5 Σεπτεμβρίου - Πριν από 22 χρόνια ο ηγέτης Boris (Khramtsov) εκοιμήθη εν Κυρίω /08/01/1955 - 09/05/2001/

 5 Σεπτεμβρίου - Πριν από 22 χρόνια ο ηγέτης Boris (Khramtsov) εκοιμήθη εν Κυρίω /08/01/1955 - 09/05/2001/

Αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον Θεό και στους ανθρώπους. Έχοντας βιώσει πολλά ο ίδιος. Εδωσε το δώρο να θεραπεύσει τις ψυχές των γειτόνων του, όλων που χρειάζονταν τη βοήθειά του.

Ο ηγούμενος oris, ο οποίος πέθανε εν Κυρίω σε ηλικία 46 ετών, άφησε ορφανό τόσους πολλούς ανθρώπους που τον αγαπούσαν και στράφηκαν σε αυτόν για υποστήριξη. Ήταν ένας ασκητής που κατέθεσε την ψυχή του «για τους φίλους του».

Ο πρόωρος θάνατός του ήταν ένα απροσδόκητο πλήγμα για όλους όσοι επικοινωνούσαν μαζί του και για τους οποίους ήταν σύμβουλος και παρηγορητής. Πολλοί πονεμένοι και άρρωστοι τον θεωρούσαν πατέρα και φίλο τους.

Σε όλη του τη ζωή εκπλήρωσε το νόμο του Χριστού: «Να κουβαλάτε ο ένας τα βάρη του άλλου». Αντιλαμβανόταν τις θλίψεις των ανθρώπων που του έρχονταν σαν δικές του και, χάρη στη χάρη και τη σοφία που του έδωσε ο Θεός, πολλές δύσκολες καταστάσεις επιλύθηκαν με τη συμμετοχή του εύκολα και απλά.

Ο πατέρας Μπόρις είχε ένα εξαιρετικό δώρο αγάπης για τους ανθρώπους. Κάθε άτομο κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας μαζί του κατάλαβε ότι ήταν οι λύπες και οι ανησυχίες του που ανησυχούσαν τον ιερέα περισσότερο από όλους στον κόσμο, πήρε τόσο κοντά στην καρδιά του όσα είπε ο συνομιλητής.

Πόσοι άνθρωποι που έχουν εμπλακεί στις δύσκολες στιγμές μας σε πολύπλοκα καθημερινά προβλήματα έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους σύμφωνα με τη συμβουλή του ιερέα, κατευθύνοντάς την στον μοναδικό δρόμο της σωτηρίας - προς τον Θεό; Πόσοι βαριά άρρωστοι θεραπεύτηκαν ψυχικά και σωματικά με τις προσευχές του πατέρα Μπόρις.

Οι πρεσβύτεροι της Τριάδας-Σέργιος Λαύρας, που αγαπούσαν τον πατέρα Μπόρις, τον αποκαλούσαν «επίγειο άγγελο». Αυτή η έκφραση χαρακτήριζε με μεγάλη ακρίβεια τον πατέρα Μπόρις. Το μέλλον δεν του έκρυβε ένα αδιαπέραστο πέπλο, κι έτσι οι συμβουλές και οι οδηγίες του ήταν πάντα συνετές και ψυχολογικές.

Ο πατέρας Μπόρις πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στη Δυτική Σιβηρία - στην περιοχή Tyumen. Στο τέλος της στρατιωτικής του θητείας, μπήκε στη χορωδία στον Καθεδρικό Ναό Μεσολάβησης στο Τομπόλσκ. Το 1975 πήρε μοναχικούς όρκους και χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος.

Η διακονία του πατέρα Μπόρις ξεκίνησε σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Οι αθεϊστικές αρχές, μέσω των πράκτορών τους, έσπειραν την εχθρότητα στο λαό προς την Εκκλησία και τους υπηρέτες της.

Αφού χειροτονήθηκε ιερομόναχος, μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Ομσκ.

Πολλοί κάτοικοι του Ομσκ αγαπούσαν τον πατέρα Μπόρις και ως δικό τους γιο και ως πνευματικό πατέρα. Μικρός σε ηλικία, ήταν ώριμος και δυνατός στο πνεύμα. Τον εμπιστεύτηκαν και τον υπάκουαν. Εμπνευσμένοι από το παράδειγμα του Πατέρα Μπόρις, βλέποντας τη ζηλωτή υπηρεσία του προς τον Θεό και την Εκκλησία, μερικά από τα πνευματικά του παιδιά πήραν επίσης μοναχικούς όρκους και ιεροσύνη.

