Σας παρακαλώ, μη με πάρετε τηλέφωνο μέχρι τις δέκα το πρωί.

Σε φαντάζομαι να ανοίγεις τα μάτια το πρωί με παιδική χαρά και να λες: «Δόξα τω Θεώ. Ξύπνησα, είμαι καλά. Η ζωή είναι ωραία

Όλα είναι όμορφα. Αρχίζω τη μέρα μου με όρεξη, έχω όνειρα.

Νιώθω δύναμη, θα τα καταφέρω».

Αν όμως όλο το βράδυ έχεις ταραχή και το πρωί ξυπνάς με πονοκέφαλο και βαρύ κεφάλι, ζεις ένα μαρτύριο, και δεν σου αξίζει εσένα κάτι τέτοιο.

Μου λέει

η μια κυρία: «Σας παρακαλώ, μη με πάρετε τηλέφωνο

μέχρι τις δέκα το πρωί. Από τις έντεκα και μετά μιλάω». Της λέω:

«Εντάξει! Έχετε δουλειές πριν;». «Όχι, νεύρα. Ξυπνάω στις οχτώ,

αλλά δεν συνέρχομαι αμέσως». «Και τι κάνετε τρεις ώρες;» «Προσπαθώ να ενταχθώ στην πραγματικότητα. Το πρώτο τρίωρο έχω. νεύρα. Ο άντρας μου το ξέρει και φεύγει γρήγορα για δουλειά. Το

πρωί, με το που ξυπνάει, δρόμο, εξαφανιζόλ. Εκτοξεύεται. Ούτε

τηλέφωνο με παίρνει αυτές τις ώρες, γιατί ξέρει ότι όποιος με

πάρει το πρωί θα τα ακούσει. Έχω νεύρα και όλα μου φταίνε. Χωρίς λόγο. Ειδικά όταν σιδερώνω, έχω τέτοιο εκνευρισμό, που δεν σε

συμφέρει να με πλησιάσεις. Ναι, στο σίδερο μου βγαίνουν απιστευτα νεύρα. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει. Ίσως το σιδέρωμα με

κάνει να νιώθω δούλα και σκλάβα του σπιτιού, σαν να με ακυρωνει, και αρρωσταίνω». «Μάλιστα. Ευχαριστώ για όσα μου λέτε.

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Και πότε ηρεμείτε, δηλαδή;» «Ηρεμώ αργότερα, μετά το μεσημέρι, και κυρίως το βράδυ, όταν βλέπω

τηλεόραση. Μου αρέσουν διάφορα σίριαλ, βλέπω Άγριες Μέλισσες,

Σασμό, Τροχό της Τύχης, διάφορα τέτοια. Εκεί ξεχνιέμαι».

Χανόμαστε στη μοναξιά, βυθιζόμαστε στη θλίψη και τη μιζέρια,

κάνουμε μια άτονη ζωή. Δεν απολαμβάνουμε τη σχέση μας, δεν έχουμε επαφή με τους αγαπημένους μας, αγνοούμε τον άνθρωπό

μας δεν γνωρίζουμε το παιδί μας. Η ζωή δεν μας συναρπάζει, δεν μας αγγίζει. Όλο κάτι μας λείπει.