ΨΑΛΜΌΣ 103. ΕΡΜΗΝΕΊΑ.09. ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται, οὐδὲ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τὴν γῆν.

 09. ὅριον ἔθου, ὃ οὐ παρελεύσονται, οὐδὲ ἐπιστρέψουσι καλύψαι τὴν γῆν.

Ἔβαλες σύνορα ποὺ δὲν θὰ τὰ διαβοῦν, κι οὔτε ξανὰ θὰ καλύψουν τὴ γῆ. Ὁ ποιητὴς ἀναφέρεται στὸν Κατακλυσμὸ καὶ στὴν ὑπόσχεση τοῦ

Θεοῦ μετὰ τὴν ὑποχώρηση τῶν ὑδάτων ὅτι δὲν θὰ ξανασυμβεῖ αὐτὴ ἡ καταστροφή. Πάσας τὰς ἡμέρας τῆς γῆς σπέρμα καὶ θερισμός, ψύχος καὶ

καύμα, θέρος καὶ ἔαρ ἡμέραν καὶ νύκτα οὐ καταπαύσουσιν (Γέν. 8,22).

Ωστόσο υπάρχει ἕνα ὅριο. Καὶ αὐτὸ τὸ ὅριο τὸ ὀνομάζουμε «θεία Πρόνοια "

ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ Δημιουργία του. Αὐτὸ τὸ ὅριο τὸ θέτει

ὁ Θεός. Αὐτὸ τὸ ὅριο δὲν μποροῦν νὰ τὸ διασαλεύσουν οἱ φυσικές δυνάμεις,

ὅσο καὶ ἂν εἶναι καταστροφικές μερικὲς φορές. Ἡ Βίβλος μᾶς πεαγράφει μιὰ τέτοια καταστροφή, πολὺ μεγάλη καταστροφή, τὸν Κατακλυσμό. Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἀπὸ μιὰ τέτοια καταστροφή, προέρχεται

πάλι τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ, ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ. Δὲν μποροῦν, λοιπόν, αὐτὰ

τὰ ὕδατα, αὐτὴ ἡ ἄβυσσος νὰ κατακυριεύσει τῆς γῆς. Ὅταν τὰ γράφει

αὐτὰ ὁ Δαβὶδ ὁ κατακλυσμὸς εἶναι παρελθόν, ἀπώτατο παρελθόν. Καὶ

εἶναι ἀπώτατο παρελθὸν ποὺ ἐμπεριέχει καὶ μία ὑπόσχεση: ποτὲ ξανὰ τὰ ὕδατα δὲν θὰ καλύψουν τὴ γῆ.

Τί θὰ πεῖ ὅριον; Ἡ σημασία τοῦ ὁρίου, ἡ σημασία ἑνὸς τέτοιου ὁρίου

ὑπερτερεῖ τοῦ γράμματος τοῦ Νόμου. Παντοῦ βλέπουμε, καὶ στὴν ποίηση καὶ στοὺς ψαλμούς, ἀλλὰ καὶ στοὺς Προφῆτες, ὅτι πάντα ὑπάρχει

ἕνα ὅριο ποὺ δὲν μπορεῖ, δὲν πρέπει νὰ τὸ ὑπερβεῖ ὁ ἄνθρωπος. Δὲν εἶναι θέμα Νόμου, δὲν πρόκειται ἐδῶ γιὰ ὑποταγὴ στὸν Νόμο, ἀλλὰ εἶναι πέραν τοῦ γράμματος τοῦ Νόμου τὸ ὅριον. Ὁ Νόμος μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι σωστὸς μόνο ἐὰν ἐναρμονίζεται στὰ ὅρια ποὺ ἔχει θέσει

ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός. Τὰ ὅρια αὐτὰ εἶναι θέμα ποὺ θὰ τὸ ἀναπτύξει ἡ θεολογία, εἴτε τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἴτε τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ ὅρια αὐτὰ

εἶναι ἡ πραγματοποίηση μιας σχέσης. Ἡ πραγματοποίηση τῆς σχέσης

τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ Δημιουργία, ἀλλὰ ὡς ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι αὐτό αυτονομα, καὶ ἡ πραγματοποίηση μιᾶς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.

Ένα βῆμα περισσότερο: ἡ διαχείριση τῆς Δημιουργίας ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο

γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὴν προσφέρει στον Θεό. Κάτι ποὺ μὲ ἕναν συγκλονιστικό τρόπο πραγματώνεται κάθε φορὰ ποὺ τελοῦμε τὸ μυστήριο τῆς

Θείας Εὐχαριστίας.

Ἡ ἀντίληψη τοῦ ὁρίου δὲν εἶναι μόνο παλαιοδιαθηκική, δὲν εἶναι

μόνο ἐκκλησιαστική. Ἡ ἀντίληψη τοῦ ὁρίου εἶναι τὸ ζητούμενο σὲ ὅλους

σχεδὸν τοὺς πολιτισμούς. Σας θυμίζω ὅτι ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικός πολιτισμὸς τὴ λέξη «όριο» τὴν καταθέτει στὴν ἱστορία μὲ μιὰ ἄλλη λέξη, τὴ λέξη

«μέτρον». Καὶ εἶναι γνωστὸ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἡράκλειτου ποὺ ανατέλλει ο 

 ἥλιος οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα, ἀλλιῶς θὰ ἔρθουν οἱ Ἐρινύες γιὰ νὰ φέρουν τὴ δικαίωση, εἰ δὲ μὴ Ἐρινύες δίκης ἐπίκουροι ἐξευρήσουσιν, δημο   σώζεται ἀπὸ τὸν Πλούταρχο, ὅτι ὁ ἥλιος δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ τὸ μέτρο βαση ἢ τὴν κατάργηση τοῦ μέτρου ἡ ἀρχαιοελληνικὴ παράδοση την

ὀνομάζει Ὕβρη.

Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἔπειτα ἔχουμε μία σειρὰ στίχων ἐξαιρετικά, ἃς χρησιμοποιήσω αὐτὴ τὴ λέξη, χαριτωμένων. Νομίζω πρόλαβα καὶ εἶπα ὅτι τὸν

ψαλμὸ θὰ τὸν ἐξετάσουμε ὡς ποίηση, καὶ ἡ ποίηση καταθέτει εἰκόνες,

Οἱ ζωγράφοι ξέρουν τί θὰ πεῖ καταθέτω εἰκόνα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ.ΨΑΛΩ ΤΩ ΘΕΩ ΜΟΥ ΕΩΣ ΥΠΑΡΧΩ.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ.