Ο ΓΈΡΟΝΤΑΣ ΒΆΔΙΖΕ.

Ο γέροντας βάδιζε 

  θυμιατίζοντας έξω από τα κελιά.

  Ήταν η ώρα της ‘’κατά μόνας’’ προσευχής….

  Άκουσε την προσευχή του πρώτου μοναχού:

  ‘’Θεέ μου δείξε μου 

   τι χάνω μακριά σου

  μπας και ζηλέψω λιγάκι…..’’

   Άκουσε την προσευχή του δεύτερου μοναχού:

  ‘’Θεέ μου δείξε μου 

  τι θα κερδίσω μακριά σου

  μπας και φοβηθώ λιγάκι…..’’

  Άκουσε την προσευχή και του τρίτου μοναχού:

  ‘’Ιησού μου γλυκύτατε, ελέησον με….’’

   Στον αγώνα που κάνουμε

   πολλές φορές περνάμε 

   από τις πρώτες δύο προσευχές….

   Είναι όταν ο Παράδεισος κι Κόλαση

   γίνεται το κίνητρο 

   της προσπάθειας μας να αγωνιστούμε……

   Παρότι για κάποιες ψυχές

   συνίσταται(ή ο ένας ή άλλος τρόπος)

   σαν σπίθα εκκίνησης

   εν  τούτοις η εμμονή σε αυτούς

   καλλιεργεί  μια σχέση με τον Θεό

   μισθωτού και δούλου αντίστοιχα…..

   Και ούτε την μπακαλίστικη

   ούτε την δουλική σχέση με τον Θεό

   θέλουμε….πίστεψε με……

   Ο φόβος και η ιδιοτέλεια  

   σαν βδέλλες φροντίζουν

   η σχέση μας με τον Θεό

   να είναι πάντα αναιμική…..ασθενική…..

   Όπως έλεγε κι ένας παππούλης:

   «Μη κοιτάμε τον Χριστό στα χέρια

   (στο εάν έχει να μας προσφέρει καλούδια 

   ή κρατά για τιμωρία μαστίγιο)

   σαν κακομαθημένα παιδιά»…..

   Λησμονούμε ότι τα χέρια Του

   είναι απ' Αγάπη τρύπια, 

   κουβαλούν όχι παράσημα ή καταδίκες

   μα Αγάπη..... ανόθευτη Αγάπη..... 

   Νομίζω κείνο που φταίει είναι 

   που δεν αφήνουμε την αγάπη Του

   να μας γλυκάνει

   γι΄ αυτό ψάχνουμε χίλιους δύο τρόπους

   για να πάρει μπροστά,

   να (συγ)κινηθεί η ψυχή μας......

   Ο τρόπος λοιπόν είναι ένας 

   και είναι αλάνθαστος….

   Της Αγάπης…..

   Ότι κι αν κάνουμε,

   το λίγο…..έστω το λίγο,

   το περισσότερο….. το περισσότερο,

   να το κάνουμε επειδή αγαπάμε βρε…..

   Η Αγάπη δεν κουβαλάει παρενθέσεις

   (άλλα να λέει και άλλα να εννοεί)…..

   Η Αγάπη δεν γνωρίζει 

   από ‘’πρέπει’’, ‘’επειδή’’ και ‘’διότι’’…..

   Εκεί είναι όλα ξεκάθαρα, 

   δεν χρειάζονται επεξηγήσεις…..

  

Πηγή : Ioannis Papadimitriou