Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη. ΜΕΡΟΣ ΕΝΔΈΚΑΤΟ!

Ορκίζονται φίλοι

Είδα πολλά τρομερά πράγματα κατά τη διάρκεια του πολέμου - είδα πώς κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών τα σπίτια πετούσαν στον αέρα σαν πουπουλένια μαξιλάρια. Και είμαστε νέοι - όλοι θέλαμε να ζήσουμε. Κι έτσι εμείς, έξι φίλοι από το πλήρωμα του πυροβολικού (όλοι βαφτισμένοι, όλοι με σταυρούς στο στήθος), αποφασίσαμε: ας ζήσουμε, παιδιά, με τον Θεό. Όλοι από διαφορετικές περιοχές: είμαι από τη Σιβηρία, ο Mikhail Mikheev είναι από το Μινσκ, ο Leonty Lvov είναι από την Ουκρανία, από την πόλη Lvov, ο Mikhail Korolev και ο Konstantin Vostrikov είναι από την Πετρούπολη, ο Kuzma Pershin είναι από τη Mordovia. Όλοι συμφωνήσαμε να μην προφέρουμε βλάσφημα λόγια σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, να μην δείξουμε εκνευρισμό, να μην προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον. Όπου κι αν ήμασταν, πάντα προσευχόμασταν. Τρέχουμε στο κανόνι και σταυρώνουμε: «Κύριε, βοήθησέ με!» Κύριε δείξε έλεος! - φώναξαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Και οβίδες πετούν τριγύρω, και αεροπλάνα πετούν ακριβώς από πάνω μας - γερμανικά μαχητικά. Ακούμε μόλις: vzhzhzh! - πριν προλάβουν να πυροβολήσουν, πέταξε. Δόξα στον Θεό - ο Κύριος ελέησε. Δεν φοβήθηκα να φορέσω σταυρό, σκέφτομαι: Θα υπερασπιστώ την Πατρίδα μου με σταυρό, κι αν με κρίνουν ως προσκυνητή, ας με κατηγορήσει κάποιος ότι πρόσβαλα κάποιον ή έκανα κάτι κακό σε κάποιον... Κανένα από εμάς υπήρξε ποτέ πονηρός. Αγαπούσαμε όλους τόσο πολύ. Αν κάποιος αρρωστήσει λίγο, κρυώσει ή κάτι άλλο, οι φίλοι του δίνουν το μερίδιό τους από το αλκοόλ, 50 γραμμάρια, που έδιναν σε περίπτωση που ο παγετός ήταν κάτω από είκοσι οκτώ βαθμούς. Και σε αυτούς που ήταν πιο αδύναμοι τους έδιναν και αλκοόλ - για να μπορούν να ατμίσουν καλά. Τις περισσότερες φορές το έδιναν στη Lyonka Koloskov (που αργότερα στάλθηκε στο πλήρωμά μας) - ήταν αδύναμος. - Λιόνκα, πιες! - Ω, ευχαριστώ, παιδιά! - έρχεται στη ζωή. Και κανένας μας δεν έγινε μέθυσος μετά τον πόλεμο...