Μνήμες Σχήματος-Αρχιμανδρίτη Ζωσιμα (Σοκούρ) 11

 Υπηρέτης του Θεού Αγάπη, Makeevka:

 

Έρχομαι στον πατέρα Ζωσιμά για ευλογία να πάω στη δουλειά (το παιδί είναι 1,5 ετών). Πήρα την ευλογία, ανέβηκα στην πόρτα και ξαφνικά με σταμάτησε ο ιερέας και είπε:

 

- Λιούμπα, πώς είναι ο πεθερός σου;

 

Στέκομαι και σκέφτομαι, γιατί τον θυμήθηκε ο παπάς; Δεν πήγε στην εκκλησία, έφερε τα εγγόνια του στο Nikolskoye για να βαφτιστούν δύο φορές και για κάποιο λόγο φοβόταν τον ιερέα. Είπε ότι ο ιερέας τον τρύπησε με το βλέμμα του. Λέει ο πατέρας:

 

- Πες του τα λόγια μου. Ας μετανοήσει για την προηγούμενη κομμουνιστική ζωή του και ας κοινωνήσει για να μπορέσουμε να προσευχηθούμε για αυτόν. Είναι στο νεκροκρέβατό του.

 

Και δεν είδαμε τον πεθερό μου για έναν ολόκληρο μήνα ήμασταν στο χωριό με τους γονείς μου. Οδηγώ στο αυτοκίνητο και σκέφτομαι, μάλλον κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αρρώστησε και τώρα θα τον δω να πεθαίνει. Φτάνω, πλησιάζω το σπίτι, και στέκεται χαρούμενος, βόσκει μια κατσίκα. Μετέφερα τα λόγια του ιερέα, στην οποία απάντησε: «Τι θυμήθηκε ο ιερέας για μένα; Αν πάω στην εκκλησία, είναι μόνο για αυτόν». Ο πεθερός μου μου ζήτησε λογοτεχνία να του διαβάσω.Το διάβασα, αλλά και πάλι δεν ήθελε νά πάει στην εκκλησία μαζί μας. Ο καιρός πέρασε, αρρώστησε και νοσηλεύτηκε. Είπα ότι ήταν απαραίτητο να κοινωνήσει, και μου απάντησε ότι ο ίδιος ήθελε να πάει με το αυτοκίνητό του. Το είπα στον πατέρα  και είπε: «Αφήστε τον να μην έρθει άλλο εδώ, γιατί δεν θα φτάσει εδώ. Προσκαλέστε τον ιερέα  στο σπίτι ή πάρτε τον στην τοπική εκκλησία σας». Όταν μετέφερα αυτά τα λόγια στον πεθερό μου, μου απάντησε: «Γιατί να καλέσω τον πατέρα στο σπίτι όταν πεθαίνω;» Αφού εξηγήσαμε για τη μετά θάνατον ζωή, συμφωνήσαμε μαζί του να πηγαίνουμε στην εκκλησία κάθε δεύτερη μέρα. Το πρωί τηλεφώνησα, αλλά άλλαξε γνώμη και είπε: «Πάρε πρώτα τη γιαγιά, είναι ήδη μεγάλη, θα πεθάνει νωρίτερα. Και μετά, μετά από αυτήν, θα φύγω». Πέντε λεπτά αργότερα τηλεφωνεί η πεθερά μου και κλαίει: «Ο μπαμπάς πέθανε. Βγήκα στην αυλή, έπεσε και αυτό είναι». Την τρίτη μέρα πήγαμε στο Nikolskoye για να κάνουμε μνημόσυνο. Μπαίνουμε μέσα, και ο ιερέας λέει: «Έτσι πέθανε χωρίς μετάνοια. Σε τι σκοτάδι έχει βρεθεί, σε τι τρίξιμο δοντιών ακούει τώρα. Και μόνο εσύ μπορείς να τον παρακαλέσεις». Είπε στην πεθερά του να πάει στην εκκλησία, να προσευχηθεί, να ψήσει πίτες και να τις μοιράσει. «Παρακαλέστε τον έτσι και εσείς οι ίδιοι θα σωθείτε».

 

Υπηρέτης του Θεού Zoya, περιοχή Βλαντιμίρ, Γκους Χρουστάλνι:

 

Τον π. Ζωσιμά τον είδα μόνο μια φορά, ένα χρόνο πριν από τη μετάβασή του στην αιώνια ζωή, ανήμερα του Αποστόλου Ιωάννη του Θεολόγου. Εκείνη την περίοδο υποβαλλόταν σε νοσοκομειακή περίθαλψη στο Ντόνετσκ, αλλά ήρθε στη λειτουργία, έστω και στο τέλος, και έκανε εξαιρετικό κήρυγμα. Κατά τη διάρκεια του κηρύγματος, φαινόταν να είναι όλος λαμπερός και χαρούμενος. Μιλώντας για τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο, μας κάλεσε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.

 

Μιλούσε με δυσκολία. Του κόπηκε η ανάσα, αλλά το πρόσωπό του εξέπεμπε χαρά. Ήταν χαρούμενος. Και πήγε στην έξοδο, ευλογώντας τους πάντες αμέσως. Αλλά αυτό δεν μου φάνηκε αρκετό και αποφάσισα να τον πλησιάσω και να πάρω την ευλογία του.

 

Και ξαφνικά ο ιερέας φώναξε κοιτώντας ακριβώς από πάνω μου: «Τι κάνεις εδώ;» Δεν έχεις τίποτα να κάνεις εδώ!» Και με το ξύλινο κομπολόι του με χτύπησε εκεί που πόνεσε. Είχα έναν όγκο σε μέγεθος μπιζελιού στην οπίσθια βρεγματική περιοχή ακριβώς στα αριστερά και ήταν επώδυνο για μένα να χτενίζω τα μαλλιά μου και να πλένω τα μαλλιά μου. Και μερικές φορές, γυρίζοντας αμήχανα στο κρεβάτι, ένιωθα και πόνο. Έχοντας φτάσει από το μοναστήρι, περίμενα ότι η ημικρανία θα εξαφανιζόταν, αλλά οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν πολλές φορές. Αλλά ο όγκος σταμάτησε να πονάει και απλά το ξέχασα. Και όταν θυμήθηκα ένα χρόνο αργότερα, δεν μπορούσα να βρω το μέρος όπου βρισκόταν.

 

Δόξα τω Θεώ που μας δίνει ανθρώπους σαν τον Γέροντα Ζωσιμά!