17 Νοεμβρίου – Πριν από 144 χρόνια εκοιμήθη εν Κυρίω ο Ιερομόναχος Αρσένιος (Μίνιν) (Αύγουστος 1824 – 17 Νοεμβρίου 1879), γέροντας από το Άγιο Όρος.

 17 Νοεμβρίου – Πριν από 144 χρόνια εκοιμήθη εν Κυρίω ο Ιερομόναχος Αρσένιος (Μίνιν) (Αύγουστος 1824 – 17 Νοεμβρίου 1879), γέροντας από το Άγιο Όρος.

Κανείς δεν άκουσε ποτέ μια άσκοπη λέξη να βγαίνει από τα χείλη του. Ο πατέρας Αρσένιος ήταν συχνά σιωπηλός και σκεφτικός· όσοι ήταν παρόντες μαζί του ένιωθαν ότι ήταν μέσα στη προσευχή  στην καρδιά τού και μην τολμήσεις να την αποσπάσεις με συζητήσεις. Η ταπεινοφροσύνη του πατέρα Αρσένιου ήταν καταπληκτική. Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του πρώτο από τους αμαρτωλούς.

Γεννήθηκε στην επαρχία Τβερ, σε ευσεβή εμπορική οικογένεια. Τα ονόματα των γονιών του ήταν Γιάννης και Αλεξάνδρα. Η οικογένεια είχε επτά παιδιά. Στη συνέχεια, ο αδελφός του Ιωάννης, ο οποίος έγινε μοναχός του Ερμιτάζ του Σαρόφ, και η αδερφή του Αικατερίνη, η οποία, μετά το θάνατο του συζύγου της, εισήλθε στο μοναστήρι Zverin-Pokrovsky στο Νόβγκοροντ με την κόρη της Όλγα, δέχτηκαν επίσης τον μοναχισμό.

Ο μέλλων γέροντας ήρθε στο Άγιο Όρος το 1857 και έγινε αρχάριος στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα. Εκάρη μοναχός (1859), χειροτονήθηκε ιερομόναχος (1861).

Ο εξομολογητής του ήταν ο π. Ιερώνυμος (Σολομέντσεφ) /+1885/. Σύμφωνα με τη συμβουλή του, ασκούσε συνεχώς την προσευχή του Ιησού, διαλυμένος σε βαθιά αυτομαρτία και στην πανταχού παρούσα ανάμνηση του θανάτου. Στη συνέχεια, είχε το γεμάτο χάρη χάρισμα των δακρύων.

Είναι γνωστό το κατόρθωμα της ανιδιοτελούς αγάπης του σε σχέση με τον βαριά άρρωστο σχήμα-μοναχό Νεόφυτο.

Έχοντας αρχίσει να υπηρετεί τον πάσχοντα ενώ ήταν ακόμη αρχάριος, τον υπηρέτησε ως μοναχός μέχρι τον θάνατό του. Όταν αυτός ο πιο ενάρετος γέροντας πήγε για ύπνο και το κελί του άρχισε να γεμίζει με μια βαριά μυρωδιά από τη σήψη του σώματός του, ο πατέρας Αρσένιος ήταν σχεδόν συνεχώς μαζί του, φροντίζοντας επιμελώς τον άρρωστο.

Για μια τέτοια ανιδιοτελή υπηρεσία στους άρρωστους, ο Κύριος έδωσε στον πατέρα Αρσένιο ανείπωτη παρηγοριά. Μετά τον θάνατο του γέροντα, κατά την ανάγνωση του Ψαλτηρίου πάνω στον νεκρό, καθώς και κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας, ο πατέρας Αρσένιος ένιωσε την πιο άφθονη ευωδία να αναβλύζει από το ασκητικό σώμα του πάσχοντος του Χριστού. Και τα άλλα αδέρφια ένιωσαν σε κάποιο βαθμό αυτό το άρωμα.

Έχοντας αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο Θεό, ο πατέρας Αρσένιος δεν ήθελε τίποτα εγκόσμιο να τον καθυστερήσει στο έργο της σωτηρίας, επομένως, δώρισε αμέσως τα έσοδα από την πώληση του φυτού του στη Ρωσία, που του έστειλαν οι συγγενείς του, ως δώρο στο μοναστήρι.

Ο π. Αρσένιος αγαπούσε τον Άγιο Άθω με όλη του την καρδιά, αλλά ο Κύριος έκρινε τον γέροντα να ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Ρωσία και να πεθάνει στη Μόσχα.

Το 1861, λόγω της εξαιρετικής έλλειψης κεφαλαίων της Ρωσικής Μονής Παντελεήμονος στον Άθω, επετράπη η συλλογή εθελοντικών δωρεών σε όλη τη Ρωσία και ο πατέρας Αρσένιος ευλογήθηκε από τους γέροντες του Άθω να ταξιδέψει στη Ρωσία για να συγκεντρώσει χρήματα για τη μονή.

Για πολύ καιρό ταξίδεψε στη Ρωσία με ιερά σωματίδια του Ζωοδόχου Δέντρου, την πέτρα του Παναγίου Τάφου, τα λείψανα του αγίου μεγαλομάρτυρα και θεραπευτή Παντελεήμονα και άλλων αγίων και με τη θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού Tikhvin .

Από τα αγιορείτικα προσκυνητάρια, με τη χάρη του Θεού, άρχισαν να γίνονται άφθονα θαύματα· οι άνθρωποι που συνέρρεαν σε αυτά λάμβαναν θεραπείες από ψυχικές και σωματικές ασθένειες.

Τα ιερά έγιναν ιδιαίτερα γνωστά στη Μόσχα όταν βρίσκονταν στη Μονή των Θεοφανείων. Αυτό ώθησε τον πατέρα Αρσένιο να συστήσει στους πρεσβύτερους να ανοίξουν μια μόνιμη αυλή του μοναστηριού.

Με τη βοήθεια ορισμένων προσώπων με επιρροή, λήφθηκε η άδεια για την ανέγερση του παρεκκλησίου και το 1873 καθαγιάστηκε και άνοιξε. Η πρόσοψη του παρεκκλησίου είχε κομψή εμφάνιση και στο εσωτερικό του ήταν διακοσμημένη με εικόνες που εστάλησαν από τον Άθω. Εδώ τοποθετήθηκε επίσης μια εικόνα της Θεοτόκου Tikhvin και στα αριστερά της υπήρχε μια εικόνα του αγίου Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα με μέρος των ιερών λειψάνων του.

Ορισμένες ώρες στο παρεκκλήσι γίνονταν γενικές προσευχές με Ακάθιστους. Για τους Μοσχοβίτες και τους καλεσμένους της πόλης, έγινε ένα από τα αγαπημένα μέρη προσευχής και πνευματικής χαλάρωσης.Στη Μόσχα, στην εκκλησία της Μονής Θεοφανείων και στο ίδιο το παρεκκλήσι του Άθω, ο γέροντας είχε πολλά πνευματικά παιδιά και ακόμη περισσότερα από αυτά. για τον οποίο προσευχόταν.

Η ειρηνική και στοργική έκφραση στο πρόσωπο του γέροντα έριξε άθελά του πνευματική ζεστασιά στην καρδιά του πενθούντος. Συνήθως σιωπηλός, ο πατέρας Αρσένιος, όταν χρειαζόταν, έχυσε ένα πλούσιο ρεύμα πνευματικής συνομιλίας. Ο λόγος του ήταν δυνατός, όπως βασίστηκε στην πνευματική εμπειρία των σοφών πατέρων της Εκκλησίας και στα γραπτά τους και όπως μελετήθηκε από τη δική του εμπειρία.

Γύρω από τον πατέρα Αρσένιο, ως βαθιά θρησκευόμενος και αυστηρός ασκητής, μαζεύονταν συνεχώς γύρω του ένας κύκλος πολλών, πολλών ειλικρινά αφοσιωμένων ανθρώπων, που διψούσαν για πνευματικές συμβουλές για την επίλυση διαφόρων πνευματικών παρεξηγήσεων και ζητημάτων. Ο γέροντας ήξερε να αναγνωρίζει έναν άνθρωπο που ερχόταν σε αυτόν για πνευματική βοήθεια και γι' αυτό δίδασκε σε όλους την απαραίτητη πνευματική θεραπεία.

Ο γέροντας ντρεπόταν που ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητές του, μακριά από τον Άγιο Άθω, δεν μπορούσε να εκπληρώσει με όλη τους την ακρίβεια τους κανόνες της μοναστικής ζωής - και προσπάθησε να αναπληρώσει αυτή την παραβίαση των κανόνων με πράξεις χριστιανικής αγάπης.

