Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη. Κεφάλαιο Δέκατο Ένατο!!

«Η δύναμη του Θεού τελειοποιείται στην αδυναμία»

Αυτό που είναι σπουδαίο με τους ανθρώπους δεν είναι τίποτα για τον Θεό. Και αληθώς λέγεται ότι η δύναμη του Θεού τελειοποιείται στην αδυναμία. Εκεί ζούσε στην πατρίδα μου, στο χωριό Kolyvanskoye, ένας ασυνήθιστος άνθρωπος του Θεού - ο Misha Dryanev. Δεν ήταν μόνο αδύναμος από τη γέννησή του - ήταν τόσο ελαφρύς στη σάρκα που φαινόταν ότι δεν είχε καθόλου μύες, μόνο ξηρά, λεπτά κόκκαλα και δέρμα διάφανο σαν σελοφάν.

 Τα χέρια και τα πόδια του ήταν λυγισμένα από τη γέννησή του, δεν ίσιωσαν καθόλου, οι παλάμες του ήταν σφιγμένες σε γροθιές. Έζησε σε αυτή τη λυγισμένη θέση όλη του τη σύντομη ζωή - 36 χρόνια... Έφαγε ελάχιστα - ήταν σαν γατάκι: ένα τέταρτο τηγανίτα και δύο κουταλιές γάλα - ήταν χορτάτος. Αλλά αυτός ο άνθρωπος είχε μια εξαιρετική ψυχή. Δεν ήξερε ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, δεν ήξερε καν γράμματα, μόνο τις προσευχές που του έμαθε η μητέρα του. Και με τέτοια αδυναμία, ήξερε τις σκέψεις των ανθρώπων, προέβλεψε τα πάντα στη μητέρα του - ποιος θα ερχόταν σε αυτόν, γιατί. 

Ήξερα επίσης εκ των προτέρων ότι θα γινόταν πόλεμος. Πάντα έλεγε τα πάντα, ό,τι κι αν τον ρωτούσε κανείς, όλη την αλήθεια στους ανθρώπους. Και κανένας δεν τον σκανδαλίστηκε· τον θεωρούσαν ανόητο Χριστό για χάρη του. Δεν διάβασα τις Αγίες Γραφές, δεν ήξερα πώς, αλλά καταλάβαινα τα πάντα μέσα σε αυτές. Ο Misha δίδαξε στον πατέρα μου, έναν μηχανικό, πώς να κάνει καλύτερο ένα καρότσι! Ο ίδιος είναι ακίνητος, κάθεται με μαξιλάρια κάτω από την πλάτη του, δεν έχει δει ούτε ρόδα, ούτε τιμόνι, αλλά δίδαξε τον πατέρα του... Γίνεται τρομακτικό όταν σκέφτεσαι τι μπορεί να κάνει ο Κύριος — αδύνατο, φαίνεται , για εμάς.

 Ήρθα στο Kolyvanskoye αμέσως μετά τον πόλεμο για να δω τους συγγενείς μου. Και γνώρισα τον Misha δύο φορές. Ένιωθα ότι μπορούσε να δει ακριβώς μέσα μου, σαν μια ακτινογραφία. Ό,τι νομίζεις σου μιλάει και σου χαμογελάει. Μίλησε για τον εαυτό του, ότι -έτυχε- γκρίνιαζε στη μαμά και στον μπαμπά, γιατί, λένε, τον γέννησαν, τόσο αδύναμο. Και ο Κύριος του αποκάλυψε: αυτό ακριβώς χρειάζεται - να καταδικαστούν οι άνθρωποι. Βοηθάω ανθρώπους. Θεράπευσε τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι πήγαιναν στο σπίτι του χωριού τους να τον δουν σαν να ήταν πνευματικός γιατρός. 

Έρχονταν άνθρωποι ακόμη και από την πόλη. Γονάτισαν και έκαναν τις ερωτήσεις τους - γιατί δεν υπάρχει γαλήνη στην οικογένεια, γιατί έχουν αυτό ή εκείνο το πένθος. Και ο Μίσα τους είπε ευθέως: δεν φοράτε σταυρό, δεν ξέρετε προσευχές, δεν ευχαριστείτε τον Θεό, εργάζεστε στις διακοπές, δεν κάνετε νηστείες... Λοιπόν, και όλα αυτά... Έπειτα συμβουλεύει - απλά συμβουλεύει, έξυπνα: ζήσε σαν χριστιανός, φύλαξε τις εντολές του Θεού - και η ζωή θα γίνει καλύτερη. Παντρευτείτε, διαβάστε προσευχές, φορέστε σταυρούς, πηγαίνετε στην εκκλησία. Ο ναός, είπε, είναι το πνευματικό μας πλοίο. Ο Μίσα δεν είπε τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα δικό του — απλώς του υπενθύμισε όσα ήταν γνωστά από το Ευαγγέλιο, από τις εντολές του Θεού, από τις διδασκαλίες της Εκκλησίας. Φαίνεται ότι όλα είναι ξεκάθαρα, απλά - αλλά πολλοί άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν δύσκολο να ζεις τόσο απλά. 

Έτρεξαν, αναζητώντας κάτι εκλεπτυσμένο. Αλλά όσοι έλαβαν τη συμβουλή του Μίσα με την καρδιά τους, όλοι γιατρεύτηκαν, η ζωή τους έγινε καλύτερη... Μια μέρα ήρθαν δύο γυναίκες, κοίταξαν τον Μίσα και τρομοκρατήθηκαν - είχε μόνο κόκαλα και δέρμα, μιλούσε με λεπτή φωνή, σαν μικρό παιδί, μόλις ακούγεται. Όταν η μητέρα τους τους συνόδευσε έξω από την πύλη, της «συμπάθησαν»: «Α, θεία Φρόσια, τι στεναχώρια που έχεις... Τι γιο έχεις!». Και μια άλλη γυναίκα πρόσθεσε: «Χαιρόμαστε που μας τα λέει όλα».Τι κρίμα για σένα. Αν τον έπαιρνε ο Κύριος. Σαν αυτό. Του εύχονται θάνατο. Έρχομαι, και ο Μίσα κλαίει, δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό του - δεν μπορεί να τα σκουπίσει. - Μίσα, τι κλαις; - Γιατί έρχονται τέτοιοι που μου εύχονται τον θάνατο; Βλέπετε, δεν φοβάται, παρόλο που είναι ανάπηρος - ζει, και ο κόσμος του εύχεται το θάνατο. Και ξέρει τι ακριβώς είπαν στη μάνα πίσω από την πύλη, αν και δεν άκουσε, αλλά πνευματικά ξέρει... 

Πόσο χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους, πνευματικούς παιδαγωγούς! Για να αποκαλύψουμε τις αμαρτίες μας και να μας βοηθήσουν να θεραπευθούμε πνευματικά. Ο άγιος ανόητος Misha ήταν σαν ένα πνευματικό όργανο στα χέρια του Θεού. Όλη του η ζωή είναι απλή και καθαρή, σαν ηλιοφάνεια. Εμείς, υγιείς άνθρωποι, τρέχουμε εδώ κι εκεί, ανησυχούμε για πολλά πράγματα, αλλά συχνά δεν καταλαβαίνουμε το νόημα της ζωής. Αλλά ο άρρωστος, αδύναμος Misha δεν πήγε πουθενά, αλλά διάβασε μόνο μια προσευχή - συνέβη όλη μέρα και νύχτα. Και ευχαρίστησε τον Θεό για όλα, παρόλο που η ζωή του δεν ήταν εύκολη. Εμείς, οι υγιείς και εύποροι άνθρωποι, το κάνουμε αυτό; Εξάλλου, ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα για το καλό, και πρέπει να ευχαριστούμε για όλα. 

Πρέπει να ευχαριστούμε για την τροφή, για τον ήλιο, για το νερό, για το γεγονός ότι φέρουμε την εικόνα του Θεού. Γιατί με κάθε πνοή αναπνέουμε τη χάρη του Θεού, που κάθε πνοή μας δίνει ζωή. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Αλλά δεν θέλουμε αυτή την απλότητα, αυτή την ειλικρίνεια της ζωής. Γι' αυτό αντί για ευγνωμοσύνη έχουμε βλασφημία, ή καπνό, ή κακή λέξη, ή κάτι άλλο χειρότερο. Είναι τρομερό να παραβιάζονται τόσο απλοί, πολύ απλοί πνευματικοί κανόνες. Γι' αυτό υπάρχουν τόσες πολλές καταστροφές τριγύρω.