Η γλύκα των παπάδων !!! ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΝΤΑΣΙ.

Η γλύκα των παπάδων !!! ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΙΝΤΑΣΙ.

 Όταν χειροτονήθηκα διάκονος, στον Μητροπολιτικό Καθεδρικό Ναό του Ιασίου από τον Inaltul Daniel, φοβήθηκα σαν το ποντίκι.  Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου.  Με εξομολόγησε  προηγουμένως ο π. Δοσοφτά.  Δεν είχα κοιμηθεί όλο το βράδυ από φόβο. 

 Στην αρχή ακριβώς της λειτουργίας με χειροτόνησε αναγνώστη και μετά υποδιάκονο.  

Τότε μου δόθηκε μια ασημένια λεκάνη και κύπελλο, με το οποίο ο ιεράρχης πλένει τελετουργικά τα χέρια του.  Είπα αναιμικός: πόσοι είμαστε πιστοί.  Και ο τραχύς μητροπολίτης, σχεδόν έσπασε: είμαστε όλοι πιστοί.  Τρεις φορές.  Ο Ιεράρχης Δανιήλ ήταν αυστηρός στη δουλειά, φρόντιζε να είναι όλα χιλιομετρικά τέλεια, πολύ νηφάλιος, βυθισμένος στην προσευχή.  Μου ψιθύρισε στο αυτί: πείτε όλες τις προσευχές που γνωρίζετε, καλέστε όλους τους αγίους που γνωρίζετε για βοήθεια.  Σήμερα εισέρχεστε στο σύμπαν του Αγίου Πνεύματος.  Εγνεψα καταφατικά.  Έγνεψε καταφατικά σηκώνοντας τα μαύρα φρύδια του: Θα είναι δύσκολο. 

 Μου έβαλαν ένα μακρύ βορραγικό ύφασμα στο λαιμό, πάνω στο οποίο ο επίσκοπος σκουπίζει τα χέρια του, και με έβαλαν -όπως όλοι- μπροστά στη βασιλική εικόνα του Χριστού του Λυτρωτή.  Τιμή μιας ώρας.  Μέχρι το χερουβικό ύμνο.

 Άρχισα να λέω όλες τις προσευχές του κόσμου.  Η ασημένια κουτάλα και το κύπελλο γίνονταν όλο και πιο βαριές.  Ένα ηλεκτρικό μαχαίρι έπεσε στη σπονδυλική στήλη μου.  Πονά τρομερά η πλάτη, τα πόδια, τα χέρια μου.  Ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα.  έτρεμα.  Άρχισα να καλώ σε βοήθεια όλους τους αγίους, προφήτες, μάρτυρες, ιεράρχες, ευσεβείς, γιατρούς, μετά τους παλιούς αγίους που γνώριζα. 

 Ο πόνος στη πλάτη χειροτέρευε.  Έχω κοιτάξει το πρόσωπο του Θεού.  Όλο το βάρος του Σταυρού ήταν στα μάτια Του.  Όλη η γιγάντια ταλαιπωρία των αγκαθιών, όλη η αναισθησία αυτών που χάνονται, και το φορτίο, και η λαχτάρα, και ο οίκτος για εκείνους που δεν θα λάβουν ποτέ τον Σταυρό.  Ψιθύρισα: Είπες ότι ο ζυγός σου είναι καλός και το φορτίο σου είναι ελαφρύ.   Η ιεροσύνη είναι ολική ταλαιπωρία. 

 Ακούμπησα το κεφάλι μου στο τεράστιο εικονίδιο.  Ο Ιησούς με κοίταξε με πόνο.  Θυμήθηκα τον λόγο του μητροπολίτη.  Θα είναι δύσκολο.  Βάζω το χείλος της λεκάνης στο πλαίσιο της εικόνας. 

 Και μετά ήρθε το χερουβικό .Ο ιεράρχης έπλυνε ξανά τα χέρια του. 

 Και με γύρισαν σαν μαριονέτα μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου.  Ήμουν ένα κομμάτι σάρκας γεμάτο πόνο.  Κοίταξα ψηλά στο πρόσωπο της Παναγίας των Θλίψεων.  Και τότε κάτι συνέβη.  Μια απέραντη γλύκα, μια παρηγοριά, μια γαλήνη, μια λαχτάρα, μια ανείπωτη αγάπη, έβγαινε από τα μάτια της.  Τίποτα δεν πονάει πια.  Ήταν σαν να πετούσα.  Φοβόμουν να ανοιγοκλείσω μήπως σβήσει αυτή η συγκίνηση του φωτός.  Η μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής μου.  Ένα απερίγραπτο άρωμα κρίνων, ένα ανείπωτο θαύμα.  Άρχισα να κλαίω.  Είχα βρέξει τη βορραγική πετσέτα γύρω μου.  Συνειδητοποίησα ότι όλος ο άπειρος πόνος του Σταυρού του Χριστού χύνεται στην πολύτιμη καρδιά της Μητέρας, και ότι μετατρέπει όλον αυτόν τον πόνο σε θεϊκή γλυκύτητα.  Και όταν άκουσα τη βαθιά μπάσα φωνή του ιεράρχη, τα λόγια του Χριστού: πάρε, φάε, αυτό είναι το σώμα Μου, κοίταξα στα μάτια τη Μητέρα Του.  Είναι Σώμα από το Σώμα της, όλος ο πόνος Του την πληγώνει, νιώθει άπειρα όλα όσα ένιωθαν ο Γιος και ο Θεός της. 

 Γι' αυτό είναι η μητέρα όλων, η αυτοκράτειρα του κόσμου, η γλυκύτητα των ιερέων, έτσι την αποκαλεί στον Ακάθιστο. 

 Ένιωσα κι εγώ αυτή τη γλύκα. 

 Παναγία, ελέησον ημάς.