ΣΧΌΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΆΝΝΗ. ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ.

Καὶ ἤκουσα φωνὴν μεγάλην ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ὁποῦ ἔλεγεν· Νὰ τὸ σκήνωμα τοῦ

Θεοῦ ἀντάμα μὲ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ θέλει κατοικήσει μετ᾿ αὐτούς, καὶ αὐτοὶ θέλουσιν εἶσθαι λαός του, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς θέλει εἶσθαι μετ᾿ αὐτούς, Θεός των Καὶ ὁ Θεὸς θέλει ἀφαιρέσει κάθε δάκρυον ἀπὸ τὰ ὀμμάτιά τους, καὶ θάνατος δὲν θέλει

εἶσθαι πλέον· οὔτε λύπη, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος θέλει εἶσθαι πλέον· ὅτι τὰ πρῶτα

ἐπέρασαν.

Ἡ πρώτη ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων περιγράφεται

στὴν Παλαιὰ Διαθήκη σὲ διάφορα στάδια τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου,

ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τῆς δημιουργίας του, πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνταρσία καὶ

τὴν ἀπώλεια τῆς παραδείσιας διαμονῆς, ποὺ σήμαινε καὶ τὴν ἀποξένωση

τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Παρέμεινε ὅμως ἡ ἀρχαία

ὑπόσχεση ὅτι θὰ σωθεῖ ὁ κόσμος μὲ τὴν ἐπανοίκηση τοῦ Θεοῦ ἐν μέσῳ

τῶν ἀνθρώπων, μιὰ συνθήκη ποὺ μνημονεύεται στὴ Διαθήκη τοῦ Σινᾶ,

ὅταν πλέον ἱδρύεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ: «Καὶ θήσω τὴν σκηνήν μου ἐν ὑμῖν,

καὶ οὐ βδελύξεται ἡ ψυχή μου ὑμᾶς, καὶ ἐμπεριπατήσω ἐν ὑμῖν· καὶ ἔσο-

μαι ὑμῶν Θεός, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι λαός» (Λευιτ. 26,11-12). Αὐτὴ ἡ

παρουσία εἶναι βέβαια νοητή, δημιουργεῖ ὅμως σχέση ἐν Πνεύματι.

Καὶ αὐτὴ ἡ ἐπισήμανση, ὡς θεία ἐνέργεια, θὰ ὑπογραμμιστεῖ μὲ ἕνα

ὁρατὸ σημεῖο, τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, γύρω ἀπὸ τὴν ὁποία ὀργανώνεται ἡ ζωὴ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ προφητικὸς λόγος θὰ ὑπενθυμίσει αὐτὴ

τὴ θεία παρουσία ἀργότερα, ὅταν ὁ λαὸς νιώθει τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ σὲ

δύσκολες περιόδους, ὅπως κατὰ τὴ βαβυλώνια αἰχμαλωσία. Ὁ προφήτης Ιεζεκιὴλ θὰ ὑπογραμμίσει αὐτὴ τὴ δυνατότητα ξαναφέρνοντας τὴν

ἀρχαία ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ: «Καὶ ἔσται ἡ κατασκήνωσίς μου ἐν αὐτοῖς,

καὶ ἔσομαι αὐτοῖς Θεός, καὶ αὐτοί μου ἔσονται λαός» (Ἰεζ. 37,27). Ἡ

Ἱερουσαλήμ, λόγῳ τῆς παρουσίας σ᾽ αὐτὴν τῆς ὁρατῆς Σκηνῆς τοῦ

Μαρτυρίου, καθίσταται ἡ πόλη αὐτῆς τῆς νοητῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ,

συνθήκη ποὺ ὑπενθυμίζει ὁ προφήτης Ζαχαρίας: «Καὶ εἰσάξω αὐτοὺς καὶ

κατασκηνώσω ἐν μέσῳ Ἱερουσαλήμ, καὶ ἔσονται ἐμοὶ εἰς λαόν, κἀγὼ

ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεὸν ἐν ἀληθείᾳ καὶ ἐν δικαιοσύνῃ» (Ζαχ. 8,8).

Ἡ δεύτερη ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων πραγματο-

ποιεῖται μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς Θεανθρώπου στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, μιὰ ἐνοίκηση ποὺ τὴν ἐπισημαίνει ὁ Ἰωάννης στὸ

νωσεν ἐν ἡμῖν». Τώρα ἡ σκηνὴ ποὺ μαρτυρεῖ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ μεταξὺ τῶν πιστῶν τοῦ νέου Ἰσραὴλ εἶναι ἀχειροποίητη, κατὰ τὸν σχολιασμὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Χριστὸς δὲ παραγενόμενος ἀρχιερεὺς

τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χει

ροποιήτου, τοῦτ᾽ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως» (Εβρ. 9,11). Ὁ ἴδιος ἀπό

στολος θὰ ἐπισημάνει ὅτι ναὸς τοῦ Θεοῦ, μετὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ,

καθίσταται τὸ σῶμα τῶν πιστῶν ἐντὸς τῶν ὁποίων ἐνοικεῖ ὁ Χριστός:

. ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω

ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός» (Β' Κορ. 6,16), ἀντλώντας ἄλλωστε τὴν πεποίθηση αὐτὴ

ἀπὸ τὴ διαβεβαίωση τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ ὅτι: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία

τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως, οὐδὲ ἐροῦσιν ἰδοὺ ὧδε ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ· ἰδοὺ γὰρ

ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17,20-21)

Τέλος, ὁριστικὴ καὶ διαρκὴς ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων

θὰ πραγματοποιηθεῖ στοὺς ἔσχατους καιρούς, ὅταν θὰ ἐπικρατήσει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μιὰ συνθήκη ζωῆς ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ἀπουσιάζει ὁ θάνατος, ὁ πόνος καὶ τὸ δάκρυ, ἀφοῦ τὰ πάντα θὰ εἶναι καινούργια.