Ο ορισμός μου είναι: Petre Ţutea, ο Ρουμάνος.

«Δεκατρία χρόνια φυλακή... Είχα μόνο ρούχα κρατουμένου.  Μας έδωσαν ένα ψητό κοτόπουλο και χυμό πολέντα.  Με χτύπησαν... Με συνέλαβαν στο σπίτι.  Δεν θυμάμαι καν τη χρονιά... Όταν με ερεύνησαν, λιποθύμησα από τον ξυλοδαρμό.  Εδώ δεν είμαι νεκρός!  Έμεινα τρία χρόνια στις Εσωτερικές Υποθέσεις.  Μετά από αυτό πήγα στη Jilava, στο Ocnele Mari και μετά στο Aiud.  Αναρωτιέμαι πώς είμαι ακόμα εδώ.  Πολλές φορές ήθελα να πεθάνω.  Πάντα είχα τη δειλία να μην έχω το θάρρος να αυτοκτονήσω.  Για θρησκευτικούς λόγους… Δεκατρία χρόνια!  Δεν μπορώ να σας πω όλα όσα έπαθα γιατί δεν μπορώ να προσβάλω τον ρουμανικό λαό λέγοντάς του ότι τέτοια τερατουργήματα συνέβησαν ανάμεσά τους.

 Ένας ανακριτής με ρώτησε: Γιατί μιλήσατε εναντίον μας, κύριε;  - Δεν μίλησα, κύριε.  - Πώς και δεν μίλησες;  - Λοιπόν, όλος ο ρουμανικός λαός μιλάει εναντίον σας.  Τι μπορώ να προσθέσω;  Και μου έδωσαν 20 χρόνια σκληρής δουλειάς χωρίς λόγο.  Μου παρουσιάστηκε η καταδίκη για έφεση.  Σε ποιον να απευθυνθώ, στον Θεό;

 Μου ζητήθηκε, στη φυλακή, να γράψω για το περιοδικό Glasul patriei, όπως ο Nichifor Crainic.  Φαινόταν παράξενο να σε συλλαμβάνουν και να γράφουν, να διαλογίζονται.  Δηλαδή: ευχαριστώ που με συλλάβατε!  Αυτό ήταν κάτι τρομερό χάλι, που ανάγκασε έναν κρατούμενο να γράψει.  Μπορεί να γράφει τα απομνημονεύματά του, αλλά όχι για σένα, που τον διώκεις...

 Πολιτιστικά, είμαι Ευρωπαίος, αλλά το πνευματικό μου θεμέλιο είναι αυτό ενός χωρικού από το Muscel.  Στη φυλακή, το μέλημά μου ήταν να μην κάνω το ρουμανικό έθνος περίγελο.  Και όλοι από τη γενιά μου ένιωθαν αυτή την ανησυχία.  Αν με βασάνιζαν για να ομολογήσω ότι ήμουν ηλίθιος, δεν με ενδιέφερε, αλλά αν ήταν να σταματήσω να παίζω ρουμάνικα, άφησα τον εαυτό μου να βασανιστεί μέχρι θανάτου.  Δεν ξέρω αν θα μας εκτιμήσουν για αυτό που κάναμε.  Το σημαντικό είναι ότι ποτέ δεν το έκανα απλώς δηλωτικά, αλλά ότι υπέφερα για ένα ιδανικό.  Είναι τέρας να υποφέρεις για ένα ιδανικό σωματικά.

 Έχω μια λεζάντα, αλλά η λεζάντα μου δεν καλύπτει την ιδέα του αγάλματος.  Δεν είμαι υποψήφιος για τον βαθμό της μεγάλης προσωπικότητας.  Ούτως ή άλλως, με τρομάζει η καθαρά θρυλική γενιά.  Είχα εμμονή με την ιδέα να αφήσω κάτι πίσω μου.  Τώρα με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό που μένει πίσω μου σαν το περσινό χιόνι.  Φάρσακα έτσι, λίγο, στην εποχή... Δεν μπορώ να επιβιώσω.  Για να μείνεις στην εποχή πρέπει να είσαι λαμπρός, αλλιώς ήμουν μόνο έξυπνος.

 Ο ορισμός μου είναι: Petre Ţutea, ο Ρουμάνος.  Υπερασπίστηκα τα συμφέροντα της Ρουμανίας ηρωικά, όχι διπλωματικά.  Μέσα από την αγάπη και τα βάσανα.  Και η πεποίθησή μου είναι ότι τα βάσανα παραμένουν η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού».

 Petre Tuțea