Ο πατέρας Μπόρις επικοινώνησε με τους μεγάλους πρεσβυτέρους που εργάστηκαν στα βουνά του Καυκάσου: Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Ανδρονίκ (Λουκάς) /†1974/, ο οποίος ευλόγησε τον πατέρα Μπόρις στο δρόμο του μοναχισμού. Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Στέφανος (Ιγκνατένκο) /†1973/, ο οποίος προέβλεψε στον πατέρα Μπόρις: «Θα είσαι ένας Πανρωσικός πρεσβύτερος». Ιερομόναχος Γαβριήλ, ο οποίος με προσευχή τον στήριξε. Στην ακαδημία, ο πατέρας Μπόρις μίλησε με τον Σχήμα-Αρχιμανδρίτη Ιωάννη (Μασλόφ) /†1991/. Οι συναντήσεις αυτές τον ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο στην πνευματική του ζωή.

Με την ευλογία των πρεσβυτέρων της Τριάδας-Σεργίου Λαύρας, το 1990 εντάχθηκε στην αδελφότητα της Λαύρας και σύντομα στάλθηκε στη Σκήτη Τσέρνιγκοφ, που βρίσκεται τέσσερα χιλιόμετρα από τη Λαύρα.

Καθιέρωσε καθημερινές υπηρεσίες, διεξήγαγε προσευχές και άρχισε να εργάζεται για την αποκατάσταση της σκήτης. Δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι συνέρρεαν κοντά του για καθημερινές εργασίες. Η εξομολόγηση που διεξήγαγε ο πατέρας Μπόρις βοήθησε τους ανθρώπους να καθαρίσουν τις ψυχές τους από την αμαρτωλή βρωμιά, να κατευθύνουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις εντολές του Θεού.

Ένας άνθρωπος που ήρθε κάποτε να εξομολογηθεί στον πατέρα Μπόρις τον θυμόταν για το υπόλοιπο της ζωής του. Πολλοί άνθρωποι φιλοδοξούσαν να ξαναέρθουν κοντά του για τη λύση διαφόρων κοσμικών και πνευματικών προβλημάτων.

Ο πατέρας Μπόρις βρήκε ευγενικά και σοφά λόγια παρηγοριάς και συμβουλής για όλους. Σύντομα έγινε γνωστός σε όλη τη χώρα. Οι φτωχοί, οι άρρωστοι, οι άθλιοι —και οι πλούσιοι, οι ευγενείς, οι μορφωμένοι— επιστήμονες, στρατιωτικοί, υπουργοί — ήρθαν κοντά του και κανείς δεν τον άφησε απαρηγόρητο.

Τα αδέρφια συγκεντρώθηκαν κοντά στον πατέρα Μπόρις. Μερικοί από τους αρχάριους του έκαναν μοναχικούς όρκους και αργότερα έγιναν ιερείς.

Ταυτόχρονα, ο πατέρας Μπόρις ασχολήθηκε με την αποκατάσταση της σκήτης του Paraclete, που βρίσκεται όχι μακριά από τη σκήτη Chernigov.

Το 1995, ο πατέρας Μπόρις στάλθηκε για να αναστηλώσει τη Μονή Τριάδας-Σέργιου Βαρνίτσκι, δύο χιλιόμετρα από το Ροστόφ, στην πατρίδα του Αγίου Σεργίου του Ραντόνεζ.

Με το κατόρθωμα του μόχθου και της προσευχής του πατέρα Μπόρις και των Ορθοδόξων που συγκεντρώθηκαν γύρω του, το μοναστήρι αναστηλώθηκε γρήγορα. Ο δρόμος που περνούσε από την επικράτεια της μονής βγήκε από τα σύνορά της. Ξεκίνησε η αποκατάσταση του ναού Vvedensky.

Στο έδαφος του μοναστηριού καθαρίστηκε και εξοπλίστηκε ένα ιερό πηγάδι, σύμφωνα με τον μύθο, ανήκε στους γονείς του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Το πηγάδι ήταν γεμάτο σκουπίδια και κανείς δεν έπινε νερό από αυτό. Ο πατέρας Μπόρις κάλεσε πυροσβέστες που αντλούσαν νερό από το πηγάδι δύο φορές. Το πηγάδι καθαρίστηκε από τη βρωμιά και λάσπη, άμμος και χαλίκι χύθηκαν στον πάτο. Το νερό έγινε πόσιμο και θεραπευτικό όπως πριν.

