Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 8

 

Συνοδός κελιών της Ζιππορά

Νέα στροφή στη ζωή μου

Κοιτάζω το ρολόι - έξι το πρωί. Ο ουρανός είναι ακόμα σκοτεινός, αλλά δεν είναι πια νύχτα — το χαλαρό χειμωνιάτικο πρωινό ξημερώνει. Δυσκολεύομαι να σηκωθώ από το ζεστό μου κρεβάτι - η σόμπα έχει κρυώσει, κάνει κρύο στο παλιό σπίτι! Φόρεσα μπότες από τσόχα και ένα ζεστό πουλόβερ. Ανάβω τη σόμπα, και οι φλόγες τρίζουν χαρούμενα και μυστηριωδώς: «Γεια σου, νέα μέρα! Τι θα φέρεις μαζί σου;

Φωτίζει. Πάω για νερό. Ως κάτοικος της πόλης, μου αρέσει πολύ να ανάβω τη σόμπα, να παίρνω νερό και καυσόξυλα και να καθαρίζω το χιόνι από τα μονοπάτια. Και ταυτόχρονα κοιτάζω τους κατάλευκους τοίχους και τις εκκλησίες της Optina - φαίνονται καθαρά. Μόνο η Ζίζντρα μας χωρίζει. Είμαι σε ένα μοναχικό ξύλινο σπίτι στα περίχωρα του Κοζέλσκ.

Όταν ξυπνάω στο σπίτι, σε μια πολυώροφη πολυκατοικία, βρίσκομαι μέσα σε μια τρομερή φασαρία και βιασύνη. Οι γείτονες μαλώνουν δυνατά στο διπλανό διαμέρισμα. Αργούν στη δουλειά και βρίσκουν ποιος φταίει. Στο απέναντι διαμέρισμα αντηχεί ροκ μουσική. Μια ντουζίνα αυτοκίνητα ξεκινούν κάτω από το παράθυρο και μπορείτε να ακούσετε εκνευρισμένες κόρνες και μερικές φορές ουρλιαχτά. Αυτή η νευρική ανησυχία μου μεταδίδεται, και πιάνω το έντονο βλέμμα και τα συνοφρυωμένα φρύδια μου στον καθρέφτη. Οι άνθρωποι περνούν βιαστικά από το σπίτι. Τους τελειώνει συνεχώς ο χρόνος για να φτάσουν κάπου, και γι' αυτό τα πρόσωπά τους είναι απελπιστικά αυστηρά και ανήσυχα. Δεν έχουν χρόνο να δουν ήσυχες νιφάδες χιονιού να στροβιλίζονται και ο ουρανός να γίνεται σιγά σιγά ροζ.

Και εδώ, σε αυτό το μοναχικό σπίτι, επικρατεί σιωπή. Ακούω το χιόνι να πέφτει αργά, τις νιφάδες του χιονιού να στροβιλίζονται, τη γάτα Μουράσκα να απλώνεται γλυκά, τα πουλιά αρχίζουν να κελαηδούν αργά... Ακούω τα καυσόξυλα να τρίζουν στη σόμπα. Ο Murashka κάθεται στο περβάζι και παρακολουθεί τα πουλιά. Έρχομαι από το δρόμο με γεμάτους κουβάδες νερό και το δωμάτιο είναι ήδη ζεστό. Ο βραστήρας αρχίζει να σφυρίζει χαρούμενα - ήρθε η ώρα, κυρία, ήρθε η ώρα να πιείτε τσάι! Πρόστιμο!

Τώρα θα πάρουμε πρωινό με τον Murashka και μετά θα πάμε στη δουλειά! Γράφω για τον εκδοτικό οίκο Optina, καθισμένη με την πλάτη στη σόμπα και η γάτα φωλιάζει στην αγκαλιά μου. Και έξω από το παράθυρο υπάρχει το χιόνι και η κατάλευκη Optina. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο;

Το ειδύλλιό μου αναστατώνεται από μια απρόσμενη κλήση από το κινητό μου: ο πνευματικός μου πατέρας μου λέει ότι ένα διερχόμενο αυτοκίνητο θα με πάρει σε μια ώρα. Έχω μια νέα υπακοή: Πρέπει να αντικαταστήσω μια αδερφή που φροντίζει μια παλιά μοναχή για μερικές εβδομάδες. Μετά βίας έχω χρόνο να κάνω την ερώτηση: "Πού να πάω;" Ο πατέρας, ως συνήθως, είναι λακωνικός: «Η πόλη λέγεται Kireevsk, το όνομα της μητέρας είναι Αναστασία, ήταν η συνοδός του κελιού της γριάς, Schema-nun Sepphora». Ακούγεται ένας τόνος κλήσης στο τηλέφωνο, και κάθομαι εκεί για μερικά λεπτά, μπερδεμένος. Μετά αρχίζω να ετοιμάζομαι.

Οι προετοιμασίες μου είναι βραχύβιες. Το πρώτο βήμα είναι να ταΐσετε και να περπατήσετε τον Murashka. Θα έρθουν για αυτήν το βράδυ. Τώρα τον εαυτό μου. Όσο μεγαλώνω, τόσο λιγότερα χρειάζομαι. Omnia meum mecum porto (κουβαλάω ό,τι έχω μαζί μου). Ένα ζεστό πουλόβερ, μια μακριά άνετη φούστα, ένα παλιό laptop, μια εξίσου παλιά κάμερα, μερικά αγαπημένα εικονίδια, ένα κουρελιασμένο σημειωματάριο - και είμαι έτοιμος για μια νέα στροφή στη ζωή μου.

Κάπου εκεί έξω, μακριά, έμεινε η παλιά γνώριμη βιογραφία μου, στην οποία υπήρχε μια μόνιμη και υπεύθυνη δουλειά, ένα διαμέρισμα τριών δωματίων γεμάτο πράγματα, καθένα από τα οποία φαινόταν απαραίτητο. Σε εκείνη την προηγούμενη ζωή, όλα ήταν προγραμματισμένα λεπτό προς λεπτό και χρόνια νωρίτερα. Και τώρα είμαι περιπλανώμενη. Και δεν ξέρω τι με περιμένει σε μια ώρα. Και μου αρέσει!