Συγχαρητήρια σε όλους για την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου!

Συγχαρητήρια σε όλους για την εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου!

Η Κοίμηση είναι η μεγαλύτερη γιορτή,αφιερωμένο στη Μητέρα του Θεού. Αυτή είναι η ημέρα ολοκλήρωσης του άθλου της επίγειας ζωής Της, αυτή είναι η ημέρα της συνάντησής Της με τον Χριστό μετά από έναν μακρύ χωρισμό.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Παναγία έμεινε στην Ιερουσαλήμ. Οι απόστολοι, επιστρέφοντας από μακρινές περιπλανήσεις, ήρθαν κοντά Της σαν παιδιά στη μητέρα τους, και μετά πήγαν πάλι στον άθλο του κηρύγματος, που σχεδόν για όλους κατέληγε με το κατόρθωμα του μαρτυρίου.

Η Παναγία έμενε στο σπίτι του συγγενή της Ιωάννη του Θεολόγου, στον οποίο ο Κύριος την εμπιστεύτηκε κατά τα παθήματα του Γολγοθά. Έφυγε από το σπίτι συνοδευόμενη από τους συγγενείς της: τη Σαλώμη, τη μητέρα των αποστόλων Ιωάννη και Ιακώβου, και άλλες γυναίκες της Ιερουσαλήμ. Της άρεσε να επισκέπτεται μέρη που συνδέονται με την επίγεια ζωή του Γιου Της. Προσευχήθηκε για πολλή ώρα στον Γολγοθά και οι αναμνήσεις του Εσταυρωμένου Χριστού πάλι, σαν το χτύπημα της λεπίδας, διαπέρασαν την καρδιά Της και γέμισαν τα μάτια Της με δάκρυα. Αλλά σε αυτά τα βάσανα, γνώρισε και ανείπωτη χαρά, τη χαρά της εγγύτητας με τον Υιό Της στον τόπο όπου ο κόσμος σώθηκε με το αίμα Του.

Επισκέφτηκε τη Βηθλεέμ, όπου στα περίχωρα της πόλης, σε μια σπηλιά του βοσκού, γεννήθηκε ο Θείος Υιός Της. Θυμήθηκε πώς το μωρό, φωτισμένο από το ουράνιο φως, κοιμόταν γλυκά στη φάτνη, όπου ήταν τοποθετημένος σανός για τα ζώα, τα οποία, σαν να κατάλαβαν ότι ο Σωτήρας του κόσμου ήταν μπροστά τους, στάθηκε πάνω από τη φάτνη όλη τη νύχτα, ζεσταίνοντάς Το με την ανάσα τους.

Επισκέφτηκε τη Ναζαρέτ, όπου στο σπίτι του Ιωσήφ του Αρραβωνιασμένου, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ Της ανακοίνωσε τη γέννηση του Υιού της. Στη Ναζαρέτ, ο Κύριος έζησε μια ζωή κρυμμένη από τον κόσμο, ταξιδεύοντας με την Παναγία στον Ναό της Ιερουσαλήμ και διαβάζοντας μαζί της τις Αγίες Γραφές. Σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία δίδαξε στο παιδί Ιησού το αλφάβητο. Από μικρός βοηθούσε τον Ιωσήφ τον Αρραβωνιασμένο στην ξυλουργική.

Οι επισκέψεις των χριστιανών σε ιερούς τόπους προέρχονται από το παράδειγμα της Παναγίας. Στις πιο δύσκολες στιγμές, όταν οι προσκυνητές απειλούνταν με κίνδυνο στη διαδρομή, επιθέσεις ληστών, σκλαβιά και θάνατο, η ροή των προσκυνητών στους ιερούς τόπους της Παλαιστίνης δεν σταμάτησε ακόμη. Εκεί είναι σαν να επιστρέφει ο χρόνος πίσω και ο προσκυνητής νιώθει ότι είναι δίπλα στον Χριστό, όπως στα χρόνια της επίγειας ζωής του Σωτήρος.

Η Ιερά Παράδοση μας έχει διατηρήσει την εμφάνιση της Θεοτόκου. Ήταν ψηλότερη από τον μέσο όρο, τα μαλλιά της είχαν το χρώμα του ώριμου σιταριού, το πρόσωπό της ήταν οβάλ, τα χείλη της ήταν σαν ροδοπέταλα. Τα μάτια είναι μεγάλα, το χρώμα της ελιάς. Ολόκληρη η εμφάνισή της ανέπνεε ομορφιά και χάρη. Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γράφει ότι στην ανθρώπινη φύση Της φαινόταν να είναι ενωμένη με την αγγελική φύση. Για ολόκληρες μέρες παρέμεινε σε σιωπή και προσευχή. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας άκουγα περισσότερο παρά μιλούσα. Κάθε λέξη της ανέπνεε με ανεξήγητη χάρη. Επέστρεψε το καλό με το κακό και προσευχόταν για τους διώκτες της. Η Παναγία, όταν ήταν ακόμη παιδί, ενώ ζούσε κοντά στο ναό, έμαθε να ράβει ιερά άμφια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της κέντησε ένα ωμοφόριο για τον Λάζαρο, τον οποίο ανέστησε ο Κύριος στη Βηθανία, και είχε ήδη γίνει Επίσκοπος Κύπρου.

Δύο φορές η Παναγία έφυγε από την Παλαιστίνη. Μια φορά να επισκεφτεί τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή στην Έφεσο. Το σπίτι όπου έζησε η Παναγία σώζεται ακόμη. Τη δεύτερη φορά πήγε σε θαλάσσιο ταξίδι στο νησί της Κύπρου για να φέρει στον Λάζαρο το επισκοπικό ωμοφόρο που είχε κάνει. Υπάρχει ένας θρύλος ότι ένα πλοίο, που πιάστηκε σε καταιγίδα στη θάλασσα, προσγειώθηκε στη βραχώδη ακτή του Αγίου Όρους. Η Παναγία είπε ότι αυτό το βουνό ήταν το επίγειο πεπρωμένο Της, ότι εδώ θα ζούσαν μόνο μοναχοί και η ίδια θα γινόταν ο Προστάτης τους. Η γη του κλήρου της Θεοτόκου είναι η Γεωργία. Η μοίρα της Θεοτόκου είναι ο Άθως.

Η Γεωργία και το Άγιο Όρος συνδέονται μεταξύ τους με πνευματικούς δεσμούς. Από τα αρχαία χρόνια στο Άγιο Όρος ζούσαν Γεωργιανοί μοναχοί. Εκεί είχαν μοναστήρια στο όνομα του Ιωάννη του Προδρόμου και του Ιωάννη του Θεολόγου και στη συνέχεια έκτισαν την περίφημη Μονή Ιβήρων με κύριο ναό αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Στη Μονή Ιβέρσκι, που ονομάζεται Λαύρα, οι μεγάλοι ασκητές Ευθύμιος και Γεώργιος μετέφρασαν την Αγία Γραφή από τα ελληνικά στα γεωργιανά. Αυτή η μετάφραση έγινε αναπόσπαστο μέρος της λατρείας της Γεωργιανής Εκκλησίας. Η πιο γνωστή εικόνα στον Άθω είναι η Ιβήρων Θεοτόκος, με την οποία οι μοναχοί συνδέουν το μέλλον του Άθω. Η προσκύνηση της Ιβήρων Εικόνας έχει έντονο εσχατολογικό χαρακτήρα.

Δύο φορές στα Ιεροσόλυμα η Παναγία έλαβε την είδηση ​​της Κοίμησής Της: σε 40 ημέρες και σε 3 ημέρες. Κατά τη διάρκεια του Ευαγγελισμού, Της εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κρατώντας ένα κρίνο στο χέρι του - σημάδι αγνότητας. Τώρα εμφανίστηκε με ένα κλαδί φοίνικα στα χέρια του - σημάδι νίκης. Όλη η ζωή της Μητέρας του Θεού ήταν μια νίκη κατά της αμαρτίας και του κακού. Ήταν η μόνη από ολόκληρο το ανθρώπινο γένος που ποτέ δεν αμάρτησε ενώπιον του Θεού είτε με κρυφή σκέψη είτε με αίσθηση της καρδιάς.

Η Παναγία προσευχήθηκε στον Θεό να μπορέσει να αποχαιρετήσει τους αποστόλους, να τους μαζέψει το Άγιο Πνεύμα στην Ιερουσαλήμ και να μην δει τα άσχημα και αποκρουστικά πρόσωπα των δαιμόνων που συναντούν και δοκιμάζουν την ψυχή κατά τη διάρκεια του δοκιμασία.

Έφτασε η ημέρα της Κοίμησης. Οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν στο κρεβάτι της Μητέρας του Θεού, Αποχαιρέτησε τον καθένα τους, ευλόγησε τον καθένα, σαν μάνα στο παιδί της. Οι απόστολοι σήκωσαν το κρεβάτι με το σώμα της Μητέρας του Θεού και το μετέφεραν μέσω της Ιερουσαλήμ στον κήπο της Γεθσημανή. Εκεί τάφηκαν οι γονείς της Παναγίας, Ιωακείμ και Άννα. Όταν πέρασαν από τον ναό της Ιερουσαλήμ, τραγούδησαν έναν ψαλμό για την έξοδο του Ισραήλ από την Αίγυπτο, που συμβολικά σήμαινε την απελευθέρωση από την αιχμαλωσία της κόλασης και τον θάνατο.

Κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Ιησού Χριστού, οι απόστολοι συνήθως συγκεντρώνονταν για φαγητό με τον Δάσκαλό τους. Μετά την Ανάληψη του Χριστού, άφησαν ανενόχλητα τη θέση στο τραπέζι που καθόταν ο Κύριος. Έβαλαν ψωμί στο τραπέζι και μετά το φαγητό σήκωσαν αυτό το ψωμί με τις λέξεις: «Ιησού, βοήθησέ μας!» και μοίρασε το ψωμί σε κομμάτια. Την τεσσαρακοστή ημέρα μετά την Κοίμηση της Θεοτόκου, οι απόστολοι, ως συνήθως, σηκώθηκαν από το τραπέζι, σήκωσαν το ψωμί και ξαφνικά είδαν την Παναγία να τους ευλογεί και αναφώνησαν: «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ μας!». Από αυτό προέρχεται ένα τελετουργικό που ονομάζεται ιεροτελεστία της Παναγίας, το οποίο τελείται στα ορθόδοξα μοναστήρια μέχρι σήμερα.

Η Κοίμηση της Μητέρας του Θεού δεν είναι μια μέρα θλίψης, αλλά μια αργία που γεμίζει την ψυχή ενός ατόμου με ουράνια χαρά και βαθιά γαλήνη. Η Παναγία έφυγε από τη γη, αλλά δεν μας άφησε με τη μητρική της αγάπη και τις προσευχές Της. Όσο πιο ψηλά ανατέλλει ο ήλιος από τη γη, τόσο θερμότερες γίνονται οι ακτίνες του. Εδώ και είκοσι αιώνες, από όλη τη γη, σαν αδιάκοπο ρυάκι, προσευχούνται στη Μητέρα του Θεού.

Κατά τη διάρκεια της δυστυχίας στον σταυρό, ο Χριστός, γυρίζοντας προς τον Ιωάννη τον Θεολόγο, είπε: «Ιδού η μητέρα σου» και σε αυτήν «Ιδού ο γιος σου». Αυτή η μυστικιστική υιοθέτηση της ανθρωπότητας συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και η ανθρωπότητα αισθάνεται αυτή τη μητρική αγάπη της Μητέρας του Θεού. 

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ

( Καρελίν ).