Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη . Κεφάλαιο Τριακοστό Πέμπτο!!!

Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη . Κεφάλαιο Τριακοστό Πέμπτο!!!

Πώς με έδιωξε ο κακός από την εκκλησία

Ο κακός μισεί την πίστη μας, και βρίσκει διάφορους πονηρούς τρόπους να μας μπερδέψει, να σπείρει αμφιβολίες και μετά, ιδού, να μας κάνει δούλους του. Δεν μου ξέφυγε ούτε αυτός ο πειρασμός. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν γεννήθηκαν οι γιοι μου, αρρώστησα. Είχα μια σοβαρή απόφραξη των φλεβών στο πόδι μου, αλλά αρνήθηκα την επέμβαση - αποφάσισα να το αντέξω. Λόγω ασθένειας, μπορούσε να περπατήσει μόνο με πατερίτσες. Έπρεπε να αφήσω τη δουλειά μου ως πωλητής και να ασχοληθώ με τη φωτογραφία - ο φόρτος εργασίας εκεί ήταν πολύ μικρότερος. 

Μετά με την οικογένειά μου μετακομίσαμε στο χωριό Τογκούρ. Εκεί δούλευα σε ένα φωτογραφείο και εψελνα στη χορωδία της εκκλησίας. Υπήρχαν βέβαια και αυτοί που με γέλασαν. Ήρθε μια τόσο δύσκολη στιγμή που ακόμη και οι στενοί μου φίλοι άρχισαν να με κοροϊδεύουν: "Χα-χα-χα!" Χεχεχεχε! Ανάβει κεριά και προσεύχεται στον Θεό. Κοίτα, δεν πίνει βότκα, κάνει μόνο εκκλησιαστικά! Λοιπόν, όλοι το είπαν αυτό. Φαίνεται ότι αυτό δεν είναι τρομακτικό για μένα, αλλά παρόλα αυτά μια κακή σκέψη μπήκε στην ψυχή μου. Ένα βράδυ προσευχήθηκα μπροστά στην εικόνα και είπα αυτό: «Κύριε! Μάλλον δεν θα πάω στην εκκλησία, θα προσευχηθώ στο σπίτι. Αυτό είπε πριν από την εικόνα, ενώπιον του Θεού. Μετά ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε. Και τι πιστεύεις; Το είδα σε ένα όνειρο - πήγαινα, μάζευα μούρα, μετά συνάντησα έναν κέδρο. Κάποιοι τύποι τρέχουν γύρω μου. Τους λέω: «Πάμε να κουβαλήσουμε λίγους ξηρούς καρπούς, είναι τόσοι πολλοί εδώ!» Έκανα μόνο μερικά βήματα όταν έπεσε κεραυνός από τα ανατολικά, μετά άλλος, μετά τρίτος! Κι αυτό το δάσος πήρε φωτιά σαν μπαρούτι. Σήκωσα τα χέρια μου και φώναξα: «Κύριε, σώσε μας!» Συγχωρέστε μας, τι να κάνουμε;! Μια φωνή ακούγεται από ψηλά, δυνατή σαν βροντή: «Προσευχήσου!» Έτσι θα καεί η γη - από ανατολή προς δύση, από βορρά προς νότο. 

Προσεύχομαι! Και για τρίτη φορά ακουγόταν πιο ήσυχο, ήδη τόσο γαλήνιο, συγκινητικό: «Προσευχήσου... Αλλά συνεχίζω να ουρλιάζω, τρέμω ολόκληρος». Δεν ξέρω πόσα λεπτά κράτησε αυτό το όραμα, απλά ξύπνησα ιδρωμένος, ακόμα και ολόκληρο το πουκάμισό μου ήταν βρεγμένο. Φοβήθηκα τρομερά. Ρίχτηκε στα γόνατα μπροστά στις εικόνες και φώναξε από τα βάθη της καρδιάς του: «Κύριε!» Θεός!!! Θα κάνω, θα πάω στην εκκλησία! Θα είμαι πάντα - ό,τι κι αν συμβεί! Λοιπόν, τότε αποφάσισα να αφιερώσω όλη μου τη ζωή στον Θεό. Χειροτονήθηκα διάκονος και το 1976 στην Τασκένδη - ιερέας.