Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2022

ΚΑΛΉ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΈΝΗ ΧΡΟΝΙΆ.


~ Η ανατολή του νέου έτους είναι μια ευκαιρία για την ανθρωπότητα και για τον κάθε άνθρωπο προσωπικά να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αρχή.

Σήμερα όμως όλοι κατανοούμε την έλλειψη χαράς στον κόσμο μας, την έλλειψη αγάπης και την έλλειψη ειρήνης. Όλα δείχνουν γύρω μας ταραγμένα και σε αδιέξοδο. Τελικά όλα μαρτυρούν ότι αυτή η έλλειψη είναι η απουσία του Χριστού από την ζωή μας.
Όπως σβήνουμε το φως και επικρατεί σκοτάδι, έτσι και στην ζωή μας επικρατεί σκοτάδι όταν σβήσουμε το αληθινό φως που είναι ο Χριστός.

Εύχομαι με την ανατολή του νέου έτους 2023 να ανατείλει στην ζωή όλων η ελπίδα, η χαρά και η ειρήνη. Να γεμίσει ο κόσμος μας φως ώστε να διακρίνουμε τα λάθη και την υποκρισία μας. Να διαλυθεί κάθε σκοτάδι που τρομοκρατεί και απειλεί. Να γευθούμε την αληθινή χαρά που μένει και να επικρατήσει η πολυπόθητη ειρήνη  στις ψυχές μας και στον κόσμο μας.

Καλή χρονιά και ευλογημένη!

ΧΡΟΝΟΣ.



Γραφει  ο ιατρος Nikitas Kafkios πριν λιγο τα παρακατω σοφα λογια:  

Ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση ...

 - Όσο τον πιέζεις αντιστέκεται. 

 - Όταν πάψεις να επιθυμείς παγώνει και ακινητοποιείται βασανιστικά. 

 - Αν τον γεμίσεις με πρωτόγνωρες εμπειρίες μακραίνει. 

 - Όταν προσεύχεσαι αληθινά καταργείται.

Η αιωνιότητα είναι αλήθεια ...

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΆ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟ ΓΕΡΟΝΤΙΟ ΤΌΝ ΔΙΆ ΧΡΙΣΤΌΝ ΣΆΛΟ.


 Παραμονή Πρωτοχρονιάς με τον Ευσεβή.
 Από τα χρόνια που περάσαμε μαζί με τον υπέροχο ,  Γερόντιο θυμάμαι ένα στο οποίο είχαμε τη χαρά να περάσουμε τη νύχτα μαζί.  Ευλογημένη νύχτα, που μου άνοιξε την ψυχή!
 Ο χαριτωμένος τύπος μου μιλούσε για εκείνους που δεν είχαν πού να κοιμηθούν, για εκείνους που δεν είχαν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε, για εκείνους που υποφέρουν από κρύο ή ασθένειες - βλέποντας φυσικά την αφθονία ενός πρωτοχρονιάτικου γεύματος .  Τότε κατάλαβα την ψυχή αυτού του Αγίου, μετά κατάλαβα τον ρόλο του σε αυτή τη γη.  Ο θυμός μου πέρασε αμέσως.  Πώς, τι ανατροπή;!  Η αγωνία να χάσω το ζεστό μου παλτό και τις γούνινες δερμάτινες μπότες.
 Σε ευχαριστώ Γεροντιε που με έκανες να καταλάβω τι σημαίνει η Μεγάλη σου ψυχή!  Ευχαριστώ τον Θεό που με ευλόγησε με τη μεγάλη χαρά να έχω τον χαριτωμένο Ευσεβή μας τόσο καιρό μαζί μου και την οικογένειά μου!
 Eng. Marin Nemeş,
 Satu Mare

ORACION PARA HACERLA AL INICIO DEL 2023


ORACION PARA HACERLA AL INICIO DEL 2023
“Señor que permaneces eterno, pero que has querido que tus criaturas vivan dentro de el devenir del tiempo, Tu nos has concedido pasar este año 2022, y llegar a su fin, en este momento de inicio del año 2023, Te entrego Señor, mi pasado, mi presente y mi futuro, lo bueno y lo malo, todo sé que viene de tu mano y a tu mano vuelve, yo y los que amo vivimos en el tiempo aquello que tu deseas en tu Divina Voluntad, y te pedimos que cada momento, cada circunstancia, sea vivida con tu bendición, y nos sea de provecho para alcanzar el Reino Celestial y la vida Eterna. Muchos se nos adelantaron a tu encuentro, y pedimos por ellos (N,N), otros se adelantarán en este nuevo año, y aceptamos desde ya tu designio. A los que seguimos en esta prueba de la vida, danos tu fortaleza y amor, que eso nos basta. Bendice a los que están lejos de nosotros (nombres de todos los que queremos recordar), bendice a quienes viven en soledad, multiplica los creyentes en ti, establece muchos templos ortodoxos, y danos a nosotros vida para servirte con puro corazón. Tu eres Señor dueño de nuestra vida, y nada ni nadie nos alejará de ti, protégenos del Maligno, y danos hoy y cada día el pan necesario para nuestra vida terrenal, y tu Santa Palabra para que nos encaminemos a la única vida celestial. Así que este nuevo año según el mundo, este bendecido por el Padre, el Hijo y el Espíritu Santo, ahora y siempre y por los siglos de los siglos. (Oración escrita por el Arzobispo +Chrysóstomos)

ΜΕΛΟΜΑΚΆΡΟΝΑ!!!



Βυζάντιο, Μικρά Ασία και Μελομακάρονα. 

Στα λεξικά αναφέρεται ότι η λέξη «μακαρόνι» παράγεται από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «μακαρωνία» (επρόκειτο για νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά, όπου μακάριζαν το νεκρό). 

Η μακαρωνία με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», που δεν ήταν άλλο από την ψυχόπιτα, δηλαδή, ένα κομμάτι άρτου, στο σχήμα του σύγχρονου μελομακάρονου, το οποίο το προσέφεραν μετά την κηδεία. 

Αργότερα, όταν η μακαρία περιλούστηκε με σιρόπι μελιού ονομάστηκε: μέλι+μακαρία = μελομακάρονο και καθιερώθηκε ως γλύκισμα του Δωδεκαημέρου, κυρίως από τους Μικρασιάτες Έλληνες και με το όνομα «φοινίκια».

Οι Λατίνοι και αργότερα οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τη λέξη μακαρωνία ως maccarone που τελικά κατέληξε να σημαίνει το σπαγγέτι. Τέλος, από το μεσαίωνα και μετά στη Γαλλία και την Αγγλία, ένα είδος αμυγδαλωτού μπισκότου ονομάστηκε «macaroon» (το γνωστό σε όλους σήμερα «μακαρόν»).

