Μέρα με τη μέρα. Ημερολόγιο Ορθοδόξου Ιερέα! 2

 

Αυτό το βιβλίο, που αποτελεί τη βάση του ημερολογίου μας, διαβάστηκε και ξαναδιαβάστηκε από την μάρτυρα αυτοκράτειρα Alexandra Feodorovna ενώ ήταν φυλακισμένη στο Tobolsk. Στην επιστολή της προς την Anna Vyrubova (Taneeva) με ημερομηνία 24 Νοεμβρίου 1917, γράφει:

 

«Κάθε πρωί διαβάζω το βιβλίο που μου δώσατε πριν από επτά χρόνια, «Μέρα με τη Μέρα», και το αγαπώ πολύ, βρίσκω πολλά λόγια παρηγοριάς».

 

Συγκρίνοντας το πνευματικό περιεχόμενο αυτού του βιβλίου με τις επιστολές της τελευταίας Ρωσίδας αυτοκράτειρας από τη φυλακή, θα δούμε πόσο σύμφωνες με τη βαθιά θρησκευτική ψυχή της Alexandra Feodorovna ήταν οι σκέψεις του ορθόδοξου ιερέα, του συγγραφέα αυτού του βιβλίου, που ήθελε να παραμείνει ανώνυμος. Αυτό το μοναδικό ημερολόγιο, όπως και οι επιστολές της αυτοκράτειρας, είναι εμποτισμένο με βαθιά πίστη, ακόμη και από τη σιγουριά ότι ο Ελεήμων Κύριος είναι παντού και σε όλα. Μόνο από Αυτόν πρέπει να ζητάμε βοήθεια και παρηγοριά. Μας αγαπά όπως κανένας άνθρωπος στη γη δεν μπορεί να αγαπήσει, και αν στέλνει λύπες, τότε σημαίνει ότι είναι απαραίτητες για τη σωτηρία μας. Ο Κύριος φέρει μαζί μας τον σταυρό μας. Αυτή η ζωή είναι μόνο μια προετοιμασία για την πραγματική ζωή, την αιώνια ζωή.

 

Η πρόνοια του Θεού φαίνεται στο ότι το συγκεκριμένο βιβλίο, που εκδόθηκε σε μικρή έκδοση στις αρχές του αιώνα, έπεσε στα χέρια της αυτοκράτειρας στις δύσκολες μέρες των δοκιμασιών, πριν από το μαρτύριο της. Τα πάντα σε αυτό εμπνέουν ελπίδα, μας θυμίζουν συνεχώς την εγγύτητα του Θεού σε κάθε πάσχουσα καρδιά. Διδάσκει να αναζητάτε τη φωτεινή πλευρά στην πιο ζοφερή κατάσταση: «Δεν υπάρχει τέτοια θλίψη στην οποία ο Κύριος να μην χύνει τουλάχιστον ένα μικρό μερίδιο παρηγοριάς. Δεν αφαιρεί αμέσως τον πόνο της καρδιάς μας - μας είναι απαραίτητος και χρήσιμος, αλλά τον απαλύνει με την παρουσία Του. Ας προσπαθήσουμε απλώς να πιάσουμε αυτές τις λαμπερές ακτίνες να μας διαπερνούν».

 

Σε όλα τα γράμματα της Αυτοκράτειρας και της Μεγάλης Δούκισσας θα βρείτε αυτή την επιθυμία να «πιάσετε τις φωτεινές ακτίνες». Παγωμένοι σε «παγετώνα» δωμάτια στο Τομπόλσκ, μερικές φορές στερούνται τα πιο απαραίτητα πράγματα, περιορίζονται σε στενούς χώρους, χαίρονται που υπάρχουν πολλές ηλιόλουστες μέρες, τα παιδιά μπορούν να κάνουν ιππασία, μπορούν να δουν και να κόψουν καυσόξυλα.

 

«Θεέ μου, τι εμπειρίες έχεις εκεί, αλλά ζούμε καλά εδώ», γράφει η αυτοκράτειρα. Ή: «Τίποτα, η ζωή είναι ματαιοδοξία, όλοι προετοιμαζόμαστε για τη Βασιλεία των Ουρανών. Τότε δεν υπάρχει τίποτα να ανησυχείς».

 

Δεν παραπονιούνται για τίποτα, προσπαθούν να παρηγορήσουν και να ενθαρρύνουν τους πάντες. Και συχνά αυτά τα λόγια παρηγοριάς είναι μια επανάληψη αυτού που διαβάστηκε στο βιβλίο «Μέρα με τη Μέρα»: «Από τη στιγμή που δίνετε τα πάντα στα χέρια Του, επιτρέποντάς Του να σας κυβερνά εκτός από τον εαυτό σας και αποδεχόμενοι το θέλημά Του χωρίς αμφιβολία, καρδιά, πίστεψέ με, στην ψυχή σου θα εδραιωθεί αδιατάρακτη γαλήνη στη δική σου, αυτή η ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση».

 

Όταν διαβάζεις τις επιστολές της τελευταίας βασιλικής οικογένειας από την αιχμαλωσία, συνειδητοποιείς με έκπληξη ότι σε αυτές τις συνθήκες της κατάρρευσης των πάντων, λίγους μήνες πριν από τον σχεδόν αναπόφευκτο θάνατό τους, είχαν στην ψυχή τους «αυτή την ειρήνη που ξεπερνά κάθε κατανόηση». Δεν είναι θαύμα αυτό;

 

Αφήστε αυτό το βιβλίο, αγαπητέ αναγνώστη, να γίνει φίλος σας, ειδικά σε στιγμές θλίψης.