν, όχι για σένα και τις ανάγκες σου;  Πότε είχες την υπομονή, το ενδιαφέρον να νιώσεις τις ανάγκες του;

 Έχετε καθίσει ποτέ δίπλα σε έναν ιερέα τη νύχτα της μοναξιάς του για να δείτε πώς κρατά τον Τίμιο Σταυρό στα χέρια του ή κοιτάζει την αιώνια εικόνα της Παναγίας...δεν καταλαβαίνετε γιατί νιώθει τόσο μόνος με έναν Θεό τόσο κοντά , αλλά κατανοώντας τη Μοναξιά του Σωτήρος στην Οδό του Σταυρού;  Γιατί τα κύματα που αυλακώνουν την ακτή είναι λιγότερα από την αναταραχή της;  Πώς να προσευχόμαστε για εκείνους που δεν προσεύχονται;  Πώς θα ήθελαν όλοι να έρθουν και να νιώσουν τη χαρά της κοινωνίας με τον Χριστό;  Πώς κλαίει για όλους;

 Τον έχετε παρακολουθήσει έστω και για μια στιγμή στη μέση της νύχτας να σηκώνεται και να καταβροχθίζει τις σελίδες τής Βίβλου ή ενός άλλου προσευχητικού βιβλίου ή να τρέχει στην εκκλησία ή στο παρεκκλήσι αναζητώντας τον Θεό;

 Έχετε βρεθεί ποτέ κοντά σε ιερέα όταν ήταν αβοήθητος και αμίλητος μπροστά σε έναν πόνο που τον μοιράζονταν;

 Να είμαι δίπλα του όταν οι άνθρωποι λένε τα δεινά τους, όταν οι μητέρες θάβουν τους γιους τους σπαρασσόμενους από τον πόνο και τον ρωτούν:

  ,,Γιατί?  Γιατί, πατέρα, γιατί;»

 Ή έφυγες ποτε από το σπίτι, κοντά στα παιδιά και τη γυναίκα του όταν ίσως ήθελαν περισσότερο την παρουσία του, του ιερέα που είναι σύζυγος και πατέρας στο σπίτι, για να εξομολογήσει κάποιον που μέσα στη νύχτα ετοιμάζεται να φύγει από αυτόν τον κόσμο;  Ή όταν πρέπει να ολοκληρώσει όλα όσα πρέπει να καταφέρει;

 Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς νιώθει ένας ιερέας όταν, πίσω στο σπίτι μετά από ώρες ορθοστασίας, συχνά χωρίς φαγητό, πρέπει να είναι σε φόρμα και γεμάτος χαρά για τα παιδιά που θέλουν επίσης πατέρα;

 Πότε χάρηκε σαν παιδί για κάποιον που θεραπεύτηκε από αρρώστια ή που πήρε δώρο ένα μωρό;  Τότε, επειδή ο Κύριος εκπλήρωσε την προσευχή του, παραμένει στην προσευχή και την ευχαριστία, ακόμα κι αν ο άνθρωπος έχει ξεχάσει;!

 Ξέρεις πώς είναι να σου ζητάνε θαύματα και να μην μπορείς να τα κάνεις;  Έχετε πάει όμως ποτέ στο εξομολογητήριο;  Έχετε νιώσει τον φόβο της ανικανότητάς του και την κούραση όταν έρχεται ο άνθρωπος να αφήσει τις αμαρτίες του;  Ξέρεις πόσος πόνος και πόσα ερωτήματα μένουν στην καρδιά ενός ιερέα μετά από μια ψυχή που ελευθερώνεται από τις αμαρτίες;

 Έχετε ιδρώσει ποτέ στον άμβωνα ενώ κάνετε κήρυγμα;  Γνωρίζετε τα συναισθήματα με τα οποία ανοίγει την πόρτα και μπαίνει στην εκκλησία για τη Θεία Λειτουργία, φοβούμενος τον Θεό για την αναξιότητα με την οποία πλησιάζει και ότι όλο και λιγότερος θα είναι παρών;

 Γνωρίζετε τις εμπειρίες του στην Αγία Θυσία;

 Το πάθος του;

  Η αγάπη του?

 Η δύναμή του;

 Έχεις ιδέα πώς είναι να κοιτάς έναν άντρα που λαμβάνει την ευλογία σου στο νεκροκρέβατό του και που, παρόλο που πεθαίνει, σου χαμογελάει ήρεμα;  Κανείς δεν καταλαβαίνει το χαμόγελο της ταλαιπωρίας του... εκτός από τον ιερέα.

 Ποιος είναι λοιπόν ο ιερέας;  Ποιος τολμά να πει ότι ξέρει τα πάντα για αυτόν;  Ποιος μπορεί να τον κρίνει;  Ο ιερέας είναι αυτός που μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο αυτό που κανείς άλλος δεν μπορεί να προσφέρει: Θεία Κοινωνία!  Ας προσευχηθούμε λοιπόν ο ένας για τον άλλον!  Προσευχηθείτε και για τους παπάδες και μην τους κρίνετε!  Γιατί αυτοί, οι ιερείς, προσεύχονται για όλους!  Θα έρθει η στιγμή που όλα θα έρθουν στο φως!  Πότε θα καταλάβουμε όλοι ότι το ραβδί πετάχτηκε στο καρποφόρο δέντρο!

 Είθε ο Κύριος να μας συγχωρήσει και να μας ευλογήσει όλους!

 Ιερέας Cristian Deheleanu

 Φωτογραφία:

 ο  ηλικιωμένος πατέρας Emil T. Ciomârtan - από τον Iezerul Dorohoiului που αυτή τη στιγμή χρειάζεται πραγματικά τις προσευχές σας, τις δικές μας... όλων

 _________________

 Η πίστη του:

 «Με ενδιαφέρει μόνο μια εικόνα, αυτή που θα έχω στη Βασιλεία του Θεού, την οποία δεν θέλω καθόλου λαμπρή.  Να είσαι μέσα, δίπλα στην πύλη, δίπλα στον φράχτη, αλλά όχι έξω, μέσα.

  Αλλιώς τίποτα!».

              Μπαρτολομέου Ανανία (1921-2011)