Διδυμότειχο: Πώς οι ντόπιοι «καλοπιάνουν» τον νέο χρόνο μέσα από ήθη και έθιμα | π. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος




Η πίτα των διακονημάτων

Ο χρόνος αν και δεν είναι μια απτή πραγματικότητα, έχει μια σχεδόν υλική αξία για όλους μας. Τον υπολογίζουμε για να πορευτούμε πάνω στη γη. Τον αντιμετωπίζουμε ως κάτι ιερό, αφού μας χαρίστηκε, προσδοκώντας να μετατραπεί σε αιωνιότητα. Τον γιορτάζουμε ικανοποιώντας την ανάγκη μας να τον καλοπιάσουμε, κι αυτή η πράξη κατά βάθος είναι μια προσευχή προς τον Θεό, να στέρξει να επιβιώσουμε και φέτος, να γίνουμε καλύτεροι και να θεωθούμε, όπως μας ζητήθηκε από την Εκκλησία. Η γιορτή λειτουργεί θεραπευτικά στη ζωή και γι’ αυτό ακολουθούμε τα τελετουργικά της από το παρελθόν. Οι άνθρωποι δεν παραβιάζουμε εύκολα την παράδοση.

Συναντήσαμε τον ιερέα και θεολόγο, πατέρα Χρυσόστομο Παπαδόπουλο από το Διδυμότειχο, εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέα στον Λαγό, και καθώς στα χωριά ο παπάς είναι ένα πρόσωπο κύρους αλλά και οικείο, τον παραδεχτήκαμε και τον χαρήκαμε, ως αυθεντικό αφηγητή του κόσμου των εθίμων, που παίρνουν ζωή από πνευματικούς συμβολισμούς. Τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα όπως τονίζει ο πατήρ Χρυσόστομος είχαν την μορφή της επίκλησης στον Θεό, να φέρει αγαθά στο κάθε σπίτι:




«Στα χωριά μας του Διδυμοτείχου οι παραδοσιακές νοικοκυρές βγάζουν, μέσα από τα σεντούκια και τα κελάρια τους, διάφορους ξηρούς καρπούς για να τους προσφέρουν στα παιδιά και τους καλαντιστές, που θα έρθουν να πουν τα κάλαντα. Κάθε νοικοκυρά στολίζει το σπίτι της και κάθε σπίτι θα είναι πεντακάθαρο στις γιορτές. Την προπαραμονή βγαίνουν τα παιδιά και τελούν το έθιμο «σούρβα», που είναι το κάψιμο των κλαδιών της κρανιάς. Το δέντρο αυτό το καίνε στο τζάκι όλων των σπιτιών.




Την παραμονή των γιορτών βγαίνουν τα παλικάρια για να πουν τα κάλαντα, να καλαντίσουν. Αυτά τα τραγούδια τα λένε πρώτα στο χώρο της εκκλησίας και ύστερα στο σπίτι του παπά, του δασκάλου και μετά του προέδρου. Οι ντόπιοι γεμίζουν τα ταγάρια των παλικαριών με κρασί και με κρέας για να γλεντούν για ημέρες, χωρίς να φτιάχνουν φαγητό στο σπίτι τους. Νωρίς την ημέρα της πρωτοχρονιάς έρχονται τα παιδιά να πουν τα κάλαντα με τη σούρβα, μια μακριά ξύλινη βέργα, που την χτυπούν κάτω στη γη και λένε “τσι τσι, τόσα πουλιά, τόσα αρνιά, τόσα μύρια κριθάρια, καλαμπόκια”. Μπαίνουν μετά στο σπίτι βαστώντας τη βέργα από κρανιά, το δέντρο που συνδέεται με τη γεροσύνη, την υγεία και τη δύναμη που πρέπει να έχουμε για να βγάζουμε τα προς το ζην. Ανακατεύουν τη φωτιά με την ευχή να έρθει η δύναμη που χαρίζει τη ζεστασιά και να δώσει ο άγιος Θεός όλα τα προικιά στο σπίτι. Στη συνέχεια, ρίχνουν και θυμίαμα στη φωτιά για να μυρίσει ωραία το σπίτι.»

Αφού τακτοποιήσουν τα πνευματικά, σειρά έχει η συντήρηση του φαγητού, και συγκεκριμένα του κρέατος, μιας δυναμωτικής τροφής που θα κρατήσει για ένα χρόνο και θα θρέψει την οικογένεια:




«Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι καθιερωμένο το χοιροσφαγείο, όπου η οικογένεια θα σφάξει το γουρούνι, που στο μακρινό παρελθόν, όταν δεν υπήρχαν ψυγεία, ήταν το μοναδικό κρέας του χρόνου. Στα σπίτια ανάβουν τους φούρνους, αφού έχουν σφάξει τον χοίρο, για να φτιάξουν τα λεγόμενα κιβέτσια: κρεατικό με σάλτσα και ντομάτα, μέσα στο πήλινο, σφραγισμένο με ζυμάρι. Το κιβέτσι στο παρελθόν ήταν η παραδοσιακή κονσέρβα. Κονσέρβα η οποία διατηρούνταν και μετά από 9 μήνες.»




Κι ενώ σήμερα η συνηθισμένη πρωτοχρονιάτικη πίτα παρέχει στον τυχερό τη δυνατότητα να κερδίσει ένα χρηματικό αντίτιμο, στα χωριά κοντά στο Διδυμότειχο, η πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα παίρνει το ευφυές όνομα «πίτα των Διακονημάτων» και προσφέρει στον τυχερό, που θα κερδίσει το φλουρί, τη δυνατότητα να καλλιεργήσει τον εαυτό του με το εργόχειρο μίας από τις ευθύνες του νοικοκυριού. Ο εφημέριος θα αναλύσει:





«Την πρωτοχρονιά δεν λείπει από κανένα σπίτι η πίτα των διακονημάτων, η οποία γίνεται με 12 φύλλα, λάδι, 12 αυγά, μισό κιλό γάλα και μπόλικο τυρί. Παλιά αντί για φλουρί έβαζαν ένα κομμάτι από ξύλο κρανιάς ή βελανιδιάς μέσα στην πίτα. Σήμερα σε ένα κομμάτι χαρτί, βάζουν το φλουρί και το τοποθετούν στην πίτα. Ψήνουν ένα-ένα τα φύλλα, βάζουν τη γέμιση και το ξαναψήνουν μέχρι να ολοκληρωθεί. Όταν έρθουν οι νοικοκύρηδες από την Εκκλησία, και πριν φάνε τον πατσά, τοποθετούν στο κέντρο του τραπεζιού την πίτα των διακονημάτων. Τη θυμιάζουν, καλωσορίζουν τον άγιο Βασίλειο με το απολυτίκιό του και κόβουν την πίτα σε κομμάτια.