Παράλληλα, αναστηλώθηκε ο ενοριακός Καθεδρικός Ναός της Αναστάσεως και του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι, ο οποίος ήταν προσαρτημένος στο μοναστήρι.

Επιπλέον, ο πατέρας Μπόρις πήρε υπό τη φροντίδα του δέκα εγκαταλελειμμένες αγροτικές εκλησιες που βρίσκονται σε ακτίνα είκοσι χιλιομέτρων από τη Βάρνιτσα: οργάνωσε εκκλησιαστικά «είκοσι», ενοριακά συμβούλια. έστειλε εργάτες εκεί, προμηθεύοντάς τους με οικοδομικά υλικά, ώστε πρώτα απ' όλα να πραγματοποιήσουν συντήρηση, αποτρέποντας την καταστροφή αυτών των ναών που είχαν αρχίσει.

Οι άνθρωποι που ήρθαν στον πατέρα Μπόρις για πνευματική υποστήριξη, ως απάντηση στη φροντίδα του, του παρείχαν γενναιόδωρη υλική βοήθεια. Του έφεραν τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, οικοδομικά υλικά.

Κάτω από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της Ανάστασης-Νικόλσκι δημιουργήθηκε τραπεζαρία, όπου έτρωγαν καθημερινά περίπου ογδόντα άτομα: προσκυνητές, εργάτες, καθώς και κάτοικοι της περιοχής που δεν είχαν μόνιμο εισόδημα.

Στο μοναστήρι οργανώθηκε ορθόδοξο σχολείο, βιβλιοθήκη και ιατρείο πρώτων βοηθειών.

Οι άνθρωποι που ήρθαν στον πατέρα Μπόρις από διάφορες πόλεις και τον ερωτεύτηκαν άρχισαν να αγοράζουν σπίτια κοντά στη Βάρνιτσα και να εγκατασταθούν με τις οικογένειές τους. Συγκροτήθηκε μια ορθόδοξη κοινότητα από ανθρώπους που ήταν κοντά στον ιερέα και θεωρούσαν τους εαυτούς τους πνευματικά του παιδιά.

Η Μονή Βαρνίτσας, που στο παρελθόν είχε βεβηλωθεί και ξεχαστεί, κέρδισε τεράστια δημοτικότητα χάρη στον πατέρα Μπόρις. Η δημοτικότητα του πατέρα του Μπόρις αυξήθηκε επίσης.

Όμως ο εχθρός του ανθρώπινου γένους δεν κοιμήθηκε. Προκάλεσε φθόνο, που άρχισε να κυριεύει τον ιερέα από όλες τις πλευρές. Οι τοπικές εφημερίδες του Ροστόφ έριξαν ρυάκια βρωμιάς στον πατέρα Μπόρις.

Ανώνυμα μηνύματα ξεχύθηκαν, καταγγελίες σε όλες τις βαθμίδες, μέχρι τον κυβερνήτη της Τριάδας-Σέργιο Λαύρα ακόμα και στον Πατριάρχη.

Ως αποτέλεσμα, ο πατέρας Μπόρις απομακρύνθηκε από την ηγεσία του μοναστηριού με τη σημαντική διατύπωση: «Για υπέρβαση της εξουσίας του».

Αφού έφυγε από τη Βάρνιτσα, ο πατέρας Μπόρις μετακόμισε στη μητρόπολη Ιβάνοβο. Με την ευλογία του άρχοντα επισκόπου, έχτισε ένα παρεκκλήσι στο Ιβάνοβο, όπου άρχισαν να συγκεντρώνονται όλοι όσοι γνώριζαν και αγαπούσαν τον ιερέα.

Εδώ έχτισε ναό προς τιμήν του ιερού πρίγκιπα Αλέξανδρου Νιέφσκι, οργάνωσε πνευματικά και εκπαιδευτικά μαθήματα με τετραετές πρόγραμμα εκπαίδευσης.

Στα προάστια του Ιβάνοβο, στο χωριό Ελουνίνο, ο πατέρας Μπόρις δημιούργησε ένα ορφανοτροφείο για αγόρια με οικιακή εκκλησία προς τιμή του Αγίου Νικολάου. Επρόκειτο να χτίσει μια πραγματική εκκλησία στη θέση της κατεστραμμένης.

Το κύριο μέλημά του όμως ήταν ο ξεχασμένος ιερός τόπος, κοντά στο χωριό Antushkovo, όπου το 1423 ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, Μη Φτιαγμένος από Χέρια, κατέβηκε πάνω από το βάλτο.

