«ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

«ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ» 

 Μια κυρία στα 50 της έρχεται στην Εκκλησία μου.  Είναι χήρα.  Με ξέρει από το Facebook.

 Λέει: πατέρα, είσαι διαφορετικός από το τηλέφωνο.  Λέω: πώς αλλιώς;  Αυτή: πιο ζωντανή.

 Μου λέει ότι εδώ και 4 χρόνια έπασχα από τρομερή κατάθλιψη.  Δεν έφυγα από το σπίτι για ένα χρόνο.  Φοβόταν την παρουσία, τα εξονυχιστικά μάτια των ανθρώπων.  Τής φαινόταν ότι ήταν άσχημη, ότι ήταν παραμορφωμένη.  Κάθε γέλιο από έναν ξένο νόμιζε ότι ήταν κοροϊδία της.  Φοβόταν να κοιτάξει στον καθρέφτη.

 Κραυγή.

 - Πατέρα, έσπασα όλους τους καθρέφτες του σπιτιού.  Η μοναξιά με πληγώνει τρομερά, αλλά δεν αντέχω ούτε την παρουσία των ανθρώπων.  Οι άνθρωποι με πλήγωσαν, πατέρα.  Είναι κακοί και πονηροί και γελοίοι και κακοί.  Τους αρέσει να πατάνε στα πόδια σου.

 Δεν έχει εξομολογηθεί εδώ και τέσσερα χρόνια.  Φοβόταν και ντρεπόταν.

 - Κυρία, λέω, η ψυχή είναι σαν κήπος.  Αν δεν το φροντίσεις για 4 χρόνια, τα αγριόχορτα ασφυκτιούν και σκοτώνουν όλα τα λουλούδια.  Επιπλέον, φωλιάζουν και μερικές οχιές, διάβολοι, που απειλούν με θάνατο οποιονδήποτε.

 Η γυναίκα κουνάει το κεφάλι της σε ένδειξη επιδοκιμασίας.

 Συνεχίζω: - Χρειαζόμαστε τον Χριστό σαν αέρα, κάθε στιγμή.  Διαφορετικά ασφυκτιούμε.  Πρέπει πάντα να λαμβάνουμε το Αίμα Του στην Ευχαριστία, διαφορετικά ο θάνατος σκάβει νέα χαρακώματα και τεράστια μπουντρούμια.  Χωρίς Θεό πεθαίνουμε πριν από το θάνατο, γινόμαστε χώμα και κατοικία δαιμόνων.

 Η γυναίκα κοιτάζει ανέκφραστη, χαμένη.  Είναι ήδη πάρα πολα για αυτήν.

 Το ονομάζω απελευθέρωση των αμαρτιών.  Από ένστικτο, γονατίζω δίπλα της και την αγκαλιάζω.  Διευρύνει τα μάτια του.  Ξεσπάει σε κλάματα.

 - Πατέρα, κανείς δεν με κρατάει στην αγκαλιά του εδώ και χρόνια.

 Λέω:

 - Ο Θεός σε αγαπά τόσο πολύ που πέθανε στον Σταυρό για σένα, και τώρα υποφέρει απέραντη λαχτάρα.  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΕΙΣ ΞΑΝΑ.

  ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ-ΘΕΟ. 

 Ζητήστε τη συμβουλή Του σε όλα.  ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΥΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

 Της  δίνω έναν στερεό κανόνα προσευχής, νηστείας και ελεημοσύνης.

 Η γυναίκα φεύγει, γυρίζει από την πόρτα.

 - Πατέρα, νιώθω σαν να πετάω.

 Την ευλογώ για άλλη μια φορά.

 Τι ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΧΟΥΜΕ, ποιο

  ΠΕΘΑΝΕ (ΜΙΑ ΦΟΡΑ) 

 και ΑΝΑΣΤΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΜΑΣ.

 Καθ. Λέκτορας Dr Ionel Istrati

 Σχολή Ορθόδοξης Θεολογίας

  από το Πανεπιστήμιο Ovidius

 από την ΚΩΝΣΤΑΝΤΑ