Ο νοικοκύρης του σπιτιού μοιράζει το κομμάτι του Χριστού, της Παναγίας, του μεγάλου Βασιλείου, του σπιτιού, του νοικοκύρη, της νοικοκυράς, του πρώτου παιδιού, του δεύτερου παιδιού και ούτω καθεξής. Όποιος έβρισκε την κρανιά ή τη βελανιδιά ήταν αυτός ο οποίος έπρεπε να συμμαζέψει ξύλα και βέργες για ένα ολόκληρο χρόνο. Τον άλλο χρόνο μπορεί ο νικητής να οριζόταν να φροντίσει τις κότες, να τις αυγατίζει ή να έχει την ευθύνη των χωραφιών και του σιταριού. Η πίτα των διακονημάτων διδάσκει την ευθύνη και τη συνεργασία. Την πίτα των διακονημάτων την κόβουμε και σήμερα με την ίδια προοπτική. Επίσης, σε κάποια μοναστήρια του Αγίου Όρους, οι μοναχοί κόβουν την πίτα των διακονημάτων.» 

Το φαγητό για το τραπέζι της πρώτης μέρας του χρόνου προετοιμάζεται από την παραμονή και την τιμητική τους έχουν οι πίτες, που τα κομμάτια τους μοιράζονται στους αγίους και την Παναγία, ωστόσο το πρώτο κομμάτι θα δοθεί στο πρώτο πρόβατο. Αγαπούν και τιμούν τα ζώα τους, δώρα του Θεού που τους εξασφαλίζουν την τροφή τους. Η περιγραφή του πατρός Χρυσοστόμου δίνεται με λεπτομέρειες:





«Την πρωτοχρονιά εδώ φτιάχνουμε 2 πίτες, την πίτα του τσοπάνη και την πίτα του γεωργού (τσιφτσή). Η πρώτη είναι κρεατόπιτα με 2 φύλλα, που ζυμώνονται με βούτυρο σαν σφολιάτα και στη συνέχεια ψήνονται στην πλάκα του τζακιού, εφόσον μέχρι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς καίει το τζάκι και η πέτρα κάτω καίγεται πάρα πολύ. Την σκουπίζουν, την καθαρίζουν και πάνω σε εκείνη την πέτρα βάζουν την πίτα και από πάνω βάζουν το καπάκι της γάστρας και τη σκεπάζουν με τα κάρβουνα και την ψήνουν 2 φορές. Η πίτα ψήνεται πριν ακόμα ξημερώσει και πριν χτυπήσει η καμπάνα. Στο τραπέζι κόβουν ένα κομμάτι, για τον άγιο Βασίλειο, άλλο ένα για τον Χριστό και την Παναγία. Ωστόσο το πρώτο κομμάτι το δίνουν στο πρώτο πρόβατό τους.»

Η πιο καίρια ανάγκη για τον άνθρωπο, μετά την τροφή, είναι η εξασφάλιση της ένδυσης. Γι’ αυτό και εύχονται οι άνθρωποι στον Δημιουργό να μπορούν να ντυθούν για να προφυλαχθούν από το κρύο: 




«Την παραμονή, φτιάχνουν τις βασιλίτσες, δηλαδή ψωμάκια που τα τρυπούν με το καλάμι της κλωστής από τον αργαλειό, με την ευχή να έχουν πάντα κλωστές να υφαίνουν για να ομορφύνουν και να ζεστάνουν το σπίτι τους με χαλιά και κιλίμια, καθώς και να μπορούν να φτιάχνουν πουκάμισα, φορέματα, παντελόνια, τα γαμπριάτικα και τα νυφιάτικά τους. Τα τρυπούν, έπειτα τα ψήνουν και ύστερα τα ρίχνουν μέσα στη ζάχαρη και στο σιρόπι και τα φέρνουν αρτοκλασία στον ναό, στη γιορτή του μεγάλου Βασιλείου, τα διαβάζουν και τα μοιράζουν. Όλοι οι τσοπάνηδες και οι αγρότες είχαν και έχουν αυτό το έθιμο στα χωριά. Στις πόλεις κοντά στο Διδυμότειχο ζυμώνουν άρτο με 5 σφραγίδες, πάνω και ενδιάμεσα φτιάχνουν μια φωλιά με αυγό και σουσάμι.»

Αξιοσημείωτο είναι πως οι ντόπιοι, έχοντας μια έμφυτη ευσέβεια, κρατούσαν έντιμη συνείδηση απέναντι στα Θεία, επιλέγοντας ακόμη και τον τόπο, που θα φυλάξουν τα κόκαλα ενός μαγειρεμένου ζώου, αφού θυμιάστηκε πριν ψηθεί. Ο πατήρ Χρυσόστομος προσθέτει :




«Υπάρχει μια συγκινητική λεπτομέρεια που οι παλιοί μας τη δίδαξαν κι εμείς την επαναλαμβάνουμε ευλαβικά μέχρι σήμερα και θα ήθελα να σας την ομολογήσω. Ο πατσάς της Πρωτοχρονιάς προσφέρεται μετά τη θεία λειτουργία, όταν επιστρέφουμε στο σπίτι μας. Από την προηγούμενη έχουμε βάλει στο τσουκάλι και βράζουμε το μισό κεφάλι του χοίρου για να μην πάει τίποτα χαμένο. Επειδή λοιπόν οι πρόγονοί μας έσφαζαν τον χοίρο και μετά θυμιάζανε το ζώο, δεν έριχναν ποτέ τα κόκαλα να τα φάνε τα σκυλιά. Τα έπαιρναν και τα έθαβαν σε μέρος που έχει μόνο δέντρα, κυρίως μέσα στο δάσος, έτσι ώστε αν ξεθαφτεί, αυτό να γίνει μόνο από θεριό και να είναι έξω από το χωριό για να μην πατηθεί, αφού έχει λιβανισθεί. Είχαν σεβασμό οι παππούδες μας.

Εύχομαι τέλος, ο καλός Θεός να φυλάει όλο τον κόσμο και στους αναγνώστες μας, Καλή Πρωτοχρονιά.»

