ΨΑΛΜΌΣ 103. ΕΡΜΗΝΕΊΑ.06.Ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ, ἐπὶ τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα.

06. Ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ, ἐπὶ τῶν ὀρέων στήσονται ὕδατα

Ἡ ἄβυσσος, δηλαδὴ τὰ ἀτέλειωτα ὕδατα, περιβάλλουν τὴ γῆ, καὶ

νερὰ ἀποθηκεύονται στα βουνά. Κατ' ἀρχὴν μια γραμματολογική διευκρίνιση. Τὸ «αὐτοῦ» μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει νὰ νομίσουμε ὅτι μιλάει γιὰ τὸν

Θεό. Δὲν μιλάει γιὰ τὸν Θεό, μιλάει γιὰ τὴ γῆ. Τὸ «αὐτοῦ» κεῖται ἀντὶ

«αὐτῆς» καὶ ἀποτελεῖ σημιτισμό. Θὰ ἔπρεπε νὰ ποῦμε «ἄβυσσος ὡς ἱμάτιον τὸ περιβόλαιον αὐτοῦ τοῦ στοιχείου που λέγεται γῆ». Καὶ ἀμέσως

καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ γῆ ἔχει γιὰ ροῦχο της τὸ νερό.

Ἡ λέξη «ἄβυσσος» προέρχεται ἀπὸ τὸ «ἄβυθος», τὸ νερὸ ποὺ δὲν ἔχει βυθό, τὸ χωρὶς τέλος νερό. Τὸ ροῦχο τῆς γῆς εἶναι τὸ νερό. Αὐτὰ τὰ νερὰ

τὰ διαχειρίζεται ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἄλλα θὰ πᾶνε στὶς θάλασσες, ἄλλα

θὰ πᾶνε στὰ ποτάμια, ἄλλα θὰ πᾶνε στὶς πηγές. Στον στίχο ὁ ποιητὴς

ἀναφέρεται στὰ νερὰ ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν γιὰ νὰ

ἀρδευτοῦν οἱ πεδιάδες.

Αὐτὰ τὰ ὕδατα ἔρχονται καὶ φεύγουν, κινοῦνται μέσα στὴ Δημιουργία, ὅπως δηλώνουν οἱ στίχοι 7 καὶ 8:7 ἀπὸ ἐπιτιμήσεώς σου φεύξονται, ἀπὸ φωνῆς βροντῆς σου δειλιάσουσιν. 8 Αναβαίνουσιν ὄρη καὶ καταβαίνουσι πεδία εἰς τὸν

τόπον ὃν ἐθεμελίωσας αὐτά·

Μὲ τὴν ἐντολή σου θὰ ἀποσυρθοῦν, μὲ τὴ δυνατὴ φωνή σου θὰ διασκορπιστοῦν. Ανεβαίνουν στὰ βουνὰ καὶ κατεβαίνουν στὶς πεδιάδες,

ὅπως Ἐσὺ ὅρισες. Εἰκόνες ποὺ περιγράφουν τὴν κίνηση τῶν ὑδάτων. Μιὰ κίνηση ποὺ ἐπίσης ὀφείλεται, κατὰ τὸν ποιητή, στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Σᾶς θυμίζω ὅτι, κατὰ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ σχέση τοῦ εὐχαριστιακοῦ σώματος μὲ τὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει ἀκόμα καὶ τὰ φυσικὰ

φαινόμενα. Αναφέρομαι στὴν εὐσεβὴ πρακτικὴ τῶν δεήσεων σὲ περιπτώσεις ἀνομβρίας ἢ πλημμυρῶν, ποὺ ἐνεργοῦνται ὡς ἐκκλησιαστικὴ πράξη.