Το φιλί της ζωής και του θανάτου!

Το φιλί της ζωής και του θανάτου

 Το φιλί είναι από την αρχή της ιστορίας, το σημάδι της εγγύτητας μεταξύ των ανθρώπων.  Είναι το σημάδι της αγάπης που εκφράζεται μέσα από το σώμα, μέσα από ό,τι πιο πολύτιμο για τον άνθρωπο.  Το ανθρώπινο στόμα είναι η έδρα του λόγου του Θεού, η πύλη του εσωτερικού λόγου, η αρχή της τροφής μας και σιωπηρά η επιβίωσή μας και η είσοδος του Θεού μέσα μας μέσω της Ευχαριστίας.  Μέσω του στόματος τρέφουμε τον Θεό, φιλάμε τις Εικόνες και τους αγαπημένους μας, μιλάμε καλά λόγια και εκφράζουμε τον εσωτερικό μας εαυτό.  Το στόμα είναι, μαζί με το μυαλό, η έδρα της εσωτερικής μας εκφραστικότητας, το νοητικό και κατανοητό όργανο, ο φορέας επικοινωνίας και κοινωνίας στο σώμα, η πύλη της φύσης προς τον Δημιουργό και του Δημιουργού προς τη φύση.  Το στόμα κάθε χριστιανού καλείται λοιπόν να γίνει ένα εξαγνισμένο Δισκοπότηρο του Σώματος και του Αίματος του Θεού.

 Η χειρονομία του φιλιού υπονοεί κάπως μια ευχαριστιακή πρόθεση, καθώς το φιλί δεν είναι ένα στατικό άγγιγμα των χειλιών μας στο πρόσωπο ενός ατόμου, αλλά η κίνηση για να τον φέρεις μέσα μας, στην ψυχή μας.  Επιπλέον, ο θόρυβος του φιλιού είναι ικανός να μας δείξει ότι μέσα από το φιλί εισάγουμε τον αγαπημένο στον κόσμο μας, στην ψυχή μας.  Αντίθετα, η χειρονομία του φτυσίματος δείχνει τη θέλησή μας να πετάξουμε τον άσχημο, να τον απομακρύνουμε από την εσωτερική μας περιοχή.

 Γύρω από το Πάθος του Κυρίου, βλέπουμε πώς αυτή η χειρονομία αγάπης και εκτίμησης μεταξύ των ανθρώπων λαμβάνει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες υποδηλώσεις, απείρως διαφορετικές ως προς την σκοπιμότητα και την οριστικότητα.

 Έτσι έχουμε το φιλί της αμαρτωλής γυναίκας, μολυσμένης από τον θάνατο της διάχυσης σε ξένα σώματα.  Η αμαρτωλή γυναίκα πέφτει στα πόδια του Ιησού, ρίχνει ακριβή αλοιφή στο κεφάλι Του, βρέχει τα πόδια Του με δάκρυα και τα σκουπίζει με τα μαλλιά του κεφαλιού της.  Φιλώντας τα πόδια Του, τα αλείφει με μύρο.  Αυτό το φιλί ανοίγει τους ουρανούς με ταπεινή αγάπη και σφραγίζει το μύρο με αθανασία.  Η πόρνη γίνεται προφήτισσα του θανάτου και της ταφής του Υιού του Θεού.  Η αγάπη της προσδοκά θεϊκά το χρίσμα του νεκρού Σώματος του Θεού.  Το φίλημα των ποδιών, ως χειρονομία φωτεινής μετάνοιας και ανείπωτης ταπεινοφροσύνης, γίνεται έτσι η πύλη προς τη Βασιλεία Εκείνου που έχει τη γη στα πόδια Του.  Το χρίσμα του αμαρτωλού με μύρο ενσωματώνει οντολογικά το χρίσμα του σύμπαντος με ζωή από τον Χρισμένο (Χριστό).  Η πτώση στα πόδια του Δασκάλου θεραπεύει και ανατρέπει την πικρή πτώση στην αμαρτία.  Η ταπεινή κραυγή από τα βάθη της καρδιάς ραντίζει το νερό της ζωής στην ανθρώπινη φύση που είναι ξερή από θάνατο και στείρα.

 Στο άλλο άκρο της ιστορίας, έχουμε το φιλί του Ιούδα.  Ύπουλο, πονηρό, υπολογισμένο, προσχεδιασμένο, προσομοιωμένο σε όλη του τη ματαιότητα, το ζώδιο της αγάπης γίνεται ο κωδικός του θανάτου, η χειρονομία της ένωσης διχάζει και φέρνει βάσανα.  Ο μαθητής που είχε δει τους τυφλούς να βλέπουν, τον μουγκό να μιλάει τα θαύματα του Θεού, τους νεκρούς να ανασταίνεται και να κάθεται στο τραπέζι με την Ανάσταση, που άκουσε τα ευχαριστήρια λόγια όσων θεραπεύτηκαν  γίνεται λοιπόν παράδειγμα προδοσίας και αιτία θανάτου στον Σταυρό.  Μέσα σε όλο αυτό το άγριο μίσος του θεοκτόνου ανθρώπου, ο Χριστός μετατρέπει τα βάσανα σε αιώνια χαρά, ο Σταυρός τον μετατρέπει σε Ανάσταση, το δόρυ με το οποίο τρύπησε το πλευρά Του γίνεται ράβδος που σπάει τις πύλες του θανάτου, τα καρφιά που έκαναν τον Θεό να καρφώσει. μας πάνω μας στην αθανασία, τα σημάδια του θανάτου γίνονται τα σημεία της Ανάστασης.  Το φιλί του Ιούδα δείχνει πώς η ανθρωπότητα που έχει αποξενωθεί από τον ουρανό μπορεί να μετατρέψει τους λόγους της φύσης σε εκείνους εναντίον της φύσης, να σκοτεινιάσει την αγάπη μετατρέποντάς την σε βιασμό ή κακοποίηση, να χρησιμοποιήσει την καρδιά για να σκοτώσει.

 Με μια μόνο χειρονομία, ο άνθρωπος μπορεί να εισέλθει στους ουρανούς της αγάπης του Θεού ή να βυθιστεί στη λίμνη της φωτιάς της αποξένωσης από τον ουρανό.  Ουσιαστική είναι η καρδιά με την οποία κάνετε τα πάντα και το φως ή το σκοτάδι που φέρνετε στον κόσμο μέσω των χειρονομιών, των σκέψεων, των λέξεων και των έργων σας.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι