Μου ήρθε για εξομολόγηση ένα άρρωστο κορίτσι περίπου 12 ετών από ορφανοτροφείο για άτομα με νοητική υστέρηση.

 

Μου ήρθε για εξομολόγηση ένα άρρωστο κορίτσι περίπου 12 ετών από ορφανοτροφείο για άτομα με νοητική υστέρηση. Δεν μπορούσε να συνδυάσει δύο λέξεις, στριφογύριζε σαν τοπ, το ανώμαλο βλέμμα της, οι συνεχείς μορφασμοί, όλη της η εμφάνιση μιλούσε για «κατωτερότητα». 

Κι έτσι άρχισε να εξομολογείται και να κοινωνεί κάθε Κυριακή. Ένα χρόνο αργότερα άρχισε να νιώθει την ανάγκη να αποκαλύψει τις σκέψεις της(όποιος προσεύχεται και εξομολογείται συχνά ξέρει τι είναι αυτό). Το κορίτσι άρχισε να οδηγεί μια τόσο προσεκτική πνευματική ζωή, την οποία αγνοούν ακόμη και εκείνοι που θεωρούν τους εαυτούς τους βαθιά θρησκευόμενους και εκκλησιαζόμενους. 

Άρχισε να προσεύχεται την προσευχή του Ιησού («Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό»), να πολεμά τις δικαιολογίες, να συγχωρεί προσβολές, να υπομένει τα πάντα. Μέσα σε λίγους μήνες, έμαθε να διαβάζει και να γράφει, και η σφραγίδα της πνευματικότητας εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. 

Υπήρχε συναίσθημα και λογική σε όλα όσα έλεγε και έκανε. Όταν την είδα, η καρδιά μου βούλιαξε από την αμαρτωλότητα και την αναλήθεια της ίδιας μου της ζωής. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε άλλο ορφανοτροφείο και δεν είδαμε ο ένας τον άλλον για αρκετό καιρό. Αλλά μια μέρα ήρθε σε μένα και μου είπε: «Πατέρα, μην ανησυχείς για μένα, είμαι με τον Θεό όλη την ώρα δεν με αφήνει ούτε στα όνειρά μου...» Αν μετά από αυτό όλοι οι έξυπνοι στον κόσμο μαζευτείτε και παρουσιάστε μου τα πιο ακριβή στοιχεία, ότι δεν υπάρχει Θεός, θα τα κοιτάξω με θλίψη...

 

Αρχιερέας Alexy Grachev