* * *



Ο λαός μας της υπαίθρου δεν έζησε ποτέ με την οίηση της αυτάρκειας. Από τις παραδόσεις των εορτών και των τελετουργικών, και αυτό είναι ένας ισχυρός λόγος να τις προβάλλουμε, βλέπει κανείς καθαρά ότι οι άνθρωποι πορεύονταν χειρωνακτικά και προσευχητικά. Είχαν βαθιά γνώση της ανθρώπινης ανεπάρκειας. Μόνο ο Θεός ήταν παντοδύναμος κι Εκείνος θα τους φρόντιζε. Καλή Πρωτοχρονιά




__________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα,

Ορθόδοξη Αλήθεια, 28.12.2022

ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΈΡΕΣ


ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ  


Οψε δε του ετους ,που παρερχεται, τη επιφωσκουση εις  νεαν χρονιαν ,σημερα που εορταζει η Αγια Μελανη ,να σβήνει  με συνικη μελανη καθε  χειρόγραφο αμαρτιας.
Ο δε Αγιος Γελασιος να μας ξανοιγει την νεα χρονιά με πολλα αγαπης χαμογελα και γελια ασταματητα κατα του σοβαροφανους διαβόλου. 


Ευλογημενο το νεο ετος και παντα Χριστοτροποι και Χριστοτοποι !


Πατήρ Διονύσιος Ταμπακης.

Ο ΜΑΘΗΤΉΣ.


Ιατρική Σχολή;  ένας δάσκαλος γυρίζει σε έναν μαθητή και τον ρωτά:
 - Πόσα νεφρά έχουμε;
 - Τέσσερα  - απαντά ο μαθητής.
 - Τέσσερα;  - απάντησε ο δάσκαλος, αλαζονικά, ο τύπος αυτών που χαίρονται να ποδοπατούν τα λάθη των μαθητών τους.
 - Φέρτε ένα δέμα χόρτο, γιατί έχουμε ένα γάιδαρο στο γυμναστήριο!  - διέταξε ο δάσκαλος τον βοηθό του.
 - Και έναν καφέ για μένα!  - είπε ο μαθητής στον βοηθό του δασκάλου.
 Ο δάσκαλος θύμωσε και πέταξε τον μαθητή έξω από την αίθουσα.  Φεύγοντας από την αίθουσα, ο μαθητής είχε το θράσος να διορθώσει τον θυμωμένο δάσκαλο:
 - Με ρώτησες πόσα νεφρά έχουμε!  "Έχουμε" τέσσερα: δύο δικά μου και δύο δικά σου. "Έχουμε" είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται για τον πληθυντικό.  Απολαύστε το ζιζάνιο σας!

 Ηθικός:

 Η ζωή απαιτεί περισσότερη κατανόηση παρά γνώση.  Μερικές φορές οι άνθρωποι, επειδή έχουν λίγο περισσότερες γνώσεις ή «νομίζουν» ότι τις έχουν, νιώθουν σωστό να υποτιμούν τους άλλους!  Το να ταπεινώνεις τους άλλους δεν σε κάνει ανώτερο από αυτούς.

Το Εγιρδίρ, το Βυζαντινό Ακρωτήρι, έχει τεράστια ιστορία που ξεκινά με τους Χετταίους και τους Λυδούς.

Το Εγιρδίρ, το Βυζαντινό Ακρωτήρι, έχει τεράστια ιστορία που ξεκινά με τους Χετταίους και τους Λυδούς. 

Παλιά η πόλη σχημάτιζε ένα ακρωτήρι αλλά σήμερα όπως φαίνεται από την φωτογραφία είναι ενωμένο με δύο νησιά μέσω μιας στενής λωρίδας γης. 

Στο πιο μακρινό από αυτά το νησιά που οι ντόπιοι Έλληνες το ονόμαζαν Νησί ή Πράσινο νησί(Γιεσίλ Αντά) βλέπουμε την εκκλησία του Αγίου Στεφάνου.

Η εκκλησία χρονολογείται στον 19ο αιώνα αλλά εικάζεται ότι παλαιότερα υπήρχε μια Βυζαντινή εκκλησία με πανέμορφα ψηφιδωτά στη θέση της. 

Το Νησί στα Βυζαντινά χρόνια είχε μια ακμάζουσα μοναστική κοινότητα. Στα Οθωμανικά χρόνια σχηματίστηκε Ρωμαίικο χωριό από ανθρώπους που διέφυγαν από άλλες περιοχές. Ανάμεσα στους κατοίκους του υπήρχαν Κώες και Κύπριοι. Στις ετήσιες θρησκευτικές γιορτές το χωριό προσέλκυε Ρωμιούς και Τούρκους από τις γύρω περιοχές. Όμως τα χρόνια μεταξύ του 1914 και 1922 οι κάτοικοι της περιοχής υπέστησαν διώξεις και συμφορές.

fun fact: Μέχρι το 1980 η πόλη ονομαζόταν Εγριδίρ ως παραφθορά της λέξης Ακρωτήρι, το οποίο όμως στα Τουρκικά σημαίνει στρεβλός. Έτσι γι'αυτό το λόγο μετονομάστηκε σε Εγιρδίρ.


Μερικά λεπτά απέναντι από τη Σύμη δίπλα στην διάσημη Kνίδο (σημ. Datça) βρίσκεται μια παραλία που ονομάζεται Kargi.



Μερικά λεπτά απέναντι από τη Σύμη δίπλα στην διάσημη Kνίδο (σημ. Datça) βρίσκεται μια παραλία που ονομάζεται Kargi. 

Το κτίριο της φωτογραφίας χτίστηκε τον 19ο αιώνα και ήταν μέρος ενός μοναστηριού. Πλέον έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί ως ξενοδοχείο με το όνομα Kargilos. Μάλιστα, οι ιδιοκτήτες του έχουν δώσει Ελληνικά ονόματα στα δωμάτια του. 

Δυστυχώς δεν έχω καμία άλλη πληροφορία για το παρελθόν του χωριού, αν κανείς ξέρει να συνεισφέρει. Μερικά μέτρα πιο πέρα, υπάρχει και μια μικρή εκκλησία, πιθανόν καθολικό ενός άλλου μοναστηριού.


Στις 25 Δεκεμβρίου - πριν από 58 χρόνια, ο ηγούμενος Mitrofan (Myakinin) /14.09.1900 - 25.12.1964 / πέθανε στον Κύριο




 Στις 25 Δεκεμβρίου - πριν από 58 χρόνια, ο ηγούμενος Mitrofan (Myakinin) /14.09.1900 - 25.12.1964 / πέθανε στον Κύριο

Οι άνθρωποι που λαχταρούν την παρηγοριά του Χριστού. Εκείνη τη δύσκολη στιγμή υπήρχαν ελάχιστοι τέτοιοι βοσκοί.

