ΘΑΥΜΑΣΤΆ ΓΕΓΟΝΌΤΑ. ΔΙΗΓΗΤΑΙ ΨΆΛΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΟΉΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΉ ΓΕΡΟΝΤΙΟ ΤΟΝ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΌΝ ΣΑΛΟΣ ΤΟΝ ΡΟΥΜΆΝΟ.

Μέσα από το έτος 2009, μέσα από έναν δύσκολο πειρασμό εκείνη την εποχή (ειδικά όσο εκτυλισσόταν), ο Κύριος ετοίμαζε για μένα ένα νέο μονοπάτι στη ζωή, ένα μονοπάτι που από τότε έγινε μονοπάτι και δρόμος με πολλές χαρές .
Αν συγκρίνω τον πειρασμό από τότε και τον τρόπο με τον οποίο επαναστάτησα (χωρίς να ξέρω πού θα με οδηγήσει ο Θεός) σε μια εξέταση, μπορώ να πω με σιγουριά ότι απέτυχα με άριστα, 1 στη γραμμή και όχι συγχαρητήρια. Ο Θεός όμως με έπιασε από το χέρι και, τόσο ατίθασο, με πήγε στη Μητρόπολη και με έδωσε στα χέρια του Σεβασμιωτάτου Σεραφείμ, που με κάθισε στο στασίδι να διαβάσω άλλον ψαλμό, έναν ψαλμό, ένα ρολόι... Σιγά σιγά. , σιγά σιγά άρχισα να ψελνω, αν και δεν έχω μουσική παιδεία, ούτε μπορώ να πω ότι είχα σχέση με το τραγούδι πέρα ​​από το να βουίζω κάποια δημοφιλή τραγούδια ή κάποια που μου άρεσε να ακούω.

Εδώ, από το 2009, φτάσαμε στο 2023, στην Εβδομάδα των Αγίων Παθών. Με λαχτάρα και πολλή συγκίνηση περίμενα τις λειτουργίες του Denii, με το «Θδου ο Νυμφίος έρχεται », «Όταν οι μαθητές δοξάζονται» και όσους τους άλλους ύμνους.Το απόγευμα της  Μεγάλης Τετάρτης, μετά τη δουλειά, άρχισα να νιώθω τον λαιμό μου να ερεθίζεται και το πρωί της Μεγάλης Πέμπτης η φωνή μου ήταν ήδη αισθητή η βραχνάδα, ο λαιμός μου ήταν βουλωμένος και ξηρός, δεν μπορούσα να μιλήσω και όταν τραγουδούσα ήμουν σαν "βουρκωμένος" " μπορώ. Εκανα φυσικές θεραπείες, με χάπια, με μέλι! Το φωνητικό διάλειμμα δεν μου χαμογέλασε πολύ, ακολούθησε η Denia των 12 Ευαγγελίων, ακολούθησε το Prohodu του Κυρίου, που μου έλειψε περισσότερο.

Έφτασα τη Μεγάλη Παρασκευή και πλησίαζε η ώρα του Prohod και δεν μπορούσα να μιλήσω. Έπειτα πήρα τη φωτογραφία του αιδεσιμότατου Gherontie στο χέρι μου και του είπα: «Αιδεσιώτατε πάτερ, ξέρω ότι τώρα ετοιμάζεστε για την υποδοχή του Κυρίου στο συμβούλιο των αγίων, ξέρω ότι είστε λίγο απασχολημένοι τώρα, αλλά Ξέρω ότι μπορείτε επίσης να βοηθήσετε γρήγορα, με και χωρίς χρόνο. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να μπορώ να ψαλω δείτε τι φωνή έχω και θέλω πολύ να τραγουδήσω το Prohod!».
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να ζητήσω από τον Σεβασμιώτατο ένα τόσο προφανές θαύμα και να μου θεραπεύσει αμέσως το λαιμό, και συνέχισα το αίτημά μου προς τον αιδεσιμότατο Gerontie επαναδιατυπώνοντας το αίτημα: «Σε παρακαλώ, πάτερ, βοήθησέ με να μπορώ να τραγουδήσω βραχνά. αυτό είναι που με στενοχωρεί. Δεν θέλω να είμαι ούτε σοπράνο ούτε καλλιτέχνης, αλλά μόνο να μπορώ να τραγουδήσω!».
Πήρα τη φωτογραφία του ευσεβούς, την έβαλα στην τσέπη του στήθους μου κοντά στην καρδιά μου και είπα: «Ευσεβή, σε βάζω εδώ στην τσέπη μου, σε παίρνω μαζί μου και είσαι δίπλα μου και με βοηθάς όπως θέλει ο Κύριος επιτρέψει .Αν με βοηθήσεις, θα καταθέσω για τη βοήθειά σου και θα καταθέσω ότι μου καθάρισες τη βραχνάδα!».

Άρχισε η λειτουργία και δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω τους ψαλμούς του Όρθρου, να τους τραγουδήσω - μόνο λίγο και στα άλματα. Έλεγα στο μυαλό μου: «Πατέρα, δεν μπορώ να τραγουδήσω, όσο και να θέλω, δεν κάνει!». Έπειτα, κάτω από τη φωτογραφία του Ευσεβούς στην τσέπη του στήθους του, με έριξε απαλά, σαν να ήθελε να μου πει: «Δεν σε ξέχασα, αλλά δεν είναι ακόμα ώρα!».
Η λειτουργία τελείωσε, έφτασα σπίτι και συνέχισα τη θεραπεία, τουλάχιστον ίσως για την Ανάσταση να είμαι καλύτερα. Στη λειτουργία της Ανάστασης, ήταν λίγο πιο ευλογημένο, σε χαμηλότερο πλήκτρο, και το όρθρο δεν πήγαινε πολύ δυνατά, αλλά στο "Resurrection Day" υπήρχε πόνος και μαρτύριο στις ψηλές νότες. Δεν έμεινε κανένας ήχος, μόνο ένα ροχαλητό με παύσεις.

Συνέχισα τη Θεία Λειτουργία με ένα κόμπο στο λαιμό και μια βραχνή φωνή, μέχρι τη στιγμή της κοινωνίας. Αφού μοιράστηκα, δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ακουγόταν η φωνή μου! Παρόλο που το εξόγκωμα ήταν ακόμα χαμηλά στη βάση του λαιμού μου, η φωνή μου ακουγόταν καθαρή, σαν να μην είχα πρόβλημα. Τραγουδώντας το "Χριστός Ανέστη!" ήταν ξεκάθαρο και ευδιάκριτο και θυμήθηκα το βέλος κάτω από τη φωτογραφία του Ευσεβούς στην τσέπη μου.
Από τότε και μέχρι να γράψω αυτές τις γραμμές, εξακολουθώ να έχω αυτό το εξόγκωμα στο λαιμό μου και έναν ξηρό βήχα, αλλά μπορούσα να τραγουδήσω χωρίς πολύ κόπο. Συνέχισα να αναβάλλω τη συγγραφή αυτών των μαρτυριών, και γι' αυτό ξεκίνησα ζητώντας από τον Ευσεβή να με συγχωρέσει που άργησα τόσο καιρό να καταθέσω τις μαρτυρίες γραπτώς. Έγινε όμως κάτι υπέροχο... καθώς άρχισα να γράφω, άρχισε να «σπάει» και ο βήχας και μπορώ να βήξω τα πτύελα, που μέχρι τότε ήταν μόνο ξηρά και βουλωμένα.

Mihai Kast,
Νυρεμβέργη, Γερμανία