Σε αυτό το απομακρυσμένο, δυσπρόσιτο (κάποτε ζωντανό και πυκνοκατοικημένο) μέρος στα σύνορα των περιοχών Yaroslavl και Ivanovo, ανάμεσα σε δάση και βάλτους, ο πατέρας Boris άρχισε να αποκαθιστά την εκκλησία που καταστράφηκε στα σοβιετικά χρόνια και ίδρυσε ένα μοναστήρι προς τιμήν της Κάθοδος του Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου.

Τα πρώτα ξύλινα κτίρια εμφανίστηκαν εδώ το φθινόπωρο του 1998, χτίστηκε ένα παρεκκλήσι. Και την άνοιξη του 2001 άρχισε η ανέγερση του πέτρινου ναού του Τιμίου Σταυρού.

Προφανώς, προβλέποντας τον επικείμενο θάνατό του, ο ιερέας είπε για αυτό το μοναστήρι: «Αυτός θα είναι ο τελευταίος μου σταυρός». Τότε κανείς δεν έδωσε σημασία σε αυτά τα λόγια. Ο Μπατιούσκα δεν παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα, έδειχνε πάντα χαρούμενος, ενεργητικός, ευημερούσα, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βοηθήσει όλους όσους είχαν ανάγκη.

Η τελευταία ασθένεια του πατέρα Μπόρις ήταν έκπληξη για όλους τους κοντινούς του ανθρώπους. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι σύντομα θα έφευγε. Έκρυψε την αδυναμία του, δεν ήθελε να στεναχωρήσει κανέναν εκ των προτέρων.

Μόνο τη νύχτα της 4ης Σεπτεμβρίου, ο πατέρας Μπόρις επέτρεψε να κληθεί ένας γιατρός και το πρωί της 5ης Σεπτεμβρίου στάλθηκε στο νοσοκομείο στο Ιβάνοβο.

Ένας εξειδικευμένος ειδικός από τη Μόσχα είπε ότι η κατάσταση ήταν απελπιστική. Η περιτονίτιδα έχει αρχίσει. Όλα αυτά συνοδεύονταν από έντονους πόνους. Ο Batiushka δεν παραπονέθηκε, μόνο μερικές φορές έλεγε: "Πρέπει να είμαστε υπομονετικοί, γιατί ο Κύριος άντεξε ..." Ο γιατρός είπε: "Είναι ακατανόητο πώς υπομένει τέτοιο πόνο ..." Ο πατέρας Μπόρις επέμεινε να μεταφερθεί από το νοσοκομείο στο μοναστήρι. Ο γιατρός αντιτάχθηκε, καθώς η μεταφορά θα ήταν πολύ επώδυνη. Όμως ο πατέρας Μπόρις συνέχισε να επιμένει, καθώς φοβόταν ότι θα τον χειρουργήσουν (ίσως είχε ήδη προαισθανθεί τον επικείμενο θάνατό του και δεν ήθελε να γίνει νεκροψία). Κάποια στιγμή φάνηκε ότι ο ιερέας είχε χάσει τις αισθήσεις του από τον πόνο.

Φύγαμε από το δωμάτιο και το είπαμε στον γιατρό. Ο γιατρός πλησίασε τον πατέρα Μπόρις και βγήκε από το δωμάτιο ένα λεπτό αργότερα: «Πέθανε». Ακούστηκε σαν κεραυνός. Ήταν 23:10.

Το βράδυ της 6ης Σεπτεμβρίου, το φέρετρο με το σώμα του πατέρα Μπόρις μεταφέρθηκε στο Sergiev Posad - στη Λαύρα. Νωρίς το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου, στον Πνευματικό Ναό της Αγίας Τριάδας-Σεργίου Λαύρας, μετά τη Θεία Λειτουργία ξεκίνησε η νεκρώσιμος ακολουθία του πατέρα Μπόρις.

Οι χώροι του ναού και η πλατεία μπροστά του γέμισαν από κόσμο που γνώριζε και αγάπησε τον πατέρα Μπόρις, που ήρθε να αποχαιρετήσει τον αγαπητό βοσκό.

Ο πατέρας Μπόρις τάφηκε στο νεκροταφείο της Λαύρας, όχι μακριά από το ναό προς τιμή του Σωτήρα που δεν έγινε από τα χέρια στο χωριό. Deulino, τέσσερα χιλιόμετρα από τη Λαύρα.