Στον τάφο του έρχονται πιστοί καθημερινά, ο καθένας με το δικό του πρόβλημα, ατυχία ή αρρώστια. Ο ηγούμενος Μιτροφανης κατά τη διάρκεια της ζωής του μπορούσε, μόνο αφού έβλεπε ένα άτομο, να απαντήσει στην ερώτηση που βασάνιζε τον επισκέπτη και μετά το θάνατο έρχονται στον τάφο του για απαντήσεις και υποστήριξη.

Γεννήθηκε στην περιοχή Voronezh. Οι γονείς του Μιχαήλ και Ντάρια ήταν βαθιά θρησκευόμενοι και θεοσεβούμενοι άνθρωποι.

Η μητέρα του, Ντάρια, μετέφερε το μωρό Νικήτα στην αγκαλιά της στην εκκλησία του Αγ. Ανδρέα, του δια Χριστόν σαλό που ήταν τέσσερα μίλια μακριά τους, στο χωριό Μιχαήλοβκα. Τότε, όταν μεγάλωσε λίγο, υπακούοντας στο κάλεσμα της καρδιάς του, όρμησε στον Ναό μόνος του, χωρίς γονείς.

Συνέβαινε όταν άκουγε το χτύπημα μιας καμπάνας, να πηδούσε στο Ναό ξυπόλητος και μισοντυμένος. Οι χωρικοί, γνωρίζοντας τα πάντα εκ των προτέρων, ρώτησαν ωστόσο: «Πού τρέχεις, Νικήτα;» Και εκείνος τους απάντησε δυνατά έτσι: «Μπομ-μπομ!».

Αργότερα άρχισε να επισκέπτεται ιερούς τόπους. Η Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ κέρδισε την καρδιά του νεαρού άνδρα για πάντα, προκαλώντας αργότερα βαθιά εγκάρδια συναισθήματα στη μνήμη και μόνο της πνευματικής δύναμης και ομορφιάς της. Εκεί γνώρισε τον μοναχό της Λαύρας Ξενοφώντα, τον μελλοντικό ηγούμενο Κούξα της Οδησσού, έχοντας μάθει πολλά χρήσιμα πράγματα από αυτόν.

Στη Λαύρα επισκεπτόταν συχνά τα σπήλαια και προσευχόταν εκεί στα λείψανα των αγίων των Σπηλαίων, ζητώντας βοήθεια και μεσιτεία στον δύσκολο αγώνα με τους πειρασμούς και τα πάθη. Στο Κίεβο, από τον πνευματικό πατέρα Ανατόλι, ο Νικήτα έλαβε μοναχικό μνημόσυνο με το όνομα Σεραφείμ.

Λίγο καιρό αργότερα, η Vladyka Zachary χειροτόνησε τον μοναχό Σεραφείμ ως ιερέα, αυτό το γεγονός έλαβε χώρα στην εκκλησία Dormition Admiralty στο Voronezh.

Όταν ήταν στο Voronezh, πήγαινε σέ λειτουργίες σε μοναστήρι. Κάποτε, κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, τον πλησίασε ένας ευλογημένος (αυτός που το είπε αυτό, τη θυμάται με το όνομα Feoktista), για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα σχετικά τον χτύπησε δυνατά στον ώμο και τον ρώτησε: «Ειδαι έτοιμος ;" Τότε, η ίδιος μετά από μια μικρή παύση, απάντησε: «Ναι! και του έδωσε τρία κεράκια. Ο Batiushka σκέφτηκε ότι αυτό δεν ήταν τυχαίο, αλλά, φυσικά, δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμη πλήρως την αληθινή σημασία των λέξεων και του "δώρου".

Το ίδιο βράδυ ήρθαν για τον πατέρα. Ήταν 17 Ιουλίου 1934. Η μητέρα του Αρσενιου ομολόγησε με τρόμο ότι ο πατέρας Σεραφείμ κοιμόταν στο καμπαναριό. Στη συνέχεια, ανακαλώντας τη γεροντική της ανοησία, η μητέρα Αρσενία έκλαιγε πικρά για το υπόλοιπο της ζωής της, συνειδητοποιώντας το αμάρτημα της ακούσιας προδοσίας ...

Στις 10 Φεβρουαρίου 1935, εκδόθηκε ψήφισμα από την Ειδική Συνέλευση του NKVD της ΕΣΣΔ: ". .. Myakinin Nikita Mikhailovich ... στείλτε την πρώτη εξερχόμενη σκηνή στην πόλη της Karaganda" KARLAG με την εντολή "να λάβετε έναν ειδικό λογαριασμό."

Το Karlag είναι ένα τεράστιο κομμάτι της σταλινικής GULAG ως προς την επικράτεια, εδώ οι άνθρωποι δούλευαν, όπως λένε, σε σημείο φθοράς, σε απάνθρωπες συνθήκες. Οι στέπες του Καζακστάν ήταν τριγύρω, αλσύλλια από φτελιά και αγκάθι καμήλας συναντήθηκαν από τη βλάστηση - αυτή η φτελιά ήταν ψιλοκομμένη, οι ρίζες ξεριζώθηκαν. Ο Batiushka ήταν πολύ κουρασμένος σε αυτά τα έργα. Επιπλέον, το φαγητό ήταν πολύ φτωχό. Οι κρατούμενοι έσκιζαν άγρια ​​κρεμμύδια στέπας, έριχναν νερό πάνω τους για να φύγει η πικρία και μετά τα έτρωγαν 

Το εξαντλητικό κρύο το χειμώνα και το καλοκαίρι η αφόρητη ζέστη, η αφόρητη πείνα οδήγησαν στο γεγονός ότι η ανθρώπινη δύναμη εξασθενούσε. Αλλά ο ιερέας ενίσχυσε με θάρρος την προσευχή του και ο Κύριος δεν τον άφησε με το έλεός Του, ενισχύοντας και δίνοντας δύναμη να ξεπεράσει τα πάντα, να επιβιώσει από όλα και να μην καταρρεύσει στο στρατόπεδο.

Εδώ είναι δύο θαύματα που συνέβησαν στον ιερέα ενώ ήταν στο στρατόπεδο.

Μια φορά την Κυριακή της Συγχώρεσης, όταν βρισκόταν σε ένα κελί για κάποιο παράπτωμα, εντελώς απροσδόκητα, παραδόθηκαν στο κελί του αυγά και ψωμί αλειμμένα με βούτυρο. Να πώς ο ίδιος ο πατέρας Σεραφείμ θυμάται αυτό το περιστατικό: «Εκτιμούσα ποινή φυλάκισης - ήταν το 1935. Ήρθε η Μασλένιτσα - συνωμοσία για τη Μεγάλη Σαρακοστή. Στο κελί σκέφτηκα: «Έρχεται η Σαρακοστή, τώρα είναι το ξόρκι. Αν ήμουν στο σπίτι, θα τα είχαμε κάνει όλα με τη σειρά, αλλά εδώ που κάθεσαι, χάνεις τις μέρες σου και δεν υπάρχει τίποτα να μιλήσεις - δεν είναι στη θέλησή σου.

Επιπλέον, μέσα στην καρδιά του έλεγε το εξής: «Και λένε επίσης: Ο Άγιος Νικόλαος βοηθά τους κρατούμενους! Αν ήξερε κάποιος ότι ήμουν εδώ, θα με βοηθούσε…». Και τι συνέβη - την τελευταία μέρα του Shrovetide, ο φρουρός ανοίγει την πόρτα στο κελί και λέει: "Έχεις μεταφορά!", Και λαμβάνω ένα δέμα. κοιτάζω: από ποιον δεν είναι γραμμένο. Ρωτώ τον διακομιστή: «Ποιος το παρέδωσε;» Μου απαντά: «Μου είπαν να σου το παραδώσω». Τότε ήταν που κατάλαβα ότι είχα προσβάλει πολύ τον άγιο του Θεού, τον Άγιο Νικόλαο. Για την έλλειψη πίστης μου, μου έστειλε ελεημοσύνη για να μην αμφιβάλλω για τη φροντίδα του για εμάς. Με δάκρυα ευγνωμοσύνης ο πατήρ Σεραφείμ ύμνησε τον Θεό για το φαινομενικό θαύμα και προσευχήθηκε στον άγιο.

Και η δεύτερη περίπτωση εμφανούς ευσπλαχνίας του Θεού προς τον εκλεκτό του.

Μια μέρα ο ιερέας περπατούσε μέσα στο δάσος, βρεγμένος και πεινασμένος, αλλά, παρ' όλα αυτά, ευχαρίστησε τον Κύριο που ήταν ζωντανός και του ζήτησε τρυφερά να του δώσει δύναμη και υπομονή για να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη στιγμή της καταναγκαστικής εργασίας και των απερίγραπτων κακουχιών. Και τώρα - για ένα θαύμα! - Ακριβώς στο μονοπάτι του δάσους βρισκόταν ψωμί - ζεστό, καπνίζοντας ακόμα, με εκείνη την τραγανή κρούστα και τη γλυκιά μυρωδιά που έχει μόνο ένα καρβέλι βγαλμένο από το φούρνο! Με δάκρυα ευγνωμοσύνης το έφαγε ο πατήρ Σεραφείμ και μετά δεν ένιωσε πείνα για μια ολόκληρη εβδομάδα.

Μαζί με τον ιερέα ήταν εξόριστοι και άλλοι ιερείς. Ο αιδεσιμότατος Σεβαστιανός του Καραγκάντα ​​/†19.04.1966/, πνευματική φιλία με τον οποίο τόσο αγαπούσε ο Σχημονάχος Ioasaph Gryazinsky (†07.04.1976), εξέτιε τη φυλάκισή του εκείνη την εποχή.

Μετά από τριετή εξορία, το 1938, ο π. Σεραφείμ αποφυλακίστηκε. Το 1941 πέθανε ο πατέρας Batiushka. Με κίνδυνο να ξαναπάει φυλακή, ο π. Σεραφείμ ήρθε στην κηδεία του.

Ο Batiushka θυμήθηκε αυτή τη φορά:
«Ήταν η αρχή του πολέμου. Τον Ιούνιο του 1941, δύο σύντροφοι και εγώ πήγαμε να επισκεφτούμε μια γριά καλόγρια και τις αδελφές της. Μετά από λίγες μέρες ξεκινήσαμε για το ταξίδι της επιστροφής. Έχοντας φτάσει σε φίλους, μείναμε για τη νύχτα. Το βράδυ, άρχισα να σκέφτομαι τι να κάνω μετά, τι να κάνω. Και σε ένα ονειρικό όραμα βλέπω μια επιγραφή στον αέρα: «Κατοικείτε κρυφά», αφού ο πατέρας Σεραφείμ αποφάσισε να πάει στην απομόνωση. Από την καλοσύνη της καρδιάς της, η μάνα Ακιλίνα τον στέγασε στο σπιτάκι της στο χωριό Κουρλάκι. Στην καλύβα της είχε μια θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού.

Στην πύλη εμφανίστηκαν οι νεκροί στον ιερέα, δηλαδή οι ψυχές των ανθρώπων που εκείνη την εποχή δεν μεταφέρονταν σε άλλο κόσμο σύμφωνα με την ορθόδοξη ιεροτελεστία, με αίτημα να τους τελεστεί μνημόσυνο και να προσευχηθούν γι 'αυτούς. Κάλεσαν τα ονόματά τους και υπέδειξαν τους τόπους ταφής τους. Εκείνοι για τους οποίους υπηρετούσε δεν του εμφανίζονταν πλέον.

Ο διάβολος ερχόταν συχνά στην πραγματικότητα, κατηγορώντας τον ιερέα ότι προσευχόταν για ανθρώπους που κατά τη διάρκεια της ζωής τους υπηρέτησαν τον Σατανά. Οι δαίμονες απείλησαν τον ιερέα, ήθελαν να τον διώξουν από τη φυλακή, ακόμη και η μητέρα της Ακιλίνα επαναστάτησε εναντίον του ... ο πατέρας Σεραφείμ έπρεπε να μετακομίσει σε άλλο μέρος.

Εκεί ζούσε και υπόγεια. Στη γωνία της καλύβας, όπως γινόταν συχνά στο χωριό, η οικοδέσποινα τοποθέτησε ένα μικρό μοσχάρι - ακριβώς στο σημείο που στο πάτωμα υπήρχε μια πόρτα στο κελάρι, για να μην είναι πολύ εμφανές. Και αν οι συγγενείς ήρθαν στη μητέρα, τότε ο πατέρας δεν είδε το λευκό φως για αρκετές ημέρες και, φυσικά, δεν έτρωγε φαγητό.

Ήρθε η ώρα - ο πατέρας Σεραφείμ βγήκε από την απομόνωση του. Μέσω των προσευχών της Μητέρας Σεραφείμ (Michurinskaya) /†10/05/1966/, για τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικότερα εδώ # Schema-nun_Seraphim_Michurinskaya και τον Γέροντα Ιωάννη από το χωριό Σπάσοβο, ο Κύριος έστειλε καλούς ανθρώπους να βοηθήσουν - τους υπηρέτες του Θεού Παρασκευά και του Γαβριήλ από το Βορονέζ, που όλοι αποκαλούσαν απλά Πασά και Γαβριούσα. Έγραψαν τον πατέρα στο σπίτι. Και μετά, με τις προσπάθειες καλών ανθρώπων, δόθηκε στον πατέρα διαβατήριο, ήταν το 1949.

Η ανθρώπινη μνήμη μας έχει διατηρήσει παραδείγματα της ταπεινότητας του πατέρα, που έδειξε σε ένα απλό καθημερινό περιβάλλον. Ο π. Σεραφείμ στην καθημερινή ζωή ήταν πολύ αζήτητος και εξαιρετικά σεμνός. Κράτησε πολλές από τις πράξεις του σε βαθιά μυστικότητα, και ήταν τυχαία που κάποιες από αυτές αποκαλύφθηκαν και γνωστές στα πνευματικά του παιδιά.

Ο π. Σεραφείμ κοιμόταν πολύ λίγο τη νύχτα. Ο Μπατιούσκα ήταν ένας εκτελεστής της νοερής Προσευχής του Ιησού, ήταν εγγενής σε αυτόν, τη ζούσε, σαν να ανέπνεε. Ακόμη και όταν αναπαυόταν στο κελί του, συχνά αναστέναζε και επαναλάμβανε δυνατά σχεδόν κάθε πέντε λεπτά: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

Η φήμη για τον πατέρα Σεραφείμ εξαπλώθηκε όλο και πιο μακριά. Ο αριθμός των ενοριτών αυξήθηκε. Ήρθαν από τη Σιβηρία, το Τσελιάμπινσκ, τη Μόσχα, το Λένινγκραντ... Πολλοί φιλοδοξούσαν να δουν τον ιερέα, να λάβουν ευλογία, καθοδήγηση, ήρθαν με στενοχώριες, στενοχώριες, και ήρθαν οι ψυχικά άρρωστοι, εμμονικοί.

Πολύς κόσμος συνέρρεε στον πατέρα. Όλοι όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν τις λειτουργίες του παρατήρησαν την παρουσία εξαιρετικής χάρης. Χαρά και τρυφερότητα γέμισαν την ψυχή μου. Και πώς τραγουδούσαν! Ο ιερέας είχε δύο χορωδίες, η αριστερή αποτελούνταν αποκλειστικά από μοναχούς.

Στο κελί του πατέρα Σεραφείμ υπήρχαν πολλές εικόνες, λυχνάρια ημέρας και νύχτας αναμμένα μπροστά τους. Ο Μπατιούσκα ευλόγησε τους συνοδούς του κελιού του να πλένουν τα χέρια τους πριν ανάψουν τη λάμπα. Ήταν απαραίτητο να το ανάψουν με μια προσευχή: διάβασαν «Παναγία, Παναγία, χαίρε». Από το καντήλι πάλι με προσευχή άναψαν τη σόμπα. Ο ιερέας είχε μια μεγάλη εικόνα της Θεοτόκου «Τρυφερότητα» με ένα καντήλι κρεμασμένο μπροστά - συνήθως το άναβαν από αυτό.

Μερικές φορές ο ιερέας έδινε ακατανόητες, εκ πρώτης όψεως, ευλογίες. Το νόημά τους αποκαλύφθηκε αργότερα. Ένας υπηρέτης του Θεού είπε: «Πατέρα, θέλω να παντρευτώ. Αλλά αν με ευλογήσεις, θα φύγω· αν δεν με ευλογήσεις, δεν θα φύγω». Ο πατέρας έμεινε σιωπηλός για λίγο και απάντησε: «Η ευλογία του Θεού δεν είναι για σένα… Αν όμως παντρευτείς, τότε θα ζήσεις καλά και ήρεμα». Πίστευε ότι θα παντρευόταν καλά και θα ζούσε ήσυχη. Παντρεύτηκε - μετά από λίγο χώρισε από τον άντρα της... Και τώρα, όπως λέει και η ίδια, «ζω ήρεμα και καλά».

Κατά τη διάρκεια του διωγμού της Εκκλησίας, ο ιερέας προέβλεψε ότι εκκλησίες και μοναστήρια θα ανοίξουν στη συνέχεια και είπε: «Ναι, ακόμα κι αν έκλεισαν όλες τις εκκλησίες, τότε θα ανοίξουν νωρίτερα».

Πάντα θυμόταν ότι πρέπει να είμαστε απίστευτα ευγνώμονες στον Κύριο που μας έδωσε αυτή την ήσυχη χαρά - να αναπνέουμε και να ζούμε. Για αυτό πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό κάθε μέρα.

«Μη χάνεις το θάρρος σου, να έχεις σταθερή πίστη και να εμπιστεύεσαι συνεχώς την Πρόνοια του Θεού, εμπιστεύσου τον και όλα θα πάνε καλά μαζί σου. Όλα θα πάνε καλά», άρεσε να επαναλαμβάνει ο σοφός γέρος.

Ο Batiushka πήγαινε πολύ συχνά σε trebs - στα δικά του και στα γειτονικά χωριά. Πάντα έπαιρνε μαζί του ένα μουσαμά και έβαζε εκεί, εκτός από τα απαραίτητα, και σκόρδο και κρεμμύδια. Αν κάποιος είχε κάποια στενοχώρια σύντομα, ερχόταν κοντά του, έβαζε σκόρδο και κρεμμύδια στο τραπέζι και συνέχιζε. Οι άνθρωποι, γνωρίζοντας ήδη σε τι χρησιμεύει, του έλεγαν: «Πατέρα, μη, μην το κάνεις». Και απάντησε: «Δεν ζουν χωρίς αυτό». Ή: «Βιταμίνες! Πρέπει επίσης να τρώγονται!

Έτσι, ο πατέρας Σεραφείμ προσπαθούσε συνεχώς να διαφωτίζει και να συνηθίζει τους ανθρώπους στην ιδέα ότι μέσα από τις θλίψεις και τα βάσανα βρίσκεται ο δρόμος για τη σωτηρία της ψυχής μας, ότι μόνο μέσα από τη στενή πύλη πρέπει να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών, και πρακτικά υπάρχουν δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι σωτηρίας για έναν άνθρωπο.

Ο πατέρας δεν ήθελε ευτυχία ή υλικό πλούτο για τους ανθρώπους, αλλά ότι μέσω της υπομονής των θλίψεων και των κακουχιών, μέσω της αληθινής επίγνωσης της αμαρτωλότητάς τους, μέσω της απερίφρατης μετάνοιας, οι άνθρωποι θα συμφιλιωθούν με τον Θεό.

Όταν ο ιερέας μετατέθηκε από το Κελλί, στη θέση του διορίστηκε νέος ιερέας. Στην εκκλησία τότε στεκόταν η εικόνα της Μητέρας του Θεού "Αναζήτηση των Χαμένων" - αντίγραφο αυτής που βρίσκεται στον Καθεδρικό Ναό των Θεοφανείων της Μόσχας. Η Μητέρα του Θεού απεικονιζόταν πάνω του με ακάλυπτο το κεφάλι, έτσι ο νέος ιερέας σκέπασε την εικόνα με ένα ύφασμα για να την βάλει κάπου αργότερα, λέγοντας ότι ήταν «κάπως λάθος».

Όταν τα πνευματικά παιδιά είπαν στον πατέρα Σεραφείμ ότι ο νέος ιερέας κρέμασε την εικόνα ως περιττή, ο ιερέας είπε: «Αφού σκέπασε το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού, τότε η ίδια η Μητέρα του Θεού θα τον σκεπάσει». Λίγη ώρα αργότερα, αυτός ο ιερέας τράκαρε με μια μοτοσικλέτα.

Όταν ο πατέρας του ανατέθηκε στο χωριό Putyatino, η μητέρα Σεραφείμ προέβλεψε: «Μπάτεκ, αυτή είναι η τελευταία σου επίσκεψη».

Ο ίδιος ο πατέρας Σεραφείμ ήξερε ότι είχε πολύ λίγο χρόνο ζωής - ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, περπατούσε στο δρόμο με τον αρχάριο Ιβάν και ξαφνικά, διακόπτοντας τη συνομιλία, έμεινε σιωπηλός για λίγο και είπε: "Vanyushka, Θα φύγω σε ένα χρόνο. Αλλά μην στεναχωριέσαι - θα θυμάμαι και θα προσευχηθώ και για σένα εκεί. Και μετά μοίρασε τα πράγματά μου…». Ο Batiushka πέθανε ακριβώς ένα χρόνο μετά την πρόβλεψή του.

Όταν ο Batiushka αρρώστησε βαριά, πολλοί ήλπιζαν ότι θα αναρρώσει. Αλλά η μητέρα Σεραφείμ έφτασε, πήρε μια σκούπα και άρχισε να εκδικείται με τα λόγια: «Θα σκουπίσω το μονοπάτι για τον Πατέρα! Και το δρεπάνι ήδη κρέμεται!

Όταν ο πατέρας Σεραφείμ, αποχαιρετώντας, ευλόγησε τους πάντες για τελευταία φορά, διέταξε την κελιά του, τη μητέρα Παΐσια, να μοιράσει όλα του τα πράγματα, ό,τι τελευταίο βρήκε, αλλά δεν υπήρχαν σχεδόν τίποτα. Και αυτό που βρήκαν ήταν απλό, σεμνό, δεν βρήκαν καν μάλλινα ρούχα - ένα ράσο με ραβδώσεις και ένα ράσο με ραβδώσεις.

Πριν από το θάνατό του, ο πατέρας Σεραφείμ πήρε το σχήμα με το όνομα Mitrofan προς τιμή του Αγίου Mitrofan του Voronezh.

Ο ιερέας κηδεύτηκε στον Καθεδρικό Ναό Μεσολάβησης στο Voronezh, με πλήθος κόσμου να συγκεντρώνεται.

Το φέρετρο, ντυμένο με μαύρο υλικό, στεκόταν όλη τη νύχτα στην εκκλησία, όπου κερνούνταν ασταμάτητα τα ρέκβιεμ. Όλη την ώρα υπήρχε μια ζωντανή ουρά για να ανέβουμε στο φέρετρο, να πούμε αντίο. Όσοι δεν γνώριζαν τον ιερέα σάστισαν: «Ναι, αν και παπάς, όλοι πεθαίνουν!.. Γιατί όλοι κλαίνε έτσι; Και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι! Τι είδους άνθρωπος ήταν αυτός;
Η νεκρώσιμος ακολουθία συνεχίστηκε όλη τη νύχτα. Τη δεύτερη μέρα, ελήφθη η είδηση ​​ότι ο πατέρας Kuksha Odessa είχε επίσης πεθάνει.

Έθαψαν τον ιερέα σύμφωνα με τη θέλησή του στο χωριό Mikhailovka, όχι μακριά από την εκκλησία. Η μοναχή Yevstratia είπε:

«Ερχόμαστε στη Mikhailovka, περνάμε από το νεκροταφείο, όπου είναι θαμμένος τώρα ο πατέρας. Και λέει στον ανιψιό του: «Βάσια, θα με θάψεις εδώ» και κόλλησε ένα ραβδί, ένα κλαδί, σε εκείνο το μέρος.

Μετά πήγαμε στο χωριό, μείναμε εκεί και στην επιστροφή πήγαμε πάλι στο νεκροταφείο. Ο Μπατιούσκα μας είπε πού ήταν θαμμένοι ο πατέρας και η μητέρα του, πού ήταν οι παππούδες του.

Έπειτα έδειξε: «Και εδώ βρίσκεται η ευλογημένη Βάνια. Από παιδί πήγαινα συχνά κοντά του. Μου είπε: «Nikitushka-Nikitushka, όταν πεθάνουμε εγώ και εσύ, δεν θα υπάρχουν άλλοι»…

Πέρασαν πολλά χρόνια, ο πατέρας πέθανε. Κι όταν ήρθαν στη Μιχαήλοβκα να σκάψουν τάφο, το κλωνάρι που έστησε στεκόταν στο ίδιο μέρος, ανέγγιχτο!

Ο τάφος του πατέρα κατασκευάστηκε σε μορφή κρύπτης, στρωμένος με τούβλα - επίσης σύμφωνα με τη θέλησή του.

Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά το θάνατο του ηγουμένου Μιτροφάν, ο Γέροντας Μιχαήλ είχε ένα όραμα: ο ουρανός άνοιξε και ο πατέρας Μιτροφάν και ο πατέρας Κουκσά κατέβηκαν από εκεί.  προσκύνησαν μέχρι το έδαφος: «Μάνα, ήρθαμε να σε επισκεφτούμε. Μας θυμάστε - ήρθαμε. Αλλά δεν θα μείνουμε πολύ, δεν έχουμε χρόνο - πρέπει να επισκεφτούμε διακόσια σπίτια ", αυτό σήμαινε ότι γι' αυτούς γινόταν μια επιμνημόσυνη προσευχή εκείνη την ημέρα σε τουλάχιστον διακόσια σπίτια.

#Schiigumen_Mitrofan_Myakinin