Το κατόρθωμα της ζωής στον Χριστιανισμό δεν μπορεί να είναι κάποιου είδους εφικτό βάσανο. Αλλά τα βάσανα στον Χριστιανισμό είναι μόνο το αναπόφευκτο του τοκετού, μια επώδυνη διαδικασία, αλλά χαρούμενη στα αποτελέσματά της. «Όταν μια γυναίκα γεννά, λυπάται, γιατί έφτασε η ώρα της. Όταν όμως γεννήσει παιδί, δεν θυμάται πια τη λύπη από χαρά, επειδή ένας άνθρωπος γεννήθηκε στον κόσμο» ( Ιωάννης 16:21 ).
Και ο Χριστιανισμός μας δοκιμάζεται από αυτόν τον συνδυασμό: «αυτό το μωρό της χαράς» γεννιέται μέσα μας τώρα, τώρα; «Επειδή, όπως περισσεύουν μέσα μας τα βάσανα του Χριστού, περισσεύει και η παρηγοριά μας μέσω του Χριστού» ( Β΄ Κορ. 1:5 ).
Όταν πικραίνουμε και γκρινιάζουμε κάθε τόσο για κάθε λόγο, αυτό είναι ένα πολύ επικίνδυνο σημάδι. Πρέπει να έχεις, αν όχι χαρά, τότε τουλάχιστον εφησυχασμό, και αν όχι εφησυχασμό, τουλάχιστον χιούμορ απέναντι στις κακοτυχίες και τους πειρασμούς σου. Στα μάτια του Χριστού, η «διανοητική μας εξάντληση» από τη ζωή είναι ήδη ένα είδος απόρριψης του σταυρού. Επαινεί την πρώτη ιστορική Εκκλησία με αυτά τα λόγια: «Υπομείνατε πολλά και έχετε υπομονή, και κοπιάσατε για το όνομά Μου και δεν λιποθύμησες» ( Αποκ. 2:3 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.