Σεργκέι Ιωσήφοβιτς Φουντέλ!!!Στους τοίχους της Εκκλησίας!!!! 4

Θυμάμαι ότι αντέγραψα ένα από τα γράμματά του σε κάποια πνευματική κόρη με τις οδηγίες του, και ξεκινούσε ως εξής: «Αγαπημένο μου παιδί». Εδώ στέκεται με ένα ράσο, περιτριγυρισμένο από μια δερμάτινη ζώνη, με μισή ρόμπα - με όλους μας στην προσευχή. Μερικές φορές βαφτίζει κάποιον στο χώρο μπροστά του - κάποιο  πνευματικό του παιδί. Μερικές φορές σταματά τον αναγνώστη και αρχίζει να διαβάζει ο ίδιος, αλλά στη μέση ενός ψαλμού ή μιας προσευχής ξαφνικά σωπαίνει, αναστενάζοντας τόσο βαθιά που η ανάσα του γεμίζει την αίθουσα. Και μένουμε σιωπηλοί και περιμένουμε, γνωρίζοντας ότι η προσευχή του αυτή τη στιγμή δεν είναι σιωπηλή, αλλά φωνάζει στον Θεό. Ή συμβαίνει έτσι: αρχίζει να διαβάζει την προσευχή με κανονική φωνή, μετρημένα, «τακτικά», αλλά ξαφνικά η φωνή σπάει, γίνεται τεταμένη, τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα και αυτό μερικές φορές συνεχίζεται για αρκετά λεπτά. Συνήθως, για εμάς, η τροχιά της καταστατικής προσευχής παραβιαζόταν μερικές φορές σαφώς κάτω από αυτόν. Θα μπορούσε να είναι, ας πούμε, άβολο να προσευχηθείς μαζί του, εξίσου «άβολο» όσο για κάποιον που δεν ξέρει κολύμπι να ακολουθήσει κάποιον που ξέρει να κολυμπάει σε βαθιά νερά. Ο  Βλαντιμίρ (Κριβολούτσκι) του εξέφρασε κάποτε την αμηχανία και την καταδίκη του. Έμεινε σιωπηλός και δεν άλλαξε. Και νομίζω ότι θα νιώθαμε ακόμη πιο άβολα σε μια αποστολική λειτουργία, όταν απλοί λαϊκοί λάμβαναν αποκαλύψεις, μιλούσαν σε άγνωστες γλώσσες και προφήτευαν. Για εμάς, μια τέτοια λατρεία είναι μόνο ένα θέμα ιστορικού ενδιαφέροντος, αλλά για τους αγίους είναι προφανώς μια πραγματική δυνατότητα. Ο π. Σεραφείμ αντιμετώπιζε τους κανόνες με μεγάλο σεβασμό, πίστευε ότι η παραβίασή τους από αναίδεια ή αμέλεια ήταν καταστροφική («εκτός των Κανόνων», μου είπε κάποτε, «τα νύχια του διαβόλου»), αλλά στη διακονία του πράγματι μπήκε σε κάποια άλλη την εποχή της Εκκλησίας, που πιθανότατα θα μοιάζει από πολλές απόψεις με την παλαιοχριστιανική εποχή.