Τά μάτια τῆς ψυχῆς εἶναι τό σπουδαιότερο.

«Πορτάρισσα στο μοναστήρι Σέρσκ ήταν

ἡ Εὔα μία τυφλή μα πάρα πολύ ταπεινή μοναχή. Χρόνια ὁλόκληρα καθόταν στην πύλη ἀπὸ τὸ

πρωί ὥς το βράδυ. Μερικές φορές μάζευε και δωρεές. Εἶχε πολύ μεγάλη ἀγάπη κι εὐλάβεια στόν ἅγιο Νικόλαο, τόν Πρίγκηπα τοῦ Τσέρνικωφ, πού ἦταν κι αὐτός πορτάρης στά Σπήλαια τοῦ Κιέβου. Γι᾿ αὐτό καί προσευχόταν πολύ σέ αὐτόν. Τόσα χρόνια κατά

τὰ ὁποῖα ἔκανε τό διακόνημα τῆς πορτάρισσας εἶχε

ἐξοικειωθῆ τόσο πολύ μέ τό χῶρο πού ἦταν σάν

νά βλέπη. Οἱ ἄνθρωποι σπάνια καταλάβαιναν πώς

ἦταν τυφλή. Μόνο ἡ ἡγουμένη Παϊσία φαίνεται πώς

τό ἤξερε.

Κάποτε ἔπιασε συζήτησι μαζί της ἕνας ἄγνωστος

προσκυνητής καί φεύγοντας τῆς ἔδωσε ἕνα νόμισμα.

Ἀντί ὅμως νά πέση στήν τσάντα της τό νόμισμα ἔπεσε στό ἔδαφος κι ἄρχισε νά κυλᾶ. Ἡ μοναχή Εὔα τοῦ εἶπε ἔντρομη πώς ἦταν τυφλή καί πώς τό νόμισμα

κινδύνευε να χαθῆ. Ὁ ἄγνωστος τῆς ἀποκρίθηκε:

“Μή φοβᾶσαι, θά τό βρῆς".

Τήν ἴδια στιγμή τά μάτια της ἄνοιξαν καί εἶδε

μπροστά της τόν ἅγιο Νικόλαο. Μετά ἀπ᾿ αὐτό ἡ

ὅρασί της ἀποκαταστάθηκε κι ἔζησε ἔτσι ὥς τά βα-

θειά της γεράματα. Ἔφθασε κοντά στά ἑκατό»

Τά μάτια τῆς ψυχῆς εἶναι τό σπουδαιότερο.