Τα δάκρυα της Λειτουργίας

Τα δάκρυα της Λειτουργίας

 Ένας νεαρός ιερέας τελούσε τη Λειτουργία και ενώ προσευχόταν άρχισε να κλαίει, ώστε να μην μπορεί πλέον να διακονεί.

  Έπεσε στα γόνατα και δεν μπορούσε να σηκωθεί πάνω από 30 λεπτά.

 Όλοι νόμιζαν ότι ήταν άρρωστος, ότι κάτι... κάτι δεν πήγαινε καλά...

    Και ένας σύμβουλος της Εκκλησίας είπε:

    - Είναι τα δάκρυα της μάταιης δόξας.

  Ένας άλλος είπε:

   - Δεν βλέπεις ότι είναι ψυχικά άρρωστος;

     - Ναι, είπε μια κυρία, ας πάμε στην Επισκοπή να μας φέρει έναν ευγενικό, καλό παπά που δεν θα είναι έτσι.

     Είπε και έγινε.

  Ο επίσκοπος άκουσε και κάλεσε τον ιερέα.

     - Πατέρα, γιατί κλαις τόσο πολύ;

     - Κλαίω, Σεβασμιώτατε, και είναι αλήθεια.  Αφού γίνει η ευχαριστιακή προσευχη λέω: «Επί των Αγίων των Αγίων...» και μου έρχεται μια κραυγή!!!  Σκέφτομαι τη μητέρα μου που πέθανε από καρκίνο.

    - Μα τι νομίζεις, γιατί δεν μπορείς να υπηρετήσεις άλλο;

    - Καθώς προσεύχομαι στη Μητέρα του Θεού με πολύ πόνο και ευγνωμοσύνη, τότε μου έρχεται να κλάψω...

     - Τι έκανε η μητέρα για την Παναγιότητά σας που είναι τόσο πόνος;

     - Είπα στη μητέρα μου ότι δεν έχω όρεξη να πάω στο μαγαζί.

     Αυτή πήγε...

 Είπα στη μητέρα μου ότι δεν μπορώ να βρω το πουκάμισό μου.

    Με έψαξε...

 Είπα στη μητέρα μου ότι δεν μου αρέσει αυτό το είδος φαγητού.

     Μου ετοίμασε κάτι άλλο...

 Είπα στη μητέρα μου ότι δεν έχω λεφτά για ένα ταξίδι με την τάξη.

  Μου έδωσε τα χρήματα που είχε για να αγοράζω καινούργια ρούχα ..

 Είπα στη μητέρα μου ότι ήθελα κι εγώ τηλέφωνο.  Έγινε συνδρομητής...

 Είπα στη μητέρα μου ότι δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν σήμερα.

    Μου έστειλε μήνυμα...

   Είπα στη μητέρα μου ότι δεν μπορώ να νηστέψω.

  Από τότε δεν έχει φάει κρέας σε όλη της τη ζωή.

  Της είπα ότι δεν μπορούσα να προσευχηθώ.

   Η μητέρα προσευχόταν για ώρες όλη τη νύχτα.

    Της είπα όλα τα λάθος πράγματα, αλλά δεν της έλεγα αρκετά συχνά πόσο πολύ την αγαπούσα.

     Με αγαπούσε ήσυχα, έκανε τα πάντα να φαίνονται τόσο απλά, αλλά στην πραγματικότητα, ήταν τόσο δύσκολο για εκείνη!

   Μεγάλωσα ορφανός.  Ο μπαμπάς πέθανε στο ορυχείο.

   Πέθανε από καρκίνο.

    - Ναί.  Σκληρά!  Τότε, πάτερ, είπε ο Επίσκοπος με δάκρυα στα μάτια, πήγαινε και κάνε Λειτουργία.

  Προσευχήσου με ταπεινά δάκρυα για μένα και τους ενορίτες της αγιότητάς σου και πες τους ότι χωρίς δάκρυα δεν έχουν χάρη στη ζωή.

   

 Εκείνη τη χρονιά ο νεοκορος έμαθε να κλαίει επειδή πέθανε η γυναίκα του.

     Αυτός που είπε ότι ο ιερέας είναι ψυχικά άρρωστος, νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο.

     Η κυρία που τον κατήγγειλε στη μητρόπολη ήταν παράλυτη.

     Ο ιερέας έκανε τόσα πολλά: λειτούργησε τη Λειτουργία με δάκρυα και η Ενορία είχε γίνει καθεδρικός ναός με εκατοντάδες ανθρώπους γύρω από τη Θεία Ευχαριστία.

     Μικρά και μεγάλα παιδιά συμμετείχαν στη Λειτουργία και δόξασαν τον Ελεήμονα Θεό.

     «Πώς θα ονομάσω την Εκκλησία σου, Μητέρα του Θεού: πνευματικό λιμάνι, Παράδεισο ουράνιας τροφής, αιτία ατέρμονης ζωής;

 Ότι έχεις όλα τα καλά.  Αλλά πάντα να προσεύχεστε στον Χριστό να σωθούν οι ψυχές μας!».

 (τροπάριο από τον 5ο κατισμό)

 Vasile Andrei Daniel