ΣΥΝΈΧΙΣΕ ΤΟ!!!

 Ὁ Dr. Kenneth Davis θυμάται ότι κάποτε ήταν

ἀποκλεισμένος ἀπό τό χιόνι μέ χαλασμένο αυτοκίνητο «Ὁ Bob ἦρθε με το γυαλιστερό κόκκινο γέρανό του και μαζί ξεκινήσαμε για το camping. Καθώς

ἔβγαινα ἀπό τό ἁμάξι, γύρισα πίσω καί εἶδα ἔκπληκτος το Μπόμπ να περπατά, στηριζόμενος σε σίδερα καί δεκανίκια. Ήταν παραπληγικός

Προχώρησε πρός τό camping ἐνῶ ἐγὼ εἶχα ἀρχισει πάλι να ταλαιπωρῶ τὸ μυαλό μου, ὑπολογίζοντας το κόστος τῆς εὐεργεσίας του.

“Ναί ἡ μπαταρία φταίει Ἕνας ἐπαναφορτισμός

καὶ θὰ ξεκινήσετε". Ὁ Μπο άρχισε να γεμίζει τῇ μπαταρία καί, ὅσο φορτιζόταν, ἐκεῖνος διασκέδαζε τήν κόρη μου, κάνοντας μαγικά κόλπα. Εβγαλε μάλιστα ἕνα εἰκοσάρικο ἀπό τό αὐτί του καί τῆς τό ἔδωσε.

Καθώς ξανάβαζε τά καλώδια τοῦ φορτιστοῦ στό

φορτηγό του, τον ρώτησα τί τοῦ χρωστοῦσα.

―Α, τίποτε, ἀπάντησε, πρός μεγάλη μου ἔκπληξι.

—Κάτι πρέπει νά σοῦ δώσω, ἐπέμεινα.

—Ὄχι, ἐπανέλαβε. Ὅταν ἤμουν στο Βιετνάμ, κάποιος μέ βοήθησε σέ μιά πιό δύσκολη περίστασι ἀπό

αὐτήν ἐδῶ… καί τό μόνο πού μοῦ εἶπε ἦταν νά τό συνεχίσω. Επομένως δέν μοῦ χρωστᾶς τίποτε. Μόνο νά θυμᾶσαι, ὅποτε σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρία, νά τό συνεχίζης.

Ἔχουν περάσει πλέον εἴκοσι χρόνια ἀπό τότε

καί τώρα ἐκπαιδεύω φοιτητές τῆς ἰατρικῆς στό πολύβουο ἰατρεῖο μου. Ἡ Ciddy, μιά δευτεροετής φοιτήτρια που παρακολουθοῦσε μαθήματα σέ πανεπιστήμιο ἄλλης πολιτείας, εἶχε ἔλθει νά ἐκπαιδευθῆ ἕνα μῆνα κοντά μου, γιά νά μπορῆ νά βρίσκεται δίπλα

στή μητέρα της πού μένει στην περιοχή. Εἴχαμε μόλις ἐπισκεφθῆ ἕνα ἀσθενῆ πού ἡ ὑγεία του ἔχει καταστραφῆ ἀπό τά ναρκωτικά καί τό ποτό. Ή Ciddy κι ἐγώ βρισκόμαστε στό θάλαμο τῶν νοσοκόμων καί

συζητούσαμε πιθανές θεραπεῖες, ὅταν ξαφνικά είδα δάκρυα νά κυλοῦν ἀπ᾿ τά μάτια της.

−Νοιώθεις ἄσχημα, ὅταν συζητᾶς γιά τέτοια θέ-

ματα;, τή ρώτησα.

—Ὄχι, ἔκανε ἡ Ciddy μέ ἕνα λυγμό. Μόνο πού θά

μποροῦσε αὐτός ὁ ἀσθενής νά εἶναι ἡ μητέρα μου.

Ἔχει τό ἴδιο πρόβλημα.

Περάσαμε τήν ὥρα τοῦ φαγητοῦ κλεισμένοι στη

αἴθουσα συνεδριάσεων, συζητώντας γιά τήν τραγική ἱστορία τῆς ἀλκοολικῆς μητέρας τῆς Ciddy. Μέ δάκρυα καί πόνο, ἡ Ciddy ξεγύμνωσε τήν ψυχή της, καθώς μου διηγεῖτο τά χρόνια τῆς ὀργῆς, τῆς ντροπῆς καί τῆς ἐχθρότητος τά ὁποῖα εἶχε περάσει κοντά στήν οἰκογένειά της. Εδωσα στή Ciddy ἐλπίδες, λέγοντάς της ὅτι

θά ὑποβάλλαμε τή μητέρα της σέ θεραπεία καί ἔπειτα κανονίσαμε να συναντηθῆ ἡ μαμά της μέ ἕνα εἶδικό σύμβουλο. Μέ τήν ἐνθάρρυνσι καί τῶν ὑπολοίπων

μελῶν τῆς οἰκογενείας, ἡ μαμά τῆς Ciddy συμφώνησε

πρόθυμα νά ὑποβληθῆ σέ θεραπεία. Μπήκε στό νοσοκομεῖο γιά ἀρκετές ἑβδομάδες καί ὅταν βγῆκε, ἦταν

ἕνας ἄλλος, καινούργιος ἄνθρωπος. Ἡ οἰκογένεια τῆς Ciddy εἶχε ἀγγίξει τὰ ὅρια τῆς καταστροφῆς· τώρα, για πρώτη φορά, ἔβλεπαν τό μέλλον μέ κάποια ἐλπίδα.

―Πῶς νά σᾶς τό ξεπληρώσω; ρώτησε ἡ Ciddy,

Καθώς ἀναλογίσθηκα ἐκεῖνο τό χαλασμένο τροχό

σπιτο μέσα στα χιόνια καί τόν παραπληγικό καλό Σαμαρείτη, ἤξερα ὅτι ὑπῆρχε μόνο μία ἀπάντησι σ'

αὐτή τήν ἐρώτησι

-Συνέχισέ το"