ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ.ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΌΡΙΟΣ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ. 2

Δεύτερο κεφάλαιο

Νὰ μὴν ἀναλαμβάνουν τὴν διαποίμανση ὅσοι δὲν ἐφαρμόζουν

στὴν ζωή τους ἐκεῖνα ποὺ διδάχθηκαν στὴν μελέτη

Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ μὲ ἐπιμέλεια καὶ ζῆλο διερευνοῦν τὶς

ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ αὐτὰ στὰ ὁποῖα μὲ τὴν νόησή τους

εἰσδύουν, τὰ καταπατοῦν ἔπειτα στὴ ζωή τους. Ξαφνικὰ διδάσκουν

ὅσα ἔμαθαν ὄχι στὴν πράξη ἀλλὰ στὴν θεωρία. Καὶ ὅσα κηρύσσουν

μὲ τὰ λόγια, τὰ πολεμοῦν μὲ τὰ ἔργα. Γι' αὐτό, ὅταν ὁ ποιμένας που

ρεύεται σὲ ἀπόκρημνες πλαγιές, συμβαίνει τὸ ποίμνιο ποὺ ἀκολουθεῖ

νὰ καταβαραθρώνεται μαζί του. Καὶ πράγματι ὁ Κύριος θρηνεῖ μέσῳ τοῦ προφήτη γιὰ τὴν ἀξιοκαταφρόνητη γνώση τῶν ποιμένων μὲ

τὰ ἀκόλουθα λόγια: Ἀφοῦ οἱ ἴδιοι ἤπιατε κρυστάλλινο νερό, τὸ ὑπόλοιπο τὸ θολώνατε μὲ τὰ πόδια σας. Καὶ τὰ πρόβατά μου θὰ βοσκήσουν βοσκὴ ποὺ καταπατήθηκε ἀπὸ τὰ πόδια σας καὶ θὰ πιοῦν τὸ

νερὸ ποὺ θόλωσε ἀπὸ τὰ πόδια σας.

 Οἱ ποιμένες πίνουν κρυστάλλινο νερό, ὅταν ἀντλοῦν ἀπὸ τὰ νάματα τῆς ἀλήθειας κατανοώντας την ὀρθά. Ἀλλὰ τὸ ὅτι θολώνουν τὸ ἴδιο νερὸ μὲ τὰ πόδια τους ση

μαίνει ὅτι διαφθείρουν τὰ μελετήματα μιᾶς ἅγιας περισυλλογῆς μὲ τὴν κακὴ ζωή τους. Τὰ πρόβατα πίνουν τὸ θολωμένο ἀπὸ τὰ πόδια τους νερὸ κάθε φορὰ ποὺ οἱ ποιμαινόμενοι δὲν ἐφαρμόζουν ὅσα

ἀκοῦνε ἀπὸ τοὺς ποιμένες, ἀλλὰ μόνο μιμοῦνται τὰ παραδείγματα

τῆς φαυλότητας ποὺ βλέπουν. Ἐνῶ διψοῦν γιὰ τῆς ἀλήθειας τὰ λόγια, ἐπειδὴ αὐτὰ διαφθείρονται ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ποιμένων, εἶναι, θὰ

λέγαμε, σὰν νὰ πίνουν λάσπη σὲ μολυσμένες πηγές. Γι' αὐτὸ λέει

ἐπίσης ἡ Γραφή: Ο προφήτης εἶναι καταστροφικὴ παγίδα. Καὶ

Ποιὲς οἱ προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἀναλάβει κανεὶς πνευματικὴ εὐθύνη

πάλι γιὰ τοὺς ἱερεῖς ὁ Κύριος λέει μέσῳ τοῦ προφήτη: Ἔγιναν γιὰ

τὸν οἶκο τοῦ Ἰσραὴλ πρόσκομμα ἀνομίας 

Κανένας στ' ἀλήθεια δὲν εἶναι περισσότερο ἐπιζήμιος μέσα

στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ δρᾷ μὲ τρόπο διεφθαρμένο, ἐνῶ

ἔχει ὄνομα ἢ λειτούργημα συνδεδεμένο μὲ τὴν ἁγιότητα. Κανεὶς

πράγματι δὲν τολμᾶ νὰ ἐπιτιμήσει ἕναν ἁμαρτωλὸ αὐτοῦ τοῦ εἴδους

καὶ ἡ ἁμαρτία του ευρέως ἐξαπλώνεται μὲ τὴν δύναμη τοῦ παραδείγματος, ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς τιμᾶται γιὰ τὸ ὀφειλόμενο στὴν θέση

του σέβας. Οἱ ἀνάξιοι θὰ ἀπέφευγαν τὸ βάρος μιᾶς τόσο μεγάλης

ἁμαρτίας, ἐὰν ἔτειναν εὐήκοον τὸ οὖς τῆς καρδιᾶς τους στὴν Ἀλήθεια ποὺ ἀναφωνεῖ: Ὅποιος γίνει ἀφορμὴ νὰ σκανδαλισθεῖ ἕνας ἀπὸ

τοὺς μικροὺς ποὺ πιστεύουν σὲ μένα, εἶναι προτιμότερο γι' αὐτὸν

νὰ κρεμάσει στὸ λαιμό του μιὰ μυλόπετρα καὶ νὰ καταποντισθεῖ

στὰ βάθη τῆς θάλασσας . Ἡ μυλόπετρα συμβολίζει τὸν κύκλο τῆς

ἐπίγειας ζωῆς καὶ τὸν μόχθο της, ἐνῶ τὰ βάθη τῆς θάλασσας τὴν

αἰώνια καταδίκη. Ἄν, λοιπόν, κάποιος ἐμφανίζεται μὲ τὸ ἔνδυμα

τῆς ἁγιότητας καὶ καταστρέφει τοὺς ὑπόλοιπους εἴτε μὲ λόγια εἴτε

μὲ τὸ παράδειγμά του, θὰ ἦταν γι' αὐτὸν προτιμότερο μὲ ἔνδυση κι

ἀνάλογη ἁρμοδιότητα κοσμικὴ νὰ ὁδηγηθεῖ στὸν θάνατο ἀπὸ μέριμνες βιοτικές παρὰ τὸ ἅγιο λειτούργημα τοῦ ποιμένα νὰ τὸν καταστήσει λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν του κακὸ γιὰ τοὺς ἄλλους παράδειγμα.

Ἂν ἔπεφτε μόνος του, ἡ ποινή του στην κόλαση θὰ ἦταν ὁπωσδήποτε πιὸ ὑποφερτή.