Αμέτρητες δωρεές πέρασαν από τα χέρια του στο Άγιο Όρος, σε διάφορες φιλανθρωπικές εταιρείες στις οποίες ήταν μέλος, στην Ιαπωνία, στο Αλτάι, για την ανέγερση μεμονωμένων εκκλησιών κ.ο.κ. Εξέδωσε πολλά εποικοδομητικά βιβλία για να καλύψει τις πνευματικές ανάγκες των αγαπημένων του προσώπων!

Τα τεράστια κονδύλια που έδιναν στον γέροντα οι πλούσιοι θαυμαστές γύρω του μοιράστηκαν αμέσως στους απόρους, στους φτωχούς, στους πληγέντες από κακοτυχίες.

Ο π. Αρσένιος συνέταξε βιογραφίες μερικών από τους σύγχρονους ασκητές του, οι οποίες στη συνέχεια εκδόθηκαν από τη μονή με τον τίτλο «Σύγχρονοι Ασκητές του Άθω». Έγραψε πολλά άρθρα πνευματικού περιεχομένου, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε διάφορα περιοδικά της τότε Ρωσίας, και ήταν ο ιδρυτής μιας περιοδικής έκδοσης της μονής, η οποία ονομαζόταν «Ψυχικός Συνομιλητής».

Ο πρεσβύτερος και τα αδέρφια του παρεκκλησίου του Άθω έκαναν πολλά για τους ομόθρησκους μας κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο για την απελευθέρωση των Σλάβων από τον ξένο ζυγό.

Ο γέροντας έγινε μέλος του Ερυθρού Σταυρού, που φρόντιζε τραυματίες και άρρωστους στρατιώτες, ίδρυσε νοσοκομεία, για τα οποία του απονεμήθηκε η ευγνωμοσύνη της αυτοκράτειρας. «Ο Κύριος δεν θα φροντίσει πρώτα για εμάς», είπε ο Γέροντας Αρσένιος, «μόλις εμείς οι ίδιοι φροντίσουμε τους άλλους».

Αφού άνοιξε το παρεκκλήσιο στη Μόσχα, ο π. Αρσένιος ζήτησε από τους Αθωνίτες πρεσβύτερους να του αφαιρέσουν την υπακοή της υπηρεσίας στο παρεκκλήσι και να του επιτρέψουν να επιστρέψει στον Άγιο Άθω, για το οποίο η ψυχή του λαχταρούσε συνεχώς, ειδικά αφού η όραση και τα πόδια του άρχισαν να εξασθενούν. , αλλά ο Κύριος τον έκρινε διαφορετικά.

Οι Αθωνίτες πρεσβύτεροι όχι μόνο δεν αφαίρεσαν την υπακοή του στο παρεκκλήσι, αλλά του έδωσαν μια άλλη υπακοή, ακόμη πιο δύσκολη - του εμπιστεύτηκε να βρει ένα μέρος στον Καύκασο όπου θα μπορούσε να χτιστεί ένα μοναστήρι, που θα χρησιμεύσει ως ένα είδος νέας φύτευσης τη Ρωσική Μονή Παντελεήμονα, όπου παρατήρησαν θα ήταν οι μοναστικές του παραδόσεις και Κανόνες.

Ο Πρεσβύτερος Αρσένιος ξεκίνησε ένα νέο έργο. Σύντομα βρήκε ένα βολικό μέρος για ένα μοναστήρι στην Αμπχαζία κοντά στο Σουχούμ. Το 1875 έλαβε άδεια να ιδρύσει εκεί μοναστήρι και ένα χρόνο αργότερα, με τη βοήθεια φιλάνθρωπους, έκτισε εκεί εκκλησία, κελιά και σχολείο αρρένων, με στόχο να φωτίσει τους ειδωλολάτρες και τους Μωαμεθανούς με το φως του Χριστού. .

Καρπός των προσπαθειών του ήταν το μοναστήρι του Νέου Άθωνα Simon-Kananitskaya στην Αμπχαζία. Ο γέροντας προοριζόταν από τους Αθωνίτες γέροντες για ηγούμενο της νέας μονής, αλλά λόγω του Ρωσοτουρκικού πολέμου, οι εργασίες που είχαν ξεκινήσει ανεστάλησαν.

Στις αρχές του φθινοπώρου του 1879, ο Γέροντας Αρσένιος, περπατώντας στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, σκόνταψε κατά λάθος, έπεσε και τραυμάτισε το πόδι του. Το πόδι του πονούσε τόσο πολύ που αναγκάστηκε, κατόπιν συμβουλής γιατρού, να μην εγκαταλείψει το κελί του για αρκετή ώρα και μετά να λάβει θεραπεία στη Μόσχα.

Μόλις όμως ο πόνος στο πόδι του υποχώρησε, ο γέροντας αρρώστησε με οξεία πνευμονία και αναγκάστηκε να πάει για ύπνο. Σε αυτό το σημείο, ο πατέρας Αρσένιος συνειδητοποίησε ότι ο Κύριος τον καλούσε κοντά Του. Ο γέροντας έσπευσε να ενημερώσει τους Αθωνίτες γέροντες για τον εαυτό του και να τους ζητήσει την τελική τους συγχώρεση και ευλογία.

Σε ασθένεια, μετέφερε επανειλημμένα τα Ιερά Μυστήρια του Χριστού και μετάνιωσε μόνο που ο Κύριος δεν τον έκρινε να δεχτεί το σχήμα.

Στις 17 Νοεμβρίου τελέστηκε πάνω του μια προσευχή για την έκβαση της ψυχής του και περίπου στις δύο το μεσημέρι, ο Γέροντας Αρσένιος αναπαύθηκε ειρηνικά στον Κύριο.

Στο κελί του βρήκαν ένα πακέτο με την επιγραφή: «Παρακαλώ εκτυπώστε το και διαβάστε το μετά τον θάνατό μου. Ιερομόναχος Αρσένιος». Μετά τον θάνατό του, σύμφωνα με την επιθυμία του, οι μεγάλοι άνοιξαν το πακέτο. Περιείχε μια πνευματική διαθήκη, γραμμένη προσωπικά από τον πατέρα Αρσένιο:

«Άγιοι Πατέρες, πάτερ, π. Ομολογητής Ιερώνυμος και π. Ηγούμενος Μακάριος! Ευλογείτε στο όνομα του Κυρίου! Όταν τυπώσετε αυτό το γράμμα, δεν θα είμαι πια στη γη. Ο Θεός ξέρει ποιος από εμάς θα ζήσει περισσότερο από ποιον. Η αγία του δύναμη!

Ζητώ την ευλογία και την άδεια του πατέρα μου σε όλα. Με τη χάρη του Θεού, ποτέ δεν είχα και δεν έχω κανένα μυστικό από σένα. Αυτό διευκόλυνε πολύ τον δρόμο της αδύναμης ζωής μου. Σας έχω στην καρδιά μου ως τους πρώτους μου ευεργέτες στη γη.

Με το έλεος του Θεού, με έμαθες να γνωρίζω τον Θεό, να αγαπώ Αυτόν και την Αγνή Μητέρα Του και να μετανοώ για τις αμαρτίες μου. Χωρίς αμφιβολία, θα μπορούσα να είμαι πιο χρήσιμος και για το μοναστήρι και για την ψυχή μου, αλλά η αδυναμία μου και η αγάπη μου για τη σάρκα με έτρεψαν στην αμέλεια και την τεμπελιά.

Ο εκνευρισμός από την επιρροή του διαβόλου και τα άλλα αμαρτωλά μου πάθη είναι γνωστά σε σας, ζητώ συγχώρεση και άδεια σε όλα. Τελευταία τιμήθηκα με ιδιαίτερη εύνοια και έλεος από την Ουράνια Κυρία μας, αν και είμαι ανάξιος, έχω μεγάλη ελπίδα στο μητρικό έλεος και μεσιτεία Της.

Ελπίζω να μη στερηθώ τις ιερές πατρικές σας προσευχές. Συγγνώμη για τη σύντομη γραφή. Πάω στον Καύκασο. Ίσως γράψω κάτι άλλο εν καιρώ. Ο ανάξιος αρχάριος σου, άθλιο ιερομόναχο Αρσένιε. 2 Οκτωβρίου 1878. Απόγευμα. Άγιος Άθως».

Ο πατέρας Αρσένιος κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του μοναστηριού του μοναστηριού του Τιμίου Σταυρού της Μόσχας Alekseevsky. Στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, στη θέση του νεκροταφείου χτίστηκε ένα πρωτοποριακό πάρκο. Η τύχη της ταφής είναι άγνωστη.