ΣΧΌΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΆΝΝΗ. ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ.

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Καὶ ναὸν δὲν εἶδα εἰς αὐτήν· διατὶ ὁ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, είναι ναός

αὐτῆς, καὶ τὸ ἀρνίον.

Ἐξαιρετικὸς καὶ θεολογικότατος στίχος. Στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ  κάθε ἐπὶ μέρους γνώση καταργεῖται ἐνώπιον τῆς θέας τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ ποὺ νοεῖται ὡς σχέση μαζί του. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἔχει δηλώσει ὅτι «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. 5,8),ἐνῶ ὁ ἀπόστολος Ιωάννης ἐπισημαίνει ὅτι «... νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ

ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι» (Α΄ Ἰωάν. 3,2). Αὐτὴ τὴν

οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐὰν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ

ὑπαρξιακὴ σχέση μὲ τὸν Χριστὸ διατυπώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιμέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους και

σημαίνοντας ὅτι στὸν παρόντα βίο

 «Εκ μέρους γινώσκομεν καὶ ἐκταργηθήσεται. [...] Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε

δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην» (Α' Κορ. 13,9-12). Ἡ ἴδια ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ἁγία πόλη καὶ ἡ πολιτεία τῶν πιστῶν σ' αὐτὴ αἴρει τὸν

ἀρχαῖο φόβο τοῦ ἀνθρώπου ἐνώπιον τῆς θείας δόξας, ἕναν φόβο ποὺ πε

ριγράφεται στὶς ἀπαρχὲς τῆς δημιουργίας ὡς συνέπεια τῆς ἀνταρσίας

τοῦ ἀνθρώπου καὶ διακοπῆς τῆς σχέσης μὲ τὸν Θεό: «Καὶ ἤκουσαν τῆς

φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ τὸ δειλινόν, καὶ

ἐκρύβησαν ὅ τε ᾽Αδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Κυρίου τοῦ Θεοῦ

ἐν μέσῳ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου. Καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν

᾿Αδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Αδάμ, ποῦ εἶ; Καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου

ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι,

καὶ ἐκρύβην» (Γέν, 3,8-10).

Τὴν ἐπισήμανση ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι συγχρόνως καὶ ὁ ναός του, ἀνέπτυξε

ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ κήρυγμά του στοὺς Αθηναίους, ἐπὶ τοῦ Ἀρείου

Πάγου: «Ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος

οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ

οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος, αὐτὸς δ

δοὺς πᾶσι ζωὴν καὶ πνοὴν καὶ τὰ πάντα» (Πράξ. 17,24-25), περιγρά-

φοντας οὐσιαστικὰ τὴν πραγματικότητα τῆς θείας Βασιλείας. Κυρίως

ὅμως ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀποκάλυψε στὴ γυναίκα τῆς Σαμάρειας ὅτι ὁ

Θεὸς δὲν προσκυνεῖται ἐδῶ ἢ ἐκεῖ (στὸ Γαριζὶν ἢ στὰ Ἱεροσόλυμα), ἀλλὰ

στὸν τόπο τῆς σχέσης μὲ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα (=

«ἐν Πνεύματι καὶ Ἀληθείᾳ», Ἰωάν. 4,23).

Ἡ ἐπὶ γῆς Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἀντίτυπο τῆς ἐπουράνιας. Σ’ αὐτή, τὴν

ἐπὶ γῆς, ψηλαφοῦμε κατὰ πρωθύστερο τρόπο τὰ ἔσχατα ὡς παρόντα, γι'

αὐτὸ καὶ στὸ τέλος ἑκάστης θείας Λειτουργίας διατυπώνουμε τὴν ἐμπει-

ρία μας ὅτι «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον,

εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες· αὕτη γὰρ ἡμᾶς

ἔσωσεν».

Ἄλλωστε, κατὰ τὸν ἀββὰ Ἰσαὰκ τὸν Σύρο, «οὐδὲ ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι προσευχὰς προσφέρουσιν (οἱ ἄνθρωποι) τῷ Θεῷ ἐν αἰτήσεσί τινων,

διότι ἐν ἐκείνῃ τῇ πατρίδι τῆς ἐλευθερίας, ἡ φύσις ἡμῶν οὐ δέχεται ἀλ-

λοίωσιν οὐδὲ ἐκκλινισμὸν κάτωθεν τοῦ φόβου τῆς ἐναντιώσεως, [καὶ]

ὅτι καὶ τελεία ἐστὶν ἐν πᾶσι» (Λόγοι Ασκητικοί, Λόγος 61, σελ. 730).