Μια ιστορία από το ημερολόγιο του Αρχιμανδρίτη Αρσένιου (Mitrofanov; †1859) για την επίσκεψή του στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ τον Ιούλιο του 1832.

Μια ιστορία από το ημερολόγιο του Αρχιμανδρίτη Αρσένιου (Mitrofanov; †1859) για την επίσκεψή του στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ τον Ιούλιο του 1832.  Ως νέος είχε την επιθυμία να πάει στο μοναστήρι Solovetsky, αλλά η ανησυχία για την οικογένειά του τον εμπόδισε.

 «Την πρώτη φορά πήγα στον Γέροντα Σεραφείμ με τη σκέψη και την πρόθεση να λάβω από αυτόν οδηγίες και ψυχοβοηθητικές συμβουλές στην παρούσα κατάστασή μου, που με ντρόπιασε ανείπωτα με την αβεβαιότητα της.  Από τη μια, ένας μακροχρόνιος όρκος και πόθος της καρδιάς μου, μου είπε, αφήνοντας στην άκρη κάθε τι εγκόσμιο και εγκόσμιο, να ακολουθήσω τον δρόμο της μοναστικής ζωής.  Από την άλλη, η αγάπη για τη μητέρα και τον αδερφό μου ενέπνευσε την ανησυχητική σκέψη ότι με χρειάζονται ακόμα.  Με τέτοια συναισθήματα πέρασα το κατώφλι του κελιού του Γέροντα και τον βρήκα στο διάδρομο ξαπλωμένο στο πάτωμα, ντυμένο με παλτό από δέρμα προβάτου και κρατώντας στα χέρια του ένα ρολό σταρένιο, σαν να το έτρωγε.  Ενθυμούμενος τις ιστορίες όσων βίωσαν τη διορατικότητα του Γέροντα, ότι συχνά απαντά ακόμη και σε νοητικές ερωτήσεις, υποκλίθηκα, στάθηκα μπροστά του σιωπηλά και νοερά ζητώντας, με τη χάρη που του δόθηκε, να λύσει τις απορίες μου προς όφελος της ψυχής μου: να πάω στο Solovki και να μείνω εκεί ή να επιστρέψω στο σπίτι;  Ο γέροντας σηκώθηκε και, κοιτάζοντάς με προσηλωμένος, κούνησε το χέρι του λέγοντας: «Ελα εδώ κοντά μου».  Όταν πλησίασα πιο κοντά του, με ευλόγησε με στοργή και, βάζοντας σταυρωτά τα σεβαστά χέρια του στο κεφάλι μου, με διέταξε να διαβάσω την εξομολογητική προσευχή.  Μετά  μου έδωσε αγιασμό να πιω από ένα μεγάλο δαμασκηνό ποτήρι και με άφησε να φύγω.  Κατάλαβα τα παραπάνω λόγια του ως τίποτε άλλο από μια απάντηση στη διανοητική μου ερώτηση, ερμηνεύοντάς τα στον εαυτό μου με την έννοια ότι ήταν καιρός να αναλάβω ένα πνευματικό κατόρθωμα με τη θέλησή μου.

 Την άλλη μέρα, μετά το γεύμα, πήγα στο ασκητήριο του Γέροντα, 4 μίλια από το μοναστήρι, και τον συνάντησα στο δρόμο προς αυτό, ξαπλωμένο κάτω από ένα μεγάλο κούτσουρο, σκεπασμένο με κλαδιά δέντρων και σαν να κοιμόταν.  Αυτή τη φορά ο Γέροντας ήταν ντυμένος με ένα κοντό γούνινο παλτό, ζωσμένο με ένα σχοινί, από το οποίο κρεμόταν μια πάνινη σακούλα με ψωμί: η εμφάνιση του ασκητή του θύμιζε υπηρέτη μονής ή βοσκό, και αυτή η ταπεινοφροσύνη άγγιξε απερίγραπτα την καρδιά μου, φεύγοντας  με μια εντύπωση σε αυτό για πάντα.  Αφού έκανε μια προσευχή μαζί με εμένα, ο Γέροντας σηκώθηκε, με ευλόγησε, με φίλησε στο μάγουλο και στο χέρι, πράγμα που με έφερε σε μεγάλη έκπληξη και φρίκη, γιατί δεν ήξερα πριν ότι ο Γέροντας είχε τέτοια συνήθεια.  Τώρα τόλμησα να του μεταφέρω προφορικά τις περιστάσεις μου, ζητώντας τη συμβουλή του σχετικά με την επιθυμία μου να σωθώ στο Μοναστήρι Σολοβέτσκι, ως ένα μέρος όπου θα μπορούσα άνετα να κρυφτώ από την αναζήτηση του γονέα μου.  Έχοντας ευλογήσει την επιθυμία μου να σωθώ, πρόσθεσε ότι σε εύθετο χρόνο ο Κύριος θα την πραγματοποιούσε και στη συνέχεια είπε λίγα λόγια ψυχής για την αγάπη για τον Θεό και τους γείτονες, ειδικά για τους γονείς.  Την τρίτη μέρα πήγα πάλι στο ερημητήριο του Γέροντα και τον βρήκα κοντά στην όχθη ενός ρέματος που ρέει εκεί.  Μάζευε βότσαλα και τα μετέφερε σε ένα πηγάδι εκεί κοντά.  Εδώ με δίδαξε, ανάξια, πολλά από τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο προς όφελος της αμαρτωλής ψυχής μου, έδωσε μια αποχωριστική ευλογία και δέχθηκε ένα παλιό ασημένιο ρούβλι από εμένα, λέγοντας: «Θα δώσω αυτό στα ορφανά μου που ζούν όχι πολύ μακριά, στη γυναικεία κοινότητα».  Τότε είπε: «Πρόσεχε να μην εμφανιστείς ενώπιον του Κυρίου σου κοκαλιάρικος και όταν πας στο μοναστήρι, μην πεις: δεν είναι έτσι, δεν είναι έτσι, αλλά πες στον εαυτό σου. : αλλά εγώ είμαι έτσι, και μην με  κρίνετε «Έτσι θα